H μόδα θέλει τη μουσική προσωποκεντρική. Ξεχάστε τις μπάντες-θρύλους. Στο νέο καλλιτεχνικό κύμα, παρατηρείται ότι το μεγαλύτερο μέρος του, επιλέγει να πορευτεί μοναχικά, χρησιμοποιώντας το όνομα του. Τα παραδείγματα που μπορεί να βρει κανείς είναι πολλά. Το αν και κατά πόσο είναι θετικό το ότι δεν έχουμε πλέον στη διάθεση μας συγκροτήματα όπως οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθια, δεν πρόκειται να απαντηθεί στο συγκεκριμένο κείμενο. Είναι διαφορετικός ο προσανατολισμός του και μάλιστα θηλυκού γένους…
Ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί η διαφωνεί κάποιος με την λογική του να ταυτίζουμε τα ακούσματα μας με μονάδες, αντί συνόλων, το νέο υλικό που γεννιέται είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογο. Μέσα από αυτό, έχουν ξεπηδήσει μπόλικες θηλυκές αξιόλογες παρουσίες. Τρεις εξ’ αυτών θα εξετάσουμε σήμερα, με τις Joanna Drigo, Monika και Ισμήνη Πεπέ, να περνούν από το μικροσκόπιο του 3-point-magazine.
Joanna Drigo
Την ξετρύπωσε από μία οντισιόν στο “Σταυρό του Νότου”, ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Η φωνή, το θράσος και οι ευδιάκριτες δια γυμνού οφθαλμού και… αυτιού, δυνατότητες της, του τράβηξαν το ενδιαφέρον. “Από την πρώτη κιόλας στιγμή που την άκουσα, κατάλαβα ότι η κοπέλα αυτή είχε πολλά πράγματα να πει. Γι αυτό και αισθάνθηκα την υποχρέωση να προσπαθήσω να βρω ένα βήμα να το κάνει. Είναι μαγικό μέσα στα χιλιάδες πράγματα που μας βομβαρδίζει η εποχή πως κάτι πραγματικά καινούργιο εξακολουθεί να σε πιάνει απ’ το μανίκι και να σε κάνει να το προσέξεις”, είχε δηλώσει σχολιάζοντας τις πρώτες του εντυπώσεις από την παρουσία της κοπέλας με το… παράξενο όνομα.
Εκείνη τον δικαίωσε και στηριζόμενη κατά βάση στα δικά της πόδια, προχώρησε σε μία αξιοπρεπέστατη πρώτη δισκογραφική δουλειά. Τα κομμάτια όλα δικά της. Η παραγωγή του Πλιάτσικα, ωστόσο το ζουμί κρυβόταν στον αυθορμητισμό, τον αληθινό παιχνιδιάρικο στίχο της και την τόλμη της να συνδυάσει την ελληνική με την αγγλόφωνη ερμηνεία. Ξεχωριστή φωνή, ήδη αρκετά οικεία παρά την απουσία μίας ιδιαίτερης προώθησης, ενώ έκανε και το μπαμ με το ευχάριστο και ανάλαφρο “Aλλεργία στις δεσμεύσεις”. Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη, με τον οποίο είχε περιοδεία στη Σκωτία. Επιστρέφει με εμφανίσεις στον “Σταυρό του Νότου” και βάζει πλώρη για την πραγματοποίηση και άλλων ονείρων.
Η πρώτη μας πρόταση λοιπόν είναι…
Το κάποιες ώρες γεννιούνται ήρωες και ευτυχώς καλλιτέχνες όπως η Drigo.
Monika
Aκούγοντας κανείς τις δουλειές της οδηγείται στο ακράδαντο συμπέρασμα ότι δεν προέρχονται από την Ελλάδα. Τόσο η ίδια όμως, όσο και οι GAD, οι Rosebleed και πολλοί ακόμα απέδειξαν πως μπορούμε και εμείς να παράγουμε έναν άφθαρτο ήχο. Όταν αυτός μάλιστα συνοδεύεται από εφάμιλλης και μεγαλύτερης αξίας φωνητικά, τότε το γλυκό έχει δέσει…
Η Μonika δεν τσιρίζει, δεν γρυλίζει, ούτε νιαουρίζει, ούτε μιμείται. Είναι αυθεντική και μοναδική. Παίζει ακόμα καμιά δεκαπενταριά όργανα, δείχνει πως κατέχει το αντικείμενο της μουσικής όσο λίγοι και κατορθώνει να γράψει στίχους και όχι… λόγια. Στα δύο άλμπουμ που έχει να επιδείξει, δεν υπάρχουν ένα ή δύο κομμάτια που σε προσελκύουν και σε οδηγούν στο να τα ερωτευτείς. Ένα προς ένα έχουν να δώσουν μία διαφορετική εμπειρία, ένα διαφορετικό γεγονός, ένα διαφορετικό ταξίδι.
Δεν χρειάστηκε να γίνει mainstream. Θα ήταν άδικο για το ταλέντο της και γι’ αυτό είναι ευρέως αποδεκτή. Δεν θα τη δείτε ποτέ στο σαλόνι της Μενεγάκη. Θα τη δείτε στις πλατείες, σε ωραία μαγαζάκια του κέντρου και σε συναυλίες που κάποια στιγμή, στο χέρι της είναι, θα ξεχειλίζουν από κόσμο, θυμίζοντας εποχές που συνδυάσαμε αποκλειστικά με τις μπάντες των ’90s.
H δεύτερη πρόταση μας λοιπόν είναι…
Το over the hill από τον πρώτο της δίσκο, που κυκλοφόρησε το 2008 με το όνομα Avatar.
Iσμήνη Πεπέ
Οφείλω να ομολογήσω πως ακούγοντας τον πρώτο της δίσκο, ένιωσα πως μουσική και φωνητικά είχαν την ίδια σχέση που έχω εγώ με το χορό. Δηλαδή ανύπαρκτη! Δικαιολογημένα δεν πήγε καλά, δικαιολογημένα η κριτική ήταν σκληρή, πόσω μάλλον από τη στιγμή που την παραγωγή είχε αναλάβει ο Λάκης Παπαδόπουλος.
Αν έμενε σε αυτό τότε θα μιλούσαμε για μία φωνή που αποφάσισε να χαραμιστεί. Η ίδια όμως επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο. Αυτόν του να εξαλείψει τα κακώς κείμενα και από ένα μικρό φάλτσο κοριτσάκι να μετατραπεί σε μία καλλιτέχνη έτοιμη να αφήσει το δικό της στίγμα. Στο καινούριο της τραγούδι “Δε θέλω να σου πω”, παραγωγής Μιχάλη Κεχαγιά, το ασχημόπαπο έγινε κύκνος και η φωνή της ευτυχώς αναδείχτηκε.
Μία καθαρόαιμη ροκ φωνή, που αν δεν αποφασίσει να επιστρέψει σε “άδεια” κομμάτια, τότε είναι δεδομένο πως σύντομα θα την ακούτε όλο και περισσότερο. Ο λόγος προφανής και μπορείτε να το καταλάβετε με ένα απλό… κλικ!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.