Μέρες Δεκέμβρη θυμίζει το Λονδίνο, αλλά δεν ξέρω πραγματικά αν θα πρέπει να πετάξουμε τη σκούφια μας ή να προβληματιστούμε. Όχι, προφανώς δεν είμαι ενάντια στην άνθηση κινηματικών διαδικασιών, ούτε λυπάμαι ιδιαίτερα –καθόλου βασικά- βλέποντας μία τράπεζα καμένη. Ωστόσο για όσους έχουν καλή μνήμη ο δικός μας Δεκέμβρης δεν έφερε για συγκεκριμένους λόγους τα αποτελέσματα που πολλοί περίμεναν, αντικρίζοντας μετά από πολλά χρόνια μία μεγάλη μαζική αντίδραση.
Για τους ίδιους περίπου λόγους πιστεύω ότι η φωτιά που καίει αυτή τη στιγμή τράπεζες, περιπολικά και μεγαλοκαταστήματα θα κάψει τις όποιες ελπίδες υπάρχουν για μία εξέγερση σαφώς μεγαλύτερης δυναμικής χάρη στην οποία θα επιτευχθεί και η ανατροπή του υπάρχοντος καταπιεστικού συστήματος.
Όπως και στην Αθήνα προ τριετίας, έτσι και στο Τότεναμ ο θάνατος ενός ανθρώπου αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να ξεσπάσει για τις συνθήκες στις οποίες καλείται να τα βγάλει πέρα. Όπως τότε έτσι και τώρα εκτός των ειρηνικών κινητοποιήσεων, πρωταγωνιστούν συγκρούσεις με την αστυνομία, πρόσθετη καταστολή και πλιάτσικο.
Ας τα εξετάσουμε ένα-ένα. Η σύγκρουση με την αστυνομία δεν πρέπει να δαιμονιοποιείται, ΑΛΛΑ από την άλλη μεριά δεν πρέπει και να φετιχοποιείται. Διότι αν θες να βγεις νικητής σε ένα σκληρό πόλεμο όπως αυτό, δεν μπορεί να εμμένεις στο εμφανές, στο εύκολο και να χαρίζεις απλόχερα ένα ακόμα πάτημα προκειμένου να αποδυναμωθείς. Σύγκρουση θα υπάρξει αναπόφευκτα. Τα θέμα είναι να γίνει την κατάλληλη χρονικά στιγμή.
Αναφορικά με το πλιάτσικο, ούτε εκεί μπορεί κάποιος να υιοθετήσει μία απόλυτη άποψη. Ο άλλος μπορεί να κλέβει επειδή πεινάει. Ωστόσο αυτό απέχει πολύ από το να βγάζει ο καθένας τα απωθημένα τους στις τζαμαρίες και να βρίσκει το χώρο να κάνει το κομμάτι του, κοινώς την ποζεριά του. Το συνεπάγεται που μπαίνει και στα δύο είναι ακόμα μεγαλύτερη καταστολή. Η κυβέρνηση έχει ξεκάθαρο λόγο να επέμβει μέσω των οργάνων ελέγχου της, και αν οι αιτίες δεν αρκετά φανερές, δόξα τω Θεώ υπάρχουν ασφαλίτες να κάνουν τη δουλειά.
Το συνεπάγεται όμως προχωρά ακόμα περισσότερο και μας οδηγεί στον όρο ξεφούσκωμα. Η πολυπόθητη κλιμάκωση της εξέγερσης δεν έρχεται ποτέ και οι διαδηλωτές κουβαριάζουν τα πανό τους και επιστρέφουν στα σπίτια τους.
Αυτό σημαίνει, υψηλό επίπεδο παραγωγής πολιτικού λόγου, ικανό να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει ακόμα περισσότερο κόσμο, συγκεκριμένες στοχευμένες ενέργειες, ζωντανές συνελεύσεις, απουσία γραφειοκρατίας, απουσία ηγετολαγνίας, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, κοινοί βασικοί στόχοι και περιθωριοποίηση λογικών και πρακτικών που δεν εντάσσονται σε ένα πλαίσιο συνδιαμόρφωσης και απλώς επιλέγουν το δονκιχωτισμό.
Τότε όσο και αν καμουφλάρονται κάποιοι, δεν θα μπορούν να αμαυρώσουν και να δημιουργήσουν ένα άλλοθι παθητικότητας στον τυπά που αράζει στον καναπέ και αναζητά μετά μανίας να δικαιολογήσει την εκνευριστική του συγκαταβατικότητα σε έναν ολοένα και πιο καταπιεστικό μοντέλο ζωής. Τότε θα είμαστε κοντά στην κορύφωση, η οποία είναι πολύ λιγότερο μακριά από ότι φανταζόμαστε…
ΥΓ: Καλός ο αυθορμητισμός και το συναίσθημα, αλλά δεν πρέπει να υποσκελίζουν τη συλλογική ευθύνη που έχουμε για την επιτυχία ενός κινήματος.
Κ.Π
(8/8/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.