“Για να ξεχάσει να σκέφτεται. Να ξεχάσει ότι πεινά. Ότι του κλέβουν το μέλλον, αλλά και το παρόν. Να ξεχάσει ότι στέλνουν το παιδί του στο εξωτερικό. Να ξεχάσει ότι πλέον μπορεί την επόμενη μέρα να χάσει και το σπίτι του. Ασε που με κάτι πρέπει να ασχολείται κι αυτός, τώρα που δεν έχει δουλειά. Δεν πρέπει όμως με τίποτα να σκέφτεται. Αλλιώς πάλι θα αρχίσει να μας τα “ζαλίζει” έξω από τη Βουλή. Κάπως πρέπει να μας ξεχάσει, δεν γίνεται. Ειδικά τώρα που ετοιμαζόμαστε να σερβίρουμε τα νέα μέτρα.
Η μπάλα μοιάζει με σωτήρα. Ερχεται στην κατάλληλη στιγμή. Ευτυχώς παίζει καλά και ο Σισοκό. Ντύθηκε και σταρ ο Κατίδης, τέλεια. Πήρε το κοκαλάκι του και ο Αεκτζής. Τον Μαρινάκη δεν τον φοβόμαστε έχει τους τρόπους του. Και τα λεφτά από το Τσου Λου παίρνει και βγάζει από τις πωλήσεις και λίγα σπαταλά από το πουγκί για ενίσχυση και τον κόσμο έχει χορτάτο.
Είχαμε ένα πρόβλημα με τις αδειοδοτήσεις βέβαια, αλλά αφού έγινε η κάθαρση πέρυσι το καλοκαίρι, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Όλοι αξίζει να παίξουν. Και ας λέει τα δικά του ο Μεϊμαράκης“, θα μπορούσε να σκέφτεται η κυβέρνηση, μετά το νέο μαγείρεμα και την τροπολογία περί δυνατότητας συμμετοχής στο πρωτάθλημα σε ομάδες, οι οποίες δεν έχουν εξασφαλίσει φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα.
Υπερβολή στα όρια της γραφικής συνωμοσιολογίας; Μπορεί. Αν και εδώ που τα λέμε, τα μάτια μας έχουν δει πολλά. Σε τέτοιο βαθμό, πού τίποτα δεν μπορεί να προκαλέσει έκπληξη. Άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν και όχι μόνο στην Ελλάδα, ο αθλητισμός αποτέλεσε το όπιο του λαού, όπως κάποτε χαρακτήριζε τη θρησκεία ο Καρλ Μαρξ.
Η ειδοποιός διαφορά είναι, πως αν είσαι Χριστιανός, Μουσουλμάνος κ.ο.κ τουλάχιστον έχεις το δικαίωμα να ελπίζεις. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο πάλι, δεν υπάρχει ούτε αυτό.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο και συνολικά ο ελληνικός αθλητισμός βολεύεται σε ένα καθεστώς ανομίας και στην λογική του “όλα θα τα βολέψουμε”. Που και που, προχωρά σε μια δήθεν εξυγίανση, αλλά επί της ουσίας ρίχνει στάχτη στα δικά του μάτια. Και μπορεί σε αυτή τη φάση το γόητρο του κόσμου της ΑΕΚ ή του ΟΦΗ, ή οποιασδήποτε ομάδας να μην πληγώνεται καθώς γλίτωσε τον υποβιβασμό, όμως στην πραγματικότητα τα χειρότερα βρίσκονται καθ’ οδόν. Απλώς δίνεται μια μικρή παράταση ζωής, χωρίς όμως να παγώνουν τα προβλήματα, αλλά να αυξάνονται.
Γι’ αυτό δεν φταίνε μόνο η ΕΠΟ ή το ελληνικό κράτος. Αλλά ο καθένας. Από τον οπαδό μέχρι τον ιδιοκτήτη, όλοι κουβαλούν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. “Δεν είναι δυνατόν να υποβιβαστεί η ΑΕΚ. Έχει ιστορία”, σου λέει ο άλλος και τον καταλαβαίνεις από μια μεριά. Καταλαβαίνεις ότι η ομάδα που γούσταρε από πιτσιρικάς αποτελεί τη διέξοδο του, την αγαπά και την πονά. Από την άλλη όμως ας δούμε πως λειτουργεί το πράγμα κι από την ανάποδη.
Η Ρέιντζερς, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που πλήρωσε έστω έως ένα βαθμό τις ευθύνες που τους αναλογούσαν. Οι Σκωτσέζοι για παράδειγμα ανασυντάχθηκαν, στηρίχθηκαν στις δικές τους δυνάμεις, απέκτησαν οικονομική ισορροπία και σε λίγα χρόνια είναι δεδομένο πως θα πρωταγωνιστούν και πάλι. Δεν πρόκειται για χαμένο χρόνο. Το αντίθετο. Η ΑΕΚ την τελευταία δεκαετία, ίσως και παραπάνω υποτίθεται πως παλεύει για να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Θα μπορούσε κάλλιστα, όπως και στο μπάσκετ, να τιμήσει την ιστορία της αντί του να διασύρεται, να φτιάξει την ομάδα από το μηδέν και εκμεταλλευόμενη το ισχυρό της στάτους να επανέλθει στο προσκήνιο. Είναι βέβαιο πως μια προσπάθεια που θα βάλει μπροστά το συμφέρον του συλλόγου θα αγκαλιαστεί από τον κόσμο. Και αυτό φυσικά ισχύει για πολλούς ακόμα, που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση.
Καθαρά αγωνιστικά επίσης δεν υπάρχει κάτι το τρομερό να περιμένουμε. Και πάλι λίγα θα είναι τα ματς που θα αξίζουν τον κόπο και πάλι τα γήπεδα θα θυμίζουν χωράφια και πάλι οι ομάδες θα κακοποιούν το άθλημα και πάλι τα χουλιγκάνια θα αλωνίζουν, ενώ η ΕΛ.ΑΣ θα κοιτά αποσβολωμένη και πάλι θα βγαίνουν διάφορα εμετικά πρωτοσέλιδα για να περιγράψουν το πόσο μάγκας είναι ο ιδιοκτήτης της μίας ή της άλλης ΠΑΕ και πάλι θα ψάχνουμε τους λόγους που η Super League έχει τα μαύρα της τα χάλια.
Το μοναδικό ίσως θετικό στοιχείο για το οποίο κάποιος μπορεί να έχει μία σχετική αγωνία για το τι θα δει στο 54ο πρωτάθλημα, είναι οι πιτσιρικάδες. Η κρίση ανάγκασε πολλές ομάδες να εμπιστευτούν νέα παιδιά και αυτή η εξέλιξη τουλάχιστον μπορεί να φέρει έστω και από σπόντα κάποιους καλούς παίκτες στην επιφάνεια του βούρκου. Και από εκεί σε ένα καλύτερο, ανθρώπινο και επαγγελματικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να δικαιούμαστε κάτι καλύτερο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.