Εδώ και τόσα χρόνια που επιτίθεται το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους, γινόμαστε δέκτες σκληρών εικόνων, από το παιδί με τον μισό εγκέφαλο και τα ακρωτηριασμένα μέλη, μέχρι τα βομβαρδισμένα σπίτια και τις γυναίκες που θρηνούν. Όση δύναμη κι αν διαθέτει μια εικόνα για να παρακινήσει το συναίσθημα και την αντίληψη, είναι θεμιτό να εμφανίζεται κάτω από τις καινούργιες φωτογραφίες προφίλ σε κάποιο νησί και πάνω από τα check in στο facebook;
Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν διαταράσσουν την κοινή μας ησυχία, αλλά αν η θέση τέτοιων εικόνων, που για κάποιους ανθρώπους αποτελούν μια πραγματικότητα, είναι δέον να εξισώνονται με άλλες, πιο ανάλαφρου περιεχομένου εικόνες της καθημερινότητάς μας.
Το συνήθειο τέτοιων φωτορεπορτάζ είναι παλιά υπόθεση, αφού υπάρχουν ντοκουμέντα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Βιετνάμ καθώς και από τη Χιροσίμα. Όλες οι φωτογραφίες και τα βίντεο, αποτελούν κινητή ιστορία και εντυπώνονται στη συνείδηση, πιο αδρά από τις περιγραφές και τις χρονολογικές αναφορές και σίγουρα όλοι έχουμε συνδυάσει γεγονότα, όπως το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ με τις φωτογραφίες των τερατομορφιών περισσότερο από τις δημοσιογραφικές περιγραφές.
Με αφορμή την πασίγνωστη εικόνα του Nick Ut, που γεμίζει ακόμη και σχολικά βιβλία και δείχνει ένα 9χρονο γυμνό παιδί να τρέχει κλαίγοντας σε έναν βιετναμέζικο δρόμο, ο Marshall Mc Luhan είχε πει πως: « Η τηλεόραση έφερε τη βαρβαρότητα του πολέμου στην άνεση του σαλονιού. Το Βιετνάμ χάθηκε στα σαλόνια της Αμερικής και όχι στα πεδία μάχης του ίδιου του Βιετνάμ». Kι αυτή είναι μια αλήθεια που θα μπορούσε να προσαρμοστεί και στην περίπτωση της Γάζας.
Αν και οι κάτοικοι- θύματα ήθελαν ίσως να δημοσιεύονται τέτοιες φωτογραφίες προς κινητοποίηση των λαών και των κυβερνήσεων για τη στήριξή τους, η σκληρή πραγματικότητα, είναι πως ο πόλεμος έγινε η συνοδεία του μεσημεριανού μας. Ανοίγεις το facebook, τρώγοντας , βλέπεις ένα καμένο παιδί κάτω από μια φωτογραφία σε ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα, σοκάρεσαι για λίγο, λυπάσαι, κλείνεις τον υπολογιστή, βγαίνεις βόλτα.
Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο, ο πόλεμος εσωτερικεύεται μέσα μας. Γίνεται άγρια στιγμιότυπα, βίντεο με κρότους και κραυγές , αίμα να κυλά απ’ τις οθόνες όσο σκεφτόμαστε την υπόλοιπή μας μέρα πού θα πάμε διακοπές. Το Ισραήλ επιτίθεται με Iron Dome, σε άμαχο πληθυσμό με τοπικά εκρηκτικά. Κι ενώ η επιβολή αυτής της εξουσίας θα έπρεπε να ισοφαρίζει κάπου έστω και μεταφορικά με το δικό μας σήμερα, παραμένει απόσταση στην ήδη αποστασιοποιημένη μας λογική. Μαζί με την παραδοχή ότι ο θάνατος μυρίζει από μακριά, ενισχύουμε και την αδυναμία του άμαχου πληθυσμού.
Από την τηλεόραση, στο internet, και από την άνεση του σαλονιού, στην άνεση της πολυθρόνας, νιώθουμε για λίγο τυχεροί που δεν είμαστε στη θέση τους, ευχαριστούμε τον Χριστό και την Παναγία, και λέμε σιωπηλά από μέσα μας σαν όρκο απέναντι στη λογική πως η Αμερική δεν πτοείται με τίποτα.
Και ενώ πράγματι, η Αμερική είναι δύσκολο να πτοηθεί, μαζί με τη συνειδητοποίηση αυτής της αντίληψης πτοούμαστε κι εμείς. Όπως το Κυπριακό, έτσι και ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους, έχει γίνει ετήσια must αναφορά για να γεμίζει τα τηλεοπτικά πάνελ και τα site. Συνηθίσαμε τόσο στην αναφορά τους, που θα φανεί περίεργο να κάνουμε έστω μια πορεία διαμαρτυρίας ή να μαζέψουμε απαραίτητα τρόφιμα για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε ως άμαχοι τους άμαχους.
Περνώντας τις σκληρές εικόνες μία μία κατά τον ελεύθερο χρόνο μας, θα ήταν καλό να σκεφτούμε όχι μόνο πού μπορεί να φτάσει η κτηνωδία του ανθρώπου που σκοτώνει παιδιά για λίγο πετρέλαιο , μα και η κτηνωδία του ανθρώπου που αν και βλέπει αυτές τις εικόνες, προτιμά να μη δράσει, για λίγη αισθητική…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.