DUSΚ: Στέλνοντας «σήματα» καλλιτεχνικής Αλληλεγγύης μέσα στη σύγχρονη κοινωνική «Οδύσσεια»

H DUSK (κατά κόσμον Αυγή Πλατανίδη) είναι τραγουδοποιός με έδρα την Αθήνα. Παρότι φέρει με αγάπη την Ελληνική και Βρετανική καταγωγή της, δηλώνει Κόρη της Θαλάσσης.

To 2012, κυκλοφόρησε το πρώτο της single, What are the Chances, το οποίο έτυχε της θερμής υποδοχής του κοινού και προλόγισε τον ερχομό του πρώτου της album, The Debut of Crossing the Lines, το 2014. Την κυκλοφορία, ακολούθησαν εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές και φεστιβάλ εντός και εκτός Αθηνών.Το single, Dolphin, κυκλοφόρησε το 2015 κάνοντας μία αφιέρωση πίστης στο βαθύ μπλε του καλοκαιριού, ενώ τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε το remix στο Snake Behind my Back από τον Snk και το Slipping Beauty το οποίο συνέγραψε με τον Greggy K.

Το 2017 η DUSK ξεκίνησε ένα καινούργιο «ταξίδι» και άρχισε να ηχογραφεί το δεύτερο της δίσκο, Odyssey. Τα singles, Yenesis και Chronos, κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά ενώ ο δίσκος κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 19 Ιανουαρίου του 2019.

Από τα πρώτα της βήματα ακολουθούσε ένα ιδιαίτερο μοναχικό δρόμο ο όποιος όμως της έδωσε εφόδια τόσο στην γραφή της, στις παραγωγές τις οποίες φροντίζει από το μηδέν αλλά κυρίως στην άποψη και στην στάση ζωής που κρατάει.

Προσωπικά είχα τη χαρά να δω τόσο στα προσωπικά της gigs οσο και στη σύμπραξη επι σκηνής με τους Echo Train και φυσικά να την συναντήσω για μια κουβέντα εφ όλης της ύλης… Εκ κατακλείδι η «Οδύσσεια» μας δείχνει ακριβώς αυτό που συμβαίνει σαν Matrix σήμερα: Την περιπέτεια και περιπλάνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και το μακρύ και δύσκολο ταξίδι που έχει να διανύσει.

Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική και με τι αφορμή;

Η ενασχόληση μου με την μουσική ξεκίνησε από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου σχεδόν. Για αρχή το πατρικό μου πλημμύριζε με μουσική από όλο τον κόσμο πράγμα που με μάγευε και νομίζω ότι άνοιξε αρκετά τους ορίζοντες.  Ξεκίνησα με την εκμάθηση της κρητικής λύρας όταν ήμουν παιδί και έπαιζα πρόχειρα με το αυτί όποια όργανα ξετρύπωνα στο σπίτι όπως μια μελόντικα ή ένα ξυλόφωνο. Δεν μπορώ να πω ότι είχα βρει τον δρόμο μου. Πάντα αγαπούσα να τραγουδώ βέβαια. Γύρω στα 18 άνοιξα την θήκη μιας κιθάρας, την οποία είχε αφήσει μία φίλη της μητέρας μου πριν γεννηθώ ακόμα, και εκεί συνδέθηκα περισσότερο. Έμαθα κάποια βασικά μέσω αυτοδιδαχής και έπειτα ξεκίνησα να γράφω δικά μου τραγούδια γύρω στα 20.  Νομίζω ότι αυτός μάλλον τελικά ήταν και ο σκοπός καθώς ποτέ δεν είχα την διάθεση και την υπομονή να να κατακτήσω παικτικά ένα όργανο, όσο και αν είναι κάτι που θαυμάζω. Αυτό που ήθελα ήταν να δημιουργώ ή να εκφράζομαι στη στιγμή. Γελάω ακόμα όταν θυμάμαι ότι είχα πάρει μέρος στην χορωδία του σχολείου παίζοντας μελόντικα προσποιούμενη ότι διάβαζα τις νότες ενώ στην ουσία είχα απομνημονεύσει τα τραγούδια, έπαιζα εξ ακοής και χάζευα τις χαριτωμένες καρικατούρες τάχα με προσήλωση.  Με κάποιο τρόπο τώρα που το σκέφτομαι τα μέσα ήταν και είναι πάντα τριγύρω μου. Μετράω 8 όργανα στο σπίτι μου αυτή την στιγμή και τα περισσότερα έχουν βρεθεί εδώ από μία όμορφη μοιραία τύχη. Παρ’ολαυτά, κύρια αφορμή νομίζω ότι υπήρξε η ίδια η μουσική και κάπως θα την συναντούσα όπως και να είχε. Νομίζω ότι οι περισσότεροι μουσικοί θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε αυτό.

Ξεκίνησες δισκογραφικά με 1 αγγλόφωνο άλμπουμ και ακολούθησαν και άλλες ψηφιακές κυκλοφορίες όλες γραμμένες με ξένο στίχο. Γιατί επέλεξες τον αγγλικό στίχο στο ξεκίνημα σου αλλά και γενικότερα;

Μία προφανής εξήγηση νομίζω είναι ότι το Βρετανικό ήμισυ της καταγωγής μου. Δεδομένου του γεγονότος ότι η μητέρα μου είναι από την Αγγλία και εγώ μεγάλωνα εδώ, η χρήση της Αγγλικής γλώσσας μου έδινε την εντύπωση ότι δραπετεύω σε έναν διαφορετικό κόσμο και ίσως ότι συναντώ το alter ego μου καθώς ένιωθα ότι η νοοτροπία μου ήταν διχασμένη ανάμεσα στις δύο χώρες και δεν ταίριαζε ακριβώς σε καμία. Ο ψυχισμός μου ακόμα το νιώθει, εδώ που τα λέμε, αλλά έχω μάθει να αγκαλιάζω την ποικιλομορφία εντός και να μην την βιώνω ως αντίθεση.

Μια δεύτερη αιτία φαντάζομαι είναι το είδος μουσικής που έγραφα και είχα ακούσει με αγάπη και πάθος για χρόνια. Η brit pop σκηνή, η indie, η folk και γενικότερα ο alternative ήχος υπήρξε και παραμένει ακόμη ανάμεσα στα αγαπημένα μου ακούσματα.  Τα αγγλικά τέλος, είναι η επίσημη διεθνής γλώσσα και προφανώς είναι πιο δόκιμη αν θες να περάσεις ένα μήνυμα έξω από τα όρια της χώρας σου. Αυτό θα στο επιβεβαιώσουν και συμπαντικές δημιουργίες όπως των Dead Can Dance που επίσης  με γαλούχησαν. Πάντως, η πρόσφατη επαφή μου με την Ελληνική γλώσσα συγγραφικά μπορώ να πω ότι υπήρξε συναρπαστική. Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι ήρθα σε περισσότερη επαφή με την πραγματικότητα και ανακάλυψα περίσσεια μαγεία και σε αυτήν.

Σε ποιο ράφι ενός δισκοπωλείου θα κατέτασες τη μουσική σου;

Μέχρι την Οδύσσεια στο ράφι με την ετικέτα της indie / folk θα καθόμουν αναπαυτικά. Τώρα για την Οδύσσεια ενώ περιέχει στοιχεία instrumental, spoken word και τραγουδιού δεν έχω σαφή τίτλο για το genre. Εσύ;

Μάλλον alternative αν και είναι πολύ ευρύ σαν ονομασία (γέλια)… Επέστρεψες πριν από μερικούς μήνες στη δισκογραφία με το άλμπουμ «Odyssey». Μίλησε μου για αυτό.

To Odyssey είναι ένας θεματικός δίσκος. Πραγματεύεται το ταξίδι της ανθρώπινης ζωής. Προφανώς δεν μπορεί να περιλάβει κάθε δυνατή εμπειρία αλλά αφηγείται 8 στάδια τα οποία είχαν ξεχωρίσει για εμένα εκείνη την χρονική περίοδο . Ήθελα να αποστασιοποιήσω το συναίσθημα από τον άνθρωπο, να το παρατηρήσω και να το βιώσω εσωτερικά ως διαδικασία. Η γραφή αλλά και η παραγωγή της, την οποία έκανα η ίδια, υπήρξαν μια μεγάλη ψυχοθεραπεία. Κάποιες φορές επώδυνη, μα σίγουρα ωφέλιμη μπορώ να πω ότι ξόρκισε πολλά σκοτάδια μέσα μου. Αν και ο προβληματισμός μου γύρω από το ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης και συμπεριφοράς δε νομίζω να πάψει ποτέ, έχω αποδεχτεί πια ότι στο σύνολο θα παραμείνει ένα άλυτο αίνιγμα και απλά κοιτάζω να μαθαίνω όσα περισσότερα μπορώ καθημερινά.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να αγαπάς περισσότερο από αυτή τη δουλειά;

Εν γένει έχω αγάπη για όλα μου τα παιδιά, καθώς τα θεωρώ κομμάτια του εαυτού στην ουσία. Πέραν αυτού, κατά καιρούς έχω αδυναμία σε κάποια περισσότερο αναλόγως την περίοδο που διανύω, την ταύτιση που βιώνω με αυτά ή τα εκάστοτε ακούσματα που προτιμώ. Η αλήθεια είναι ότι από τον συγκεκριμένο δίσκο αγάπησα εξαρχής τον Αποχωρισμό (The parting) ο οποίος δεν έχει καμία λέξη αλλά για εμένα μιλάει πιο καθαρά απο όλα τα κομμάτια. Το έγραψα ένα γκρίζο απόγευμα που τα σύννεφα έτρεχαν από έναν δυνατό αέρα μπροστά από το μπαλκόνι μου. Απο ένστικτο πάτησα rec πριν παίξω την πρώτη νότα και αυτό τον πρώτο αυτοσχεδιασμό στο πιάνο ακούτε και στον δίσκο. Η Κάθαρσις επίσης είναι αγαπημένη μου σαν σύνολο καθώς πάντα μου θυμίζει τον δρόμο και με βγάζει στο Φως.

Εν αρχή εν ο στίχος ή η μουσική στη δική σου περίπτωση; Από την άλλη ποιο είναι το όργανο πάνω στο οποίο «χτίζεις» τη δομή των τραγουδιών σου;

Έχω γράψει με όλους τους τρόπους. Ο αγαπημένος και πιο σπάνιος είναι όταν η μουσική και οι λέξεις βγαίνουν ταυτόχρονα. Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή το συναίσθημα αυτό πλησιάζει απόλυτα αυτό που αποκαλούμε μέθεξη. Παράδειγμα μιας τέτοιας στιγμής αποτελεί το Chances. Όσο για το όργανο με το οποίο  γράφω, μέχρις ενός σημείου ήταν αποκλειστικά η κιθάρα. Από την Οδύσσεια και μετά ξεκίνησα να γράφω και στο πιάνο το οποίο φυσικά δεν έχω κάτσει να μάθω αλλά ευχαριστιέμαι πολύ να παίζω. Είναι τόσο άγνωστη περιοχή και μου βγάζει διαφορετικά συναισθήματα, νομίζω πιο ευαίσθητα, πιο ραφιναρισμένα κατά μια έννοια χωρίς να αφορίζω την φωτιά που μου χαρίζει η κιθάρα.

Η Οδύσσεια κυκλοφόρησε σαν προφητεία… Λίγους μήνες μετά η κοινωνία βρέθηκε κλεισμένη σπίτι, βιώνει αυτό που περιγράφει το άλμπουμ και τώρα η επιστροφή της έξω είναι αργόσυρτη και δύσκολη. Φανταζόσουν ποτέ ότι θα φτάναμε σε ένα τέτοιο σημείο;

Η αλήθεια είναι ότι μια μεγάλη τρικυμία μας έχει βρει. Το θετικό είναι ότι όπως και στην Οδύσσεια το το τέλος θα είναι όμορφο. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.

Τώρα αν το περίμενα ..  Να σου πω την αλήθεια φτάνει να παρατηρήσει κάνεις έστω ην πρόσφατη ιστορία για να διαπιστώσει ότι κόσμος ποτέ δεν ήταν ειρηνικός στο σύνολο του και άνθρωποι έζησαν πολύ μεγαλύτερες τραγωδίες ενώ διήγαγαν ανυποψίαστα τις ζωές τους.  Στην Ελλάδα, οι γονείς μας βιώνουν την δεύτερη απαγόρευση κυκλοφορίας και οι παππούδες μας την τρίτη, κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικό σκοπό φυσικά αλλά τελικά δεν και τόσο μακριά μας οι ανατροπές, έ;  Και αυτό γιατί γεννηθήκαμε σε έναν Αναγγενησιακό πλανήτη και έχουμε το μοναδικό ταλέντο και πείσμα ως είδος να τον μετατρέψουμε σε ένα βιομηχανικό απόβλητο. Δεν αναφέρομαι μόνο στο περιβάλλον αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις που πάσχουν από εγωισμό. ανταγωνισμό, κριτική και τοξικότητα. Τα ακριβή αίτια και τις μελλοντικές συνέπειες του ιού δεν τα γνωρίζουμε ακόμα αλλά η μετάδοση του ήταν προϊόν του ακράτητου εγωισμού μας σε κάποιες περιπτώσεις. Κι αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα.  Έτσι όπως φερόμαστε οι άνθρωποι είτε ως ηγέτες, είτε ως υποστηρικτές, είτε ως παθητικοί επικριτές, είτε ως απαθείς γενικότερα, με μόνη έγνοια την αχόρταγη ιδιοτέλεια μας αργά ή γρήγορα κάτι θα συνέβαινε δυστυχώς.  Ο κόσμος είναι εν βρασμώ εδώ και καιρό. Αυτές τις ημέρες, εν μέσω αδράνειας του Κόσμου εντελώς τυχαία κατατέθηκε στην βουλή νομοσχέδιο για την κατάργηση της προστασίας των περιοχών Natura ώστε να νομιμοποιήθουν αυθαίρετα, να χτιστούν αλλά καινούρια και να στραγγίξουμε γενικά το περιβάλλον με όποιο τρόπο δυνατό. Ζούμε σε Sci-Fi ταινία τρόμου εδώ και καιρό. Το ότι έχουμε κλειστεί σπίτι και καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας είναι το λιγότερο που θα μας συμβεί δυστυχώς. Θα τα φάμε όλα, ζώα, δάση, θάλασσες, βουνά & οξυγόνο μέχρι να σκάσουμε κυριολεκτικά.

Οπότε φυσικά και δεν χάρηκα με τον εγκλεισμό και όπως όλοι είχα ζοριστεί αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σοκαριστεί τόσο όσο θα περίμενα και εγώ η ίδια. Περισσότερο με αγχώνει το “μετά”.  Ίσως να βοήθησε το γεγονός ότι έχω μια ιδιαίτερη αγάπη και ανάγκη απομόνωσης και μοναχικότητας κάποιες φορές με αποτέλεσμα να λειτουργώ λίγο πιο εύκολα σε μια τέτοια συνθήκη. Αυτό τουλάχιστον μέχρι να με βρει το καλοκαίρι μακριά από το Νησί. Ήδη στο χάδι του πρώτου ανοιξιάτικου Ήλιου άρχισε να με πνίγει το μπετόν. Όπως και να έχει, πέρα από την Θάλασσα, τη Φύση εν γένει και τους αγαπημένους μου δεν μου έχει λείψει ιδιαίτερα η καταναλωτική μηχανή και το ασταμάτητο τρεχαλητό για το τίποτα. Η Ελευθερία ναι, η φασαρία όχι. Προετοιμασμένη δεν ήμουν, προϊδεασμένη, κατά κάποιο τρόπο, ναι.

Μπορεί ο καλλιτέχνης να δημιουργήσει το ίδιο κλεισμένος στο σπίτι, όχι απομονωμένος από επιλογή αλλά από επιβολή και απαγόρευση; Δεν έχουν τις ίδιες εικόνες και τα ίδια χρώματα τώρα οι άνθρωποι κυριαρχεί παντού το γκρίζο και το μαύρο και όχι το φως…

Για εμένα η συγγραφή δεν είναι αυτοσκοπός, είναι ανάγκη η οποία συνήθως ξεπροβάλει σε σκοτεινές στιγμές και τις ξορκίζει. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτόν τον καιρό παρατήρησα μια αποστασιοποίηση από την δημιουργία μουσικής. Πέρα από το “Blossom Song”, το οποίο έγραψα και βιντεοσκόπησα στο διαμέρισμα μου ως ελπιδοφόρο μήνυμα και παυσίπονο εν μέσω εγκλεισμού, ένιωθα κάπως εύθραυστη εξαιτίας της αβεβαιότητας η οποία πλανάται γύρω από το μέλλον και απέφευγα να φορτιστώ πολύ συναισθηματικά. Διατήρησα την επαφή με την μουσική μου παικτικά αλλά δεν έμπαινα στην διαδικασία της γραφής. Είναι πολύ πιο έντονη. Νιώθω όμως ότι έρχεται η ώρα με τον πρώτο ήλιο και το πρώτο θερμό βράδυ. Μαζί με την Φύση ξυπνάμε και εμείς.

Η «Οδύσσεια» κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή. Σε απασχολεί το format μιας έκδοσης;

Αγαπώ τα βινύλια. Για να είμαι ειλικρινής αυτή την στιγμή δεν έχω πικ απ ούτε κάποια συλλογή αλλά μεγάλωσα με βινύλια και θεωρώ τη θέρμη του αναλογικού ήχου καθώς και αυτού της βελόνας όταν ακουμπάει τον δίσκο αναντικατάστατο. Προσδίδει και μία διαφορετική ιεροτελεστία και προσοχή στην ακρόαση. Στα cd και την κασέτα δεν έτρεφα ποτέ μεγάλη εκτίμηση και εύκολα τα αντικατέστησα με mp3 και wav formats.  Την Οδύσσεια αποφάσισα προς το παρόν να την περιορίσω σε ψηφιακή κυκλοφορία καθώς προτίμησα να κρατήσω τα πνευματικά δικαιώματα του δίσκου εξ ολοκλήρου δικά μου. Δεν μου έχει φύγει όμως από το μυαλό η κυκλοφορία της ως βινύλιο κάποια στιγμή.

Απο που εμπνέεσαι στιχουργικά; Υπάρχει κάποια θεματολογία ένας προσανατολισμός συγκεκριμένος η αλλάζει αυτό κάθε φορά;

Νομίζω ότι ακούσια κύρια θεματική πάντα υπήρξε η ανθώπινη ύπαρξη, οι σχέσεις, η αγάπη για τα στοιχεία της Φύσης, η Κόσμικη σύνδεση και πάνω από όλα η Ελευθερία.  Αυτήν έχω σαν προσευχή και θεωρώ υπέρτατο αγαθό. Ποτέ δεν κινήθηκα επι σκοπώ. Με μια εξωτερική συνολική ματιά όμως παρατηρώ ότι για αρχή πάντα προσπαθώ να λυτρωθώ, ονοματίζοντας και ξορκίζοντας τις σκιές. Παράλληλα προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα Ανάσας, Αγάπης, Μαγείας και Γαλήνης πρώτα σε εμένα την ίδια. Ελπίζω, έστω και ελάχιστα, έτσι να λειτουργεί και για τους άλλους.

Ζούμε σε μια εποχή που όχι απλά είναι προπύργιο του φασισμού, η άνοδος του είναι πιο έντονη από ποτέ. Οφείλουν οι τραγουδοποιοί να παίρνουν θέση, είτε με τα πολιτικά τραγούδια είτε κατεβαίνοντας στο δρόμο, στις πορείες;

Οι καλλιτέχνες κατ’εμέ είναι άνθρωποι όπως όλοι και έχουν την ίδια ελευθερία και οφειλή με τους υπολοίπους. Όπως ανέφερα παραπάνω το πρόβλημα είναι συλλογικό και ευθύνη με κάποιο τρόπο του καθενός ξεχωριστά. Θεωρώ ότι ο φασισμός είναι μέρος του προβλήματος αλλά όχι η απαρχή του, εξάλλου αυτός ανθίζει στα χειρότερα σκοτάδια. Η γη μολύνεται και παιδιά πεθαίνουν καθημερινά. Μακάρι όλοι να ορθώναμε ανάστημα απέναντι σε όλα τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν ξεκινώντας με το να αλλάξουμε στάση και συμπεριφορά και έπειτα αναλαμβάνοντας περισσότερη δράση. Μας λείπει η αυτογνωσία και η ενσυναίσθηση και κατά συνέπεια η πραγματική Αγάπη για εμάς και τους γύρω μας. Η καλλιέργεια αυτών είναι για εμένα το πρώτο βήμα αλλαγής. Όταν καταφέρουμε αυτό τα υπόλοιπα θα πέσουν σαν κομμάτια ντόμινο, μαζί και ο φασισμός.  Το τι οφείλουμε ή μάλλον το τι θέλουμε πιο σωστά, δεν έχει να κάνει με την καλλιτεχνικότητα μας αλλά με εμάς τους ίδιους.

Μπορεί ένας δημιουργός σήμερα να ζήσει αποκλειστικά από την τέχνη του; Εγινε και πολύς ντόρος και με το έκτακτο επίδομα που κακώς δεν δόθηκε εξαρχής.

Εγώ προσωπικά έχω απολέσει αυτό το όνειρο προς το παρόν ώστε να μπορώ να αγαπάω την τέχνη μου χωρίς να με βασανίζει. Αν στο μέλλον πραγματοποιηθεί θα είμαι ευγνώμων. Στην ουσία αυτό που θα επιθυμούσα είναι να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα ανεξαρτήτου προελεύσεως ώστε να μπορώ να ασχολούμαι ελεύθερα με την μουσική, τα γράμματα και την δημιουργία εν γένει, που τόσο αγαπώ.

Τώρα όσο αναφορά τους επαγγελματίες μουσικούς και κυρίως αυτούς που βιοπορίζονται βασικά  από αυτό η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη σύμφωνα και με τα νέα μέτρα που δεν προέβλεψαν απολύτως τίποτα για αυτούς. Ως συνήθως η κουλτούρα της σύγχρονης κοινωνίας δεν θεωρεί την ενασχόληση ενός ανθρώπου με την τέχνη ως “σοβαρή” εργασία πέραν εξαιρέσεων που έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν χρήματα και δόξα σε υψηλό επίπεδο. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει και πως μπορεί να αναστραφεί μια κατάσταση που προυπάρχει από καιρό αλλά πια έφτασε όπως πολλά στο τέλμα της.

Ποια η σχέση σου με τα social media; Έχει επαναπροσδιορίσει και έχει καθορίσει το διαδίκτυο πλέον τον τρόπο προσέγγισης και ακρόασης ενός τραγουδιού πόσο μάλλον ενός μουσικού άλμπουμ;

Τα social έχουν καταστήσει ευκολότερη την προώθηση οποιαδήποτε δημιουργίας και την διατήρηση ή απόκτηση νέων επαφών πιο εύκολη. Η διάδοση και η διαφήμιση είναι πιο εύκολη αν και η λέξη ”πρόμο” δίπλα σε αυτήν της τέχνης, όσο αναγκαίο και αν είναι, εμένα προσωπικά μου προκαλεί δυσφορία, τουλάχιστον όταν δεν γίνεται αυθεντικά αλλά χειριστικά με μια αντιμετώπιση τον ανθρώπων ως καταναλωτικά πρόβατα. Όπως και να έχει η ευχέρεια αυτή της έκθεσης απεριόριστών έργων φέρει και το αντίβαρο της υπερπληροφόρησης και έτσι είναι πιο δύσκολο να ξεχωρίσει κάτι. Αυτό όμως είναι ένα τίμημα που δεν θα το άλλαζα μπροστά στην ελευθερία έκφρασης και κυκλοφορίας του καθενός.

Από την άλλη έχει προκύψει μέγιστο πρόβλημα εθισμού, με τον ναρκισσισμό να φαντάζει κωμικός αρχικά αλλά τραγικός behind the scenes. Υπάρχουν άνθρωποι που μελαγχολούν και αγωνιούν βαθειά όταν οι αναρτήσεις τους δεν έχουν την επιθυμητή ανταπόκριση. Επίσης, το συνεχές ζύγισμα, καλοστημένων πολλές φορές, ευτυχισμένων στιγμών των άλλων με την δική μας πραγματικότητα εντείνει το FOMO (fear of missing out) σύνδρομο που μας καταδιώκει όλη μας τη ζωή ούτως ή άλλως. Νομίζω ότι κανένας χρήστης δεν μπορεί στο τέλος της ημέρας να αποφύγει τελείως μια τέτοια παγίδα καθώς εισέρχεται σε εναν κόσμο γεμάτο παραμορφωτικούς καθρέφτες. Εγώ προσωπικά έχω βρει ίαση με το να απέχω κάποιες ημέρες τελείως. Έχω σβήσει την εφαρμογή του facebook από το κινητό μου ώστε να μην εισχωρεί ακάλεστο και να ξεφύγω απο τον ψυχανασκασμό του να τσεκάρω τις ειδοποιήσεις. Το περισσότερο διάστημα αποχής από όλα τα media ήταν 10 ημέρες εν μέσω εγκλεισμού. Είχα πάθει overload τοκιξότητας βλέποντας τον κόσμο σε μία συνεχή κριτική και άκαρπη διαφωνία.  Δυστυχώς αναγκάστηκα να την διακόψω καθώς εκκρεμούσε η δημοσίευση μιας κυκλοφορίας αλλά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ δημιουργική και η επικοινωνία, με τον εαυτό μου κυρίως, ουσιαστικότερη.

Τι μουσική ακούει η Dusk; Ποια καινούργια μουσικά άλμπουμ έχεις ξεχωρίσει;

Στην καθημερινότητα μου ακούω αρκετή κλασσική μουσική εδώ και κάποια χρόνια. Με κρατάει σε ηρεμία και εγρήγορση. Τώρα το τι ακούω όταν “ταξιδεύω” δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το συνοψίσω σε μια μέρα. Όπως ανέφερα αγαπώ όλα τα παρακλάδια του εναλλακτικού ήχου, την Electronica, μουσικές του Κόσμου και της Ελλάδας και άλλα πολλά.

Αντί για άλμπουμ, εδώ είναι μια λίστα την οποία έφτιαξα αυτόν τον καιρό με μουσική που μου φωτίζει το θυμικό και με συνδέει με το Σύμπαν:

Με ποιον τραγουδοποιό η συγκρότημα από το εξωτερικό θα ήθελες να εμφανιστείς επι σκηνής;

Με τους Dead Can Dance. They connect with the Cosmos.

Tα επόμενα σχέδια σου; Υπάρχει κάτι που να «σκαρώνεις» αυτό το διάστημα;

Ήδη έκανα το πρώτο μου βήμα συμμετέχοντας σε ένα αλλόκοσμο κομμάτι αρχικής έμπνευσης του Κωνσταντίνου Υ. (Fuku Cosmonaut) το οποίο δημιούργησε εν μέσω απομόνωσης σε όμορφα βουνά σε συνεργασία με τον YuGi. Κυκλοφόρησε μία ημέρα πριν την έξοδο μας σε μια αλλόκοτη “κανονικότητα”. Το “ Deliverance “ είναι μια προσευχή για την Αφύπνιση και την Λύτρωση του Ανθρώπου. Πέρα απο αυτό σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα υπέροχο remix του Έξοδος από τον ταλαντούχο παραγωγό Essen K με τον οποίο έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν στο remix του “Snake behind my back”. To Exodos αποτελεί το τελευταίο στάδιο του ανθρώπου και επίσης μιλάει για τον προορισμό του στο Φως και την απόλυτη Ελευθερία. Επίσης, εκκρεμούν δύο κομμάτια με θεματική το παραμύθι ώστε να συμπληρωθεί νοητά ο τρίτος δίσκος που έχω κατά νου αλλά περιμένω να βρεθώ στην Θάλασσα για να τα γράψω. Ελπίζω το συντομότερο γενικά. Κατα τ’αλλα έχω εκμεταλλευτεί αυτόν τον χρόνο για να ξεκινήσω τη συγγραφή ενός βιβλίου πράγμα που το ήθελα από καιρό. Είναι νωρίς να πω κάτι για αυτό πέρα από το ότι απολαμβάνω ιδιαιτέρως την διαδικασία.

Official links

https://www.youtube.com/channel/UCne1jfH0ZFlTD20KboMUT5Q

https://www.facebook.com/DuskAvgi

https://duskavgi.bandcamp.com/