Θα το πω από την αρχή. Τον Λεωνίδα Μπαλάφα δεν τον έχω παρακολουθήσει στενά. Θυμάμαι από πού τον πρωτογνώρισα. Θυμάμαι να τον πετυχαίνω τυχαία σε κάποιο στούντιο και να αναρωτιέμαι για την πορεία που παίρνει ως μουσικός. Θυμάμαι τη “Μάνα” και τον “Πυροσβεστήρα” να τα ακούω από φίλους ευχάριστα.
Πλέον έχω να θυμάμαι και το βράδυ που βρέθηκα στον Σταυρό του Νότου για να ακούσω τον νέο δίσκο του Λεωνίδα… του ρεμπέτη Λεωνίδα. Σε ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα σίγουρα πρέπει να προσέχεις να μη ρίξεις τον πήχη που η παράδοση έχει θέσει ψηλά.
Η αρχή με την ορχήστρα να παίζει το οργανικό “Απηλιώτικο”. Στο επόμενο τραγούδι ξεκίνησε και ο Λεωνίδας την “Προσευχή”. Το playlistφάνηκε να έχει τις συναισθηματικές και ηχητικές του διακυμάνσεις. Ο κόσμος φάνηκε να έχει ήδη επιλέξει κάποια αγαπημένα νέα κομμάτια, όπως το “Καπιτάλα” και το “Καργιόλια”. Άλλες στιγμές, το κοινό σχεδόν αμίλητο αφηνόταν να ταξιδέψει στον ήχο της κομπανίας σκεπτικό. Οι στίχοι του Μπαλάφα έχουν τραγικότητα. Δεν θα έλεγα ότι προκαλούν της άμεση χαρά ή θλίψη. Δεν σου υποδεικνύουν τι να νιώσεις. Αντίθετα, σε προκαλούν να συγκινηθείς, να δεις ότι “κάτι τρέχει εκεί”, κάποια ιστορία υπάρχει, η οποία κάπου είναι πιο έκδηλη και κάπου λιγότερη.
Εντελώς ξεκάθαρη ήταν ωστόσο η ιστορία στο κομμάτι του “Γωγώ”. Η ίδια η Γωγώ μάλιστα, η μεσόκοπη γυναίκα για την οποία γράφτηκε το τραγούδι ήταν εκεί, να υπογράψει με τον δικό της χορό το κομμάτι.
Αφού τελείωσε η εκτέλεση του δίσκου, με ήχους οι οποίοι μπορεί να ελκύουν το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά μοιραία, είναι ανοίκειοι, η μουσική συνέχισε σε πιο γνώριμες μελωδίες. Και κάπως έτσι έγινε η Δευτέρα, Παρασκευή!
Ο κόσμος ήταν έτοιμος να σηκωθεί, να χορέψει και να τραγουδήσει και η κομπανία διαμόρφωσε την ιδανική ατμόσφαιρα για να ξεπεράσει ο καθένας την ασφάλεια της καρέκλας του…ή του σημείου που στεκόταν, αφού επικρατούσε το αδιαχώρητο. Στριμωγμένη και η πίστα, με το μαγαζί να προσπαθήσει να καλύψει την προσέλευση, πράγμα που δεν ξέφυγε από την ανάλαφρη διάθεση του Λεωνίδα, ο οποίος προσέφερε “διαμαντάκια” ανάμεσα στα τραγούδια, που ζέσταναν κι άλλο την ατμόσφαιρα.
“Δεν γίνεται να γεμίζουμε τα πάντα με τραπεζάκια[…] αλλά θα χορέψουμε και θα χαρούμε, γιατί έστω και σε τέσσερα τετραγωνικά, ο Ροναλντίνιο μπορεί να παίξει μπάλα”
Λίγο μετά, εμφανώς ευχαριστημένος, με την αγαπημένη του να σέρνει τον χορό, συνεργάτες παλιούς και νέους, φίλους αγαπημένους και θαυμαστές, σπάζει το όριο της σκηνής, που δεν χωράει στο ρεμπέτικο και βγαίνει να χορέψει, όπως γινόταν στα κουτούκια.
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα της στροφής στην παράδοση, μιλώντας παράλληλα στη διαχρονική ψυχή και τον σύγχρονο προβληματισμό. Το ρεμπέτικο δεν πέθανε ποτέ και ο Μπαλάφας φαίνεται άξιος να μας το θυμίσει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.