31 Μαρτίου 2013
Η ημέρα που είδα δύο πολύ διαφορετικές Αθήνες σε τόσο λίγες ώρες.
Το πρωί κατέβηκα στο κέντρο όπως πολλοί Αθηναίοι για να τρέξω στον ημιμαραθώνιο. Είναι μία εξαιρετική διοργάνωση και πιστεύω ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση για την αναβάθμιση του κέντρου πέρα από τα υπόλοιπα που ακούγονται. 3.000 κόσμος ήρθε, χάρηκε την ωραία μέρα με τα παιδιά του, έτρεξε και έδωσε ένα όμορφο χρώμα στο πολύπαθο κέντρο. Ήταν από τις λίγες φορές που είδα το μουντό κέντρο τόσο χαρούμενο. Είχα την ευκαιρία να βάλω τα αθλητικά μου και να τρέξω στη Σταδίου λες και έτρεχα σε κάνα στενό της γειτονιάς μου κάτι που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Την ώρα της εκκίνησης όμως η κοσμοσυρροή μου θύμιζε διαδήλωση και με έκανε να πιστεύω ότι ανάλογη εικόνα θα έβλεπα και το βράδυ. Τερμάτισα σημειώνοντας έναν αξιοπρεπή χρόνο και απολαμβάνοντας τη διαδρομή. Για μερικές ώρες το κέντρο της πόλης θύμιζε έναν τεχνητό παράδεισο, τα πρόσωπα όλων έδειχναν χαρούμενα και οι έννοιες όπως κρίση, ανεργία και φτώχεια δεν βρίσκονταν στο λεξιλόγιο.
Το απόγευμα ήμουν ξανά στο Σύνταγμα αντικρίζοντας μια άλλη εικόνα στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων. Πρώτα απ’ όλα, αναρωτιόμουν πόσοι ήταν αυτοί που έτρεξαν το πρωί και κατέβηκαν στην κινητοποίηση το βράδυ έχοντας την ευκαιρία να αντικρίσουν αυτές τις δύο Αθήνες. Εντόπισα 1-2 φωτογράφους που ήταν και το πρωί και το απόγευμα. Αναρωτήθηκα όμως εάν έκαναν τις ίδιες σκέψεις με μένα ή το είδαν απλά ως πρόσθετη δουλειά κυριακάτικα. Είδα πάλι κόσμο με τα παιδιά του, που όμως αυτή τη φορά δεν ήρθε για να τρέξει και να διασκεδάσει αλλά ήρθε επειδή προβληματίζεται για το μέλλον του και τα όσα άσχημα μπορεί να έρθουν ακόμη. Τα beatάκια που έπαιζαν από τα μεγάφωνα το πρωί έδωσαν τη θέση τους σε πιο…επαναστατικά ακούσματα όπως το «πότε θα κάνει ξαστεριά», το «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» κτλ. Δεν υπήρχαν εθελοντές και κριτές αλλά κλούβες και κάγκελα που περιόριζαν την πρόσβαση σε εύλογη απόσταση από τη Βουλή. Τα ίδια μάλιστα κάγκελα οριοθετούσαν πριν λίγο τον αγωνιστικό χώρο του μαραθωνίου. Τα νούμερα των δρομέων είχαν δώσει τη θέση τους σε πανό διαμαρτυρίας και το χειροκρότημα προς τους αθλητές είχε αντικατασταθεί από γιουχαίσματα προς τα ΜΑΤ και συνθήματα εναντίον του μνημονίου. Το μετρό που το πρωί βοηθούσε τους δρομείς να καταφθάνουν κατά εκατοντάδες είχε κλείσει τις πύλες του, ενώ μέχρι και η λιακάδα είχε αντικατασταθεί από ψιλόβροχο. Παρ΄ όλα αυτά με προβλημάτισε το ότι οι διαδηλωτές ήταν λιγότεροι από τους αθλητές και δεν μπορούσα εύκολα να το εξηγήσω δεδομένου του ότι περνάμε πρωτοφανή κρίση ενώ η απλή συμμετοχή στον αγώνα κόστιζε περίπου 10 ευρώ. Η κινητοποίηση ήταν μάλλον υποτονική αφού η συμμετοχή ήταν πολύ περιορισμένη και ο κόσμος κουμπωμένος και σε στάση αναμονής. Υπήρχε φόβος και ανησυχία μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στην Κύπρο. Η συγκέντρωση κράτησε περίπου 2,5 ώρες και μάλλον θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Αυτό που αισθάνθηκα στην ψυχολογία περιγράφεται ως mood swing, δηλαδή μια απότομη αλλαγή διάθεσης. Από τη χαρά του αθλητισμού και της συμμετοχής το πρωί πήγα στο φόβο για το τι μέλει γενέσθαι και τον προβληματισμό για τη μικρή συμμετοχή στη συγκέντρωση που θα έπρεπε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο. Εκδήλωνα στους φίλους μου τον προβληματισμό μου και τους έβαζα να μου εξηγήσουν πως δεν μπορούν να μαζευτούν ούτε 10.000 άνθρωποι για να γίνει μια συγκέντρωση της προκοπής ενώ το ’11 μαζευόντουσαν σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες. «Είναι δύσκολη η αναβίωση ενός πράγματος που έγινε το 2011. Η μόνη επιτυχημένη αναβίωση που ξέρω είναι των Ολυμπιακών Αγώνων», μου επισήμανε ένας φίλος. Από την άλλη βέβαια μίλησα και με μία γιαγιά 73 ετών που βρέθηκε εκεί παρά την ηλικία της και μου εκμυστηρεύτηκε ότι έρχεται για τα εγγόνια της αλλά και επειδή πιστεύει ότι ίσως και η ίδια μπορέσει να δει ένα καλύτερο αύριο….
Σε καμία περίπτωση δεν επικρίνω όσους διάλεξαν να τρέξουν το πρωί και να μην είναι στην κινητοποίηση το απόγευμα. Ο δρομέας που πέρασε και φορούσε μπλουζάκι «όχι στην εξόρυξη χρυσού» μου τα είπε όλα. Άλλωστε η διπλή παρουσία απαιτεί ιδιαίτερα αποθέματα ενέργειας και γερά νεύρα. Επίσης, η πρωινή εκδήλωση ήταν μια ευκαιρία να πάρει κανείς έστω και λίγη χαρά, ενώ η απογευματινή συγκέντρωση με την περιορισμένη προσέλευση δρούσε απλά ως υπενθύμιση του που έχουμε φτάσει και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Χαίρομαι, όμως, που μπόρεσα να καταγράψω αυτές τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες όψεις του κέντρου της Αθήνας μέσα σε ελάχιστες ώρες, καθώς με έκαναν να νιώσω και να σκεφτώ πολύ διαφορετικά πράγματα. Γυρνώντας σπίτι μου το βράδυ μετά από αυτή τη γεμάτη μέρα προσπάθησα να κρατήσω όσα θετικά είδα. Υπάρχουν άνθρωποι που χαμογελάνε, προσπαθούν ακόμα να ευχαριστηθούν λίγες στιγμές όπως και κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να αντισταθούν στο κοινωνικό «ολοκαύτωμα» που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα χρήσιμες και οι δύο κατηγορίες…
Κι εκεί που έλεγα ότι αυτό είναι κάτι σπάνιο, ίσως και να επαναληφθεί ακριβώς την Κυριακή που μας έρχεται. Το πρωί μεγάλη εταιρία οργανώνει έναν παρόμοιο δρόμο ενώ το βράδυ είναι εξαιρετικά πιθανό να δούμε μια νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Ζούμε σε περίεργους καιρούς…
Μιχάλης Κωνσταντόπουλος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.