Ανάμεσα σε κόκκινες σημαίες της Κ.Ο.Ε και τη φωνή των Nouvelle Vague, ή θα κάνεις διακοπές για 3 ώρες χορεύοντας ή θα προσπαθήσεις να ανοίξεις πολιτική κουβέντα…
Αν και η Κ.Ο.Ε δεν ακούγεται με την ίδια συχνότητα που ακουγόταν κάποτε στην κοινωνία, το γνωστό σχεδόν σε όλους μας φεστιβάλ της, ονόματι Resistance, πάντα έχει κάτι να μας αφήσει. Από μια πολιτική κουβέντα μέχρι την πολύ καλή μουσική, που υπό άλλες συνθήκες θα πλήρωνες αδρά για να ακούσεις.
Επί τη ευκαιρία λοιπόν, το Σάββατο, βρεθήκαμε κάπου στις 10:00 στο κύριο stage, όπου τη βραδιά άνοιξαν οι Penny & the Swingin’ Cats, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα στην καλή διάθεση. Με μία τραγουδίστρια να χορεύει και να μεταφέρει δονήσεις θετικής ενέργειας, μας ταξίδεψαν μερικές δεκαετίες πριν όπου τα φορέματα σε γραμμή Α ήταν πιο σέξυ από τα κοντά σορτσάκια και ήταν πιο φυσιολογικό να χορεύεις swing με το αγόρι που σου αρέσει και να του χαμογελάς όλο το βράδυ παρά να αποπλανείς τον πρώτο τυχόντα που σου έκλεισε το μάτι. Με μικρές δόσεις hard rock στη φωνή της Penny και τις χορδές του κιθαρίστα, καταλάβαμε πως σίγουρα το swing τους προσαρμόζεται στο σήμερα, για να συνταιριάξει το ρομαντισμό με τη βιασύνη, το παλλαϊκό στοιχείο με το πιο σύγχρονο.
Λίγη ώρα μετά και ενώ είχαν ζεστάνει την ατμόσφαιρα, τα φώτα ξαναχαμηλώνουν για να βγουν οι Nouvelle Vague. Αναπτήρες ανάβουν στο μυαλό όλων μας, ενώ αρχίζουν να τραγουδούν το “Dancing with myself”. Ακόμη κι’ αν δεν είχες κάποιον δίπλα σου, έκλεινες τα μάτια και κουνούσες λίγο την κλεψύδρα του χρόνου. Και μαζί με την απαλή φωνή των δύο μαυροντυμένων Γαλλίδων, η άμμος σταματούσε σε εκείνες ακριβώς τις στιγμές που ένα τραγούδι και ένας ουρανός γεμάτος αστέρια αρκούσε για να είσαι ευτυχισμένη. Συνολικά, η μουσική τους ήταν ακριβώς όπως την είχα βιώσει από το youtube κάποια βράδια με ένα τσιγάρο στα χείλη. Ερωτική, βαθιά παραπονιάρα και χωρίς την ανάγκη κανενός. Χέρια ψηλά στο “Ever Fallen in Love” και κορίτσια να φωνάζουν δυνατά το “Love will tear us apart”, κάνοντας ένα την ερωτική απογοήτευση, από τη Γαλλία μέχρι την Αθήνα.
Μια μουσική ισοδύναμη με ένα συναίσθημα. Φαινομενικά θηλυκό, μα ουσιαστικά unisex. Μια μουσική που ουσιαστικά έχει ταξιδέψει τόσο, όχι λόγω της ηχητικής της καινοτομίας, μα του στυλ της. Λόγω της παρουσίας που αναπαριστά στο έπακρο το «νέο κύμα» του ’60 και του cult γαλλικού κινηματογράφου. Όχι μόνο σκηνικά, μα και σχεσιακά. Ένας ήχος να σε κάνει να ταξιδεύεις σε εκείνο το στοιχείο που σε κάνει να καπνίζεις πολύ και να κοιμάσαι λίγο. Να σε πηγαίνει πίσω στην ατόφια πλευρά του έρωτα. Και σε κάνει να την ξαναζήσεις απ’ την αρχή.
Καλοκαίρι. Γεωπονική σχολή. Φτηνές μπύρες, απλά ρούχα και περίπλοκα βλέμματα. Νησιώτικοι χοροί, άραγμα στα γρασίδια, σουβλάκια κι’ ένας ουρανός να σε αφήνει να ζωγραφίσεις πάνω του τις ελπίδες σου (όπως ακριβώς κάνει και η Αριστερά). Κάθε χρόνο το Resistance σου δίνει την ευκαιρία να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις πολιτικά για τους αγώνες και το κίνημα, να περάσεις καλά και να αφεθείς. Ανεξαρτήτως πως θα το γευτείς, παρευρισκόμενος σε συζητήσεις ή απλά στα live, λίγα μέτρα πιο πέρα από το πιο σκληρό επίκεντρο της πόλης, πηγαίνεις διακοπές για 3 ώρες…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.