Φώναξε ένας εκ των ανδρών των ΜΑΤ και στη συνέχεια πριν τελειώσει το γεμάτο λύσσα και σάλια ερώτημα του “τι είναι αυτό που φοράς”; ρίχτηκε με μανία πάνω στο έμβλημα της γερμανικής Sankt Pauli. Το κατέσκισε. Το ξολόθρεψε. Ένιωσε αγαλλίαση και ευτυχία. Μία σπάνια ολοκλήρωση που γιόρτασε παρέα με 2-3 ακόμα συναδέλφους του.
Την ίδια ώρα μία από τις διμοιρίες έτρεχε να γλιτώσει από τη μάνικα που είχε ξετρυπώσει κάποιος διαβολάκος της εξέδρας. Εκείνοι παρέμειναν ανεπηρέαστοι. Θεώρησαν, πως η δική τους μάχη κερδήθηκε. Κάποιο “κωλόπαιδο” των Εξαρχείων την πλήρωσε. Βέβαια αυτή η εμμονή έχει μία λογική που ερμηνεύεται στη βάση του ότι όταν τρως γιούχα από τον εκρηκτικό μαυροφορεμένο πιτσιρίκο, μέχρι τη γιαγιά που έχει το παρακάτω περίπτερο, αντιδράς ακόμα περισσότερο. Εισάγεις στο αισθητήριο σου το ένστικτο του ταύρου. Όπου κόκκινο ορμάω. Λειτουργεί αυτόματα, αφαιρώντας κάθε ίχνος πιθανής σκέψης.
Έτσι και στη δική μας περίπτωση, την πλήρωσε κάποιος που τύγχανε να φοράει τη φανέλα μίας ομάδας γνωστής για τα πολιτικά της χαρακτηριστικά. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι ο αστυνομικός το αντιλήφθηκε! Τράβηξε το παιδί με δύναμη προς το μέρος του, έσκισε την μπλούζα και τον άφησε, παρά τη βροχή από βρισιές που δέχτηκε. Είχε πετύχει αυτό που ήθελε. Την επίθεση στο σύμβολο. Την επίδειξη ισχύος που του δανείζει η στολή.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το πρόβλημα. Η τυφλή υπηρέτηση που συνεπάγεται τη τυφλή επίθεση και την μετατροπή του υποκειμένου σε αντικείμενου. Όταν ένας άνθρωπος δέχεται να αναλάβει χρέη ανδρείκελου, τότε δύο ερμηνευτικές εκδοχές υπάρχουν.΄Η μία είναι αυτή που τον θέλει να μην μπορεί να καταλάβει και η άλλη του να μπορεί, αλλά να θέλει να πιστεύει σε αρχές που του παρέχουν μεν οφέλη, αλλά προσωπικής φύσεως.
Το πρώτο και το δεύτερο μπορούν να παρουσιάσουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως ένα στείρο ιδεών και ιδεολογιών περιβάλλον, έλλειψη κρίσης ή φανατισμό προς μία κατεύθυνση αποκλεισμού κοινωνικών κατηγοριών. Ακόμα μπορεί αν παρατηρήσει κανείς περιορισμένο πεδίο ενδιαφερόντων και ικανοποίηση που θα αποτελεί προϊόν του εύκολου.
Από την άλλη η κίνηση του να ξεριζώσεις μία μπλούζα, αποτελεί και ένδειξη φόβου, αλλά το κυριότερο αποτελεί άλλη μία απόδειξη κατασταλτική παραφροσύνης, που μπορεί να οφείλεται εν μέρει και σε αυτό το συναίσθημα.
Η αστυνομία είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχει το ρόλο του καλού προστάτη. Ίσως να μην τον είχε και ποτέ εδώ που τα λέμε. Τα βέλη εκτοξεύονται μόνο προς την μεριά των χουλιγκάνων. Αυτοί τα έσπασαν, αυτοί τα έκαψαν, οι άλλοι απλώς αμύνθηκαν. Το παζλ όμως δεν μοιάζει συμπληρωμένο. Προσωπικές μαρτυρίες από γεγονότα όπως η παραπάνω, ή από προσωπικές εμπειρίες ελεύθερου βολταρίσματος στο ΟΑΚΑ, υποδεικνύουν ότι στήθηκε ένα ακόμα φεστιβάλ βίας με βασικό διοργανωτή το κράτος. Στο που αποσκοπεί, είναι το επόμενο ερώτημα που ακολουθεί; Στην αύξηση της αστυνόμευσης, στην εκτόνωση των μαζών, στον αποπροσανατολισμό, σε όλα; Πόσο τρομακτική όμως είναι μία τεχνητή πρόκληση εμπόλεμης κατάστασης; Πόσο τρομακτικά περισσότερο επικίνδυνη μπορεί να είναι στους δρόμους;
Το συνονθύλευμα που φτιάξαμε, ή επιτρέψαμε να φτιαχτεί θα μας επιστραφεί. Και η γεύση μόνο γλυκιά δεν θα είναι…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.