Ο δικομματισμός είναι ένας όρος αρνητικά φορτισμένος. Φέρνει στο νου δυσάρεστες μνήμες, λάθος επιλογές, ηθελημένες και μη, ένα παρελθόν βεβαρημένο, με το οποίο συνδέθηκαν ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία.
Τα Μνημόνια έφεραν σε μια στιγμή, όσα δεν ήρθαν σε τόσα χρόνια. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πιστώθηκε τις μεγαλύτερες ευθύνες για την κατάντια του τόπου, τα στελέχη του βρέθηκαν μπλεγμένα σε σκάνδαλα και εκμηδενίστηκε. Μετά από 35 χρόνια βρέθηκε εκτός δυάδας, όπως είχε συμβεί για πρώτη και τελευταία φορά στις εκλογές του 1974, όμως τότε τα δεδομένα ήταν διαφορετικά.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν μια ανερχόμενη δύναμη, που γεννούσε ελπίδες και όνειρα για ένα κοινωνικό δημοκρατικό κράτος. Στην πρώτη του απόπειρα πήρε ένα αρκετά καλό ποσοστό (13,58%) και μπήκε στο Κοινοβούλιο, έχοντας 13 έδρες. Τώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Αν και πήρε λίγο λιγότερο (12,28%) και εξασφάλισε 20 έδρες παραπάνω, μιλάμε για κατακόρυφη πτώση ένα μέτωπο που δεν είναι πια καθαρό. Ίσως να μην ήταν και ποτέ. Η ουσία είναι ότι μιλάμε για την πρώτη φορά που ο δικομματισμός έγινε θρύψαλα και το πολιτικό σκηνικό διαφοροποιήθηκε σημαντικά. Ο Έλληνας ψηφοφόρος αντέδρασε.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έσπασε κάθε ρεκόρ, συγκεντρώνοντας το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία του, για την αριστερά από την Μεταπολίτευση και για πρώτη φορά μεγαλύτερο, κατά πολύ μάλιστα, από αυτό του ΚΚΕ. Μια τεράστια νίκη για έναν πολιτικό χώρο, που έχει παλέψει πολλάκις για την επιβίωσή του, αλλά μεγάλωσε απότομα και έφτασε λίγες ψήφους μακριά από το να αναλάβει τα ηνία της χώρας. Διόλου τυχαία. Η επιλογή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως και άλλων πολιτικών χώρων αποτέλεσε ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά και ξεκάθαρη επιλογή αλλαγής. Αυτό ενόχλησε.
Από τις πρώτες δημοσκοπήσεις, που έπιανε διψήφια νούμερα, έφαγε πόλεμο. Τα ΜΜΕ εστίαζαν ολόκληρες συζητήσεις πάνω στο πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Κανείς δεν μιλούσε για τα προβλήματα αλλά για το πώς ΔΕΝ θα καταφέρει να τα λύσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Ακούσαμε λοιπόν ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «έχει πολλές συνιστώσες», «έχει πολλές απόψεις», «έχει απόψεις που είναι διαφορετικές μεταξύ τους», «η Κωνσταντόπούλου φωνάζει», «ο Βούτσης είναι καραφλός», «ο Τσίπρας θέλει να γίνει ο νέος Παπανδρέου». Πριν καν καλά-καλά γνωριστούμε με ένα πολιτικό κόμμα , ΠΑ.ΣΟ.Κ. το βαφτίσαμε.
Πλέον έχει προστεθεί κι ένα ακόμα ελάττωμα. Ελαφρώς εξελιγμένο σε σχέση με παλιά. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι μόνο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ευθύνεται και για την αναβίωση του δικομματισμού. Είναι ο δικομματισμός!
«Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα είναι η καταστροφή της χώρας», ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το ένα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το άλλο… Για ένα κόμμα που δεν έχει κυβερνήσει ούτε μια μέρα! Κι όμως κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι μία από τα ίδια. Τυγχάνει να είναι αυτοί που έχασαν κάτι. Είτε είναι η εξουσία, είτε απλώς η άτυπη ηγεμονία στο χώρο της Αριστεράς.
Πάνω σε αυτή την λογική είτε μιλάμε για τη Δημοκρατική Αριστερά, είτε για τους Οικολόγους Πράσινους, οικοδομούνται επιχειρηματολογίες, στις οποίες επανέρχεται ο αρνητικά φορτισμένος όρος του δικομματισμού και επιχειρείται όσο ποτέ να φορτωθεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αμαρτήματα του παρελθόντος κι άλλων πολιτικών χώρων και προσώπων. Ο δικομματισμός δεν ήταν όμως απλώς τα κόμματα με τις μεγαλύτερες εκλογικές επιδόσεις. Συμβολίζει μια ολόκληρη πολιτική. Και αυτή η πολιτική έχει ονοματεπώνυμο. Παίζει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βρώμικα; Προσωπικά αμφιβάλλω. Μετά βίας υπάρχουν 1-2 μέσα που τον στηρίζουν. Και να ‘θελε δεν θα μπορούσε.
Εδώ όμως ελλοχεύει ένας μεγαλύτερος κίνδυνος από τον Τσίπρα και τους κακούς αριστερούς. Ο κίνδυνος της ολικής απαξίωσης της πολιτικής. «Δεν υπάρχει κανείς άφθαρτος. Όλοι τους τα κονομάνε. Και κάποιοι θα πρέπει να τους βάλουν σε τάξη. Κι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. την εξουσία να βολευτεί θέλει». Το ‘χετε ακούσει, όπως κι εγώ, πολλές φορές.
Μη ξεχνάμε ακόμα την αποθέωση που γνώρισε ο Κασιδιάρης μετά το χαστούκι σε Δούρου και Κανέλλη. Ο φασισμός βασιλεύει εκεί που βασιλεύει η απελπισία. Και αν το δημοκρατικό πολίτευμα και οι 300 δεν μπορούν να φέρουν την ευδαιμονία, τότε δεν θα είναι λίγοι όσοι θα πιστέψουν -ήδη δεν είναι λίγοι- σε ένα σκληρό ναζιστικό καθεστώς, που θα επιβάλλει την τάξη.
Τότε βέβαια, οι τύποι που γράφουν ελαφρά τη καρδία ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μια ακόμα πολιτική απάτη, αυτοί που θρέφουν την πεποίθηση στον κόσμο ότι δεν όλοι τους είναι το ίδιο, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, θα έχουν μετακινηθεί ελαφρώς δεξιότερα απ’ ότι τώρα. Γνήσιοι χαμαιλέοντες. Τα ίδια άλλωστε είχαν συμβεί και στη Χούντα. Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι ρόλοι, όπως φαίνεται, παραμένουν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.