Ανέκαθεν η λέξη παραμύθι ήταν συνυφασμένη με το ψέμα. Αυτός που λέει παραμύθια είναι απλώς αυτός που λέει ψέματα και όχι κάποιος που ξέρει να αφηγείται (ή και να συνθέτει) με ωραίο τρόπο μια ιστορία. Από καταβολής κόσμου υπήρχαν μπόλικοι “παραμυθάδες” οι οποίοι είτε διηγούνταν με γλαφυρό και συνήθως υπερβολικό τρόπο ιστορίες-θρύλους, είτε επινοούσαν εντελώς φανταστικές καταστάσεις και τις παρουσίαζαν στο κοινό, με στόχο τον εντυπωσιασμό.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι περισσότεροι λαϊκοί λογοτέχνες – “παραμυθάδες” πάντοτε έλκυαν και φόβιζαν τους -πιο λόγιους- λογοτέχνες της γραφής. Και ενώ στο μυαλό των περισσότερων οι άνθρωποι αυτοί φαντάζουν ως υπερβολικοί διασκεδαστές του κοινού αισθήματος, η αξία των έργων τους, αλλά και το αστείρευτο ταλέντο τους είναι αδιαμφισβήτητα.
Όμηρος
Ο πρώτος διδάξας. Μαζί με τον Ησίοδο θεωρούνται οι “παραμυθάδες” της αρχαιότητας, καθώς έχουν αποτυπώσει στο χαρτί (για την ακρίβεια σε πλάκα) τις περιπέτειες μυθικών ηρώων, αλλά και θεών. Προφανώς το μεγαλύτερο μέρος της Ιλιάδας και της Οδύσσειας είναι προϊόν μυθοπλασίας, ωστόσο ο γλαφυρός τρόπος γραφής με τις τεχνικές της προφορικής ποίησης για τα κατορθώματα των ηρώων και η αστείρευτη φαντασία του ως προς τις περιγραφές θεών, αλλά και τεράτων (στην Οδύσσεια), τον κάνουν ξεχωριστό και διαχρονικό μέχρι και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι πέραν της Ελλάδας, ο Όμηρος διδάσκεται σε πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο μέχρι και σήμερα.
Αίσωπος
Μπορεί οι ιστορίες στους μύθους του Αισώπου να είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση, ωστόσο πρόκειται για κανονικό παραμύθι, με την έννοια του φανταστικού. Ο Αίσωπος επέλεγε στις ιστορίες του για ήρωες, ζώα που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι και σπανίως ανθρώπους αλλά και θεούς. Παράλληλα σε όλες τις ιστορίες υπήρχε ηθικό δίδαγμα στο τέλος, το οποίο πάντα αποδοκίμαζε το κακό στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: Άνθρωποι – ζώα – θεοί πονηροί, πλεονέκτες, προδότες, ψεύτες, ματαιόδοξοι, πλεονέκτες πάντα τιμωρούνταν στο τέλος και το καλό υπερίσχυε. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός “λογοποιός”, αφού εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα.
Αδελφοί Γκριμ
Οι συγγραφείς των πιο μακάβριων παιδικών ιστοριών ή τουλάχιστον των λιγότερο παιδικών. Οι δύο γερμανοί αδελφοί υπήρξαν συγγραφείς και συλλέκτες παραδοσιακών παραμυθιών, στα οποία ο Βίλχελμ Καρλ Γκριμ έδωσε λογοτεχνική μορφή και τα προσάρμοσε για παιδιά. Ωστόσο συγκριτικά με άλλους λαϊκούς μύθους και παραδόσεις, τα παραμύθια των Γκριμ φόβιζαν και προκαλούσαν δέος στους μικρούς αναγνώστες τους, καθώς οι τρομακτικές ιστορίες ήταν γραμμένες με μακάβριο στυλ γραφής, βίαιο και σκοτεινό, όπου η εκδίκηση και η κακία κυριαρχούσαν και συχνά υπερίσχυαν. Σίγουρα τα πιο “ακατάλληλα” για παιδιά, παιδικά παραμύθια.
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
Καθαρά εμπνευσμένος από τα δικά του προσωπικά βιώματα και τις κακουχίες που πέρασε στην παιδική ηλικία, όντας ορφανός και άπορος, ο δανός συγγραφέας είναι ο κατ’ εξοχήν κλασικός “παραμυθάς”. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι αδικημένοι και φτωχοί, που διακρίνονται όμως από σπάνια χαρίσματα όπως η καλοκαρδοσύνη, η ευγένεια, το ταλέντο. Η δημιουργία του Άντερσεν αποτελεί την κορυφή στις ρεαλιστικές τάσεις της δανικής φιλολογίας του 19ου αιώνα. Διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια, όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια.
Ευγένιος Τριβιζάς
Ο πιο σύχρονος συγγραφέας παραμυθιών, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον αγαπημένο των μικρών παιδιών, Ευγένιος Τριβιζάς. Έχει γράψει περίπου 150 βιβλία μεταξύ των οποίων μυθιστορήματα, παραμύθια, θεατρικά έργα, αλφαβητάρια, διηγήματα, κόμικς, εκπαιδευτικά βιβλία, ενώ έχει συνεργαστεί και με παιδικά περιοδικά. Παρότι καθηγητής εγκληματολογίας σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας, ο έλληνας “παραμυθάς” όταν γράφει, αφήνει στην άκρη την ιδιότητά του αυτή και δημιουργεί ιστορίες ανάλαφρες, χαρούμενες και πάντα διδακτικές. Αυτοί που τον έχουν διαβάσει, τον διακρίνουν για το λογοτεχνικό του έργο, ενώ ακόμη και άνθρωποι που δεν έχει τύχει να διαβάσουν βιβλίο του, σίγουρα ξέρουν την πασίγνωστη Φρουτοπία, που είναι και το πιο διάσημό του έργο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.