Ο Γκράουτσο Μαρξ είχε πει: “Αυτές είναι οι αρχές μου. Κι αν δεν σας αρέσουν… εντάξει, έχω κι άλλες.” Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν κάποιος από τους Μπράιαν Κλαφ και Ζοζέ Μουρίνιο είχε παρακολουθήσει ποτέ παραστάσεις του Αμερικανού κωμικού, με μια σύντομη ματιά όμως στην πορεία που διέγραψαν οι δυο προπονητές στο ποδόσφαιρο μπορεί κανείς να είναι βέβαιος πως σίγουρα θα διαφωνούσαν. Ακόμη κι αν τους στοίχισαν δουλειές, ακόμη κι αν προκάλεσαν αντιπάθειες, Κλαφ και Μουρίνιο καθιερώθηκαν για τον δογματισμό τους, όσο εριστικά ή αμφιλεγόμενα κι αν ήταν όσα έλεγαν.
Με αφορμή τη σύγκριση που έκανε πριν λίγο καιρό ο προπονητής της Κρίσταλ Πάλας, Νικ Γουόρνοκ, ανάμεσα στον Πορτογάλο προπονητή- σούπερ σταρ και στον εμβληματικό “Κλάφι”, που σημάδεψε το βρετανικό ποδόσφαιρο, επιχειρούμε μια σύγκριση ανάμεσα στους δυο και στις ομοιότητές τους!
Είναι γεγονός πως πρώτος ο Κλαφ έστρεψε τα βλέμματα πάνω του και έκανε τα αγγλικά και ευρωπαϊκά μίντια να ασχοληθούν μαζί του, περισσότερο από κάθε άλλον έως τότε. Μέχρι τον Μουρίνιο, κανείς δεν βρέθηκε να τον θυμίσει τόσο έντονα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως οι δυο τους μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μερικές φορές όμως, η μια σταγόνα είναι από τη θάλασσα κι η άλλη από τη λίμνη…
“Top 1» και “Special One”!
“Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ο καλύτερος προπονητής στην πιάτσα. Σίγουρα όμως ήμουν στο top-one”, έλεγε ο “Κλάφι”, δείχνοντας με τον πλέον πειστικό τρόπο τί ιδέα είχε για τον εαυτό του, αποφεύγοντας τις σεμνότητες. Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, ένας φιλόδοξος μεταφραστής από το Σετούμπαλ της Πορτογαλίας, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του πρώτου προπονητή στην Τσέλσι, δήλωνε: “Σας παρακαλώ να μην με αποκαλείτε αλαζόνα, αλλά είμαι Πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω ότι είμαι ο Special One!”.
Τόσο ο Κλαφ, όσο και ο “Μου” ζούσαν για νέες προκλήσεις, τροφοδοτώντας τα κύτταρά τους με ζωή όταν κυνηγούσαν έναν νέο στόχο, κάτι που δεν είχε καταφέρει άλλος… Πρώτος ο Άγγλος, ανέλαβε “την καλύτερη δουλειά στη χώρα”, όπως αποκάλεσε στην ιστορική πλέον τηλεοπτική συνέντευξή του, τη Λιντς Γιουνάιτεντ, μια ομάδα εναντίον της οποίας είχε καταφερθεί με τους προσβλητικότερους των χαρακτηρισμών όταν την αντιμετώπιζε ως αντίπαλος με την Ντέρμπι και στην οποία όλοι τον μισούσαν. Έπειτα, επεδίωξε και κατάφερε με τη Νότιγχαμ Φόρεστ αυτό που δεν είχε πετύχει άλλη αγγλική ομάδα έως τότε και μέχρι σήμερα: να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών δυο συνεχόμενες φορές!
Αναλογικά, ο Μουρίνιο δεν ανέλαβε ποτέ τη Μπαρτσελόνα. Αλίμονο όμως αν αρνηθούμε ότι ο Πορτογάλος δεν “θρέφει” τον εγωισμό και την καριέρα του με νέες προκλήσεις. Άλλωστε, όπως ο ίδιος έχει πει: “αν ήθελα να έχω μια εύκολη δουλειά, θα έμενα στην Πόρτο. Υπέροχος μπλε θρόνος, το κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Θεός και μετά τον Θεό, εγώ!”. Έτσι, αμέσως μετά την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου το 2004 έφυγε για την Αγγλία και την Τσέλσι, με σκοπό να κατακτήσει με διαφορετική ομάδα την κούπα. Όταν δεν τα κατάφερε, επεδίωξε να το κάνει με την Ίντερ, σε άλλη χώρα και με άλλα δεδομένα. Έπειτα, ανέλαβε τη δυσκολότερη ίσως δουλειά για έναν προπονητή, τον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, την πρόκληση να κάνει την “decima” πραγματικότητα και να βάλει τέλος στην κυριαρχία της καλύτερης ενδεχομένως Μπαρτσελόνα όλων των εποχών. Ο απολογισμός έγραψε ένα στα δύο και η ιστορία συνεχίζεται…
Κατά τ΄ άλλα, οι ομοιότητες των δυο συνεχίζονται. Κανείς από τους δυο δεν είχε μεγάλες εμπειρίες ως παίκτης, έστω κι αν ο Κλαφ ατύχησε και τερμάτισε νωρίς την καριέρα του λόγω τραυματισμού, ενώ ο Μουρίνιο δεν ξεχώρισε ποτέ λόγω ταλέντου. Αμφότεροι είχαν πάντα όποιον ποδοσφαιριστή ζητούσαν, με τους προέδρους να ικανοποιούν πάντα τις επιθυμίες τους. Καθιερώθηκαν και οι δυο ως λάτρεις της τακτικής, με οργανωμένο πλάνο στο παιγνίδι, ενώ το αλαζονικό στυλ τους δημιούργησε προβλήματα στα αποδυτήρια. Τόσο ο Κλαφ στην Λιντς, λόγω των όσων είχαν προηγηθεί κατά την περίοδο που ήταν απέναντι τους ως αντίπαλος, όσο και ο Μουρίνιο στη Ρεάλ και τους Ισπανούς παίκτες της, τους οποίους θεωρούσε υπεύθυνους για τις διαρροές στα Μ.Μ.Ε, αντιμετώπισαν προβλήματα με όσους δεν συμβιβάστηκαν με τις αρχές τους.
Από την άλλη, υπάρχουν χαρακτηριστικές διαφορές ανάμεσά τους. Τον “Κλάφι” συντρόφευε σχεδόν πάντα, εκτός από τις 44 μέρες στη Λιντς ο “διόσκουρός” του, Πίτερ Τέιλορ. Αντίθετα ο Ρούι Φαρία αποτέλεσε μόνο κατά διαστήματα πιστός συνεργάτης του Μουρίνιο, δίχως να έχει αναπτυχθεί ως φαίνεται κάποιο σπουδαίο «δέσιμο» ως τώρα.
Επιπλέον, σε αντίθεση με τον Κλαφ, που τοποθετούνταν με εντυπωσιακά σχήματα λόγου αλλά μόνο ορισμένες φορές προκαλούσε αντίπαλους παίκτες, προπονητές ή ομάδες (πχ. Λιντς και Ντόν Ρέιβι), ο Μουρίνιο δεν έχει διστάσει να καταφερθεί με πολύ οξύ τρόπο εναντίον πλήθους αντιπάλων, όπως οι Κρόιφ, Βενγκέρ, Αντσελότι, Γουαρδιόλα, Μέσι, Μπαρτσελόνα, ακόμα και ΟΥΕΦΑ.
Δυο σταγόνες νερό πάντα μοιάζουν. Κι αν οι δυο τους συχνά διαφέρουν, συμβαίνει γιατί είναι αδύνατον δυο τόσο ξεχωριστοί και οξυδερκείς άνθρωποι να είναι εντελώς όμοιοι. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, αν ο “Μου” είχε ακούσει τον “Κλάφι” να λέει πως “η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Βέβαια δε συμμετείχα εγώ στη δουλειά”, μάλλον θα πίστευε το ίδιο για τον εαυτό του!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.