«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν» έλεγε ο Ζαν Πολ Σάρτρ.
Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη Συρία, τη χώρα τους, λόγω της βίας του πολέμου. Ανάμεσα τους και η Τζιχάν, ανάπηρη, με ελάχιστη δυνατότητα όρασης, καθώς και μητέρα δυο παιδιών. Μαζί με τον άντρα της και τα παιδιά τους διέφυγαν στην Τουρκία και από κει μέσω θάλασσας προς την Ευρώπη, διεκδικώντας πρώτα απ’ όλα το δικαίωμα στη ζωή, κι έπειτα μια καλύτερη τύχη. Σήμερα βρίσκονται στην Ελλάδα και στην Αθήνα, «δίχως τη βοήθεια κανενός. Είμαστε παγιδευμένοι στην Ευρώπη, εδώ που ήρθαμε για να σωθούμε», όπως μαρτυρά η ίδια.
Ήλπιζαν να βρουν στεριά μέσα σε οκτώ ώρες. Ύστερα από σχεδόν δυο μερόνυχτα μέσα στη θάλασσα, η 34χρονη Τζιχάν ομολογεί πως «ένιωθα πως είχα περάσει τα παιδιά μου από έναν ενδεχόμενο κίνδυνο θανάτου σε έναν άλλο». Έπειτα από 45 ώρες, δίχως να έχουν φάει και να έχουν πιεί τίποτα, αντικρίζοντας το θάνατο κατάματα, η Τζιχάν και η οικογένειά της έφτασαν στη Μήλο. Χωρίς καμία υποστήριξη ή βοήθεια, ήταν αναγκασμένοι να βρουν μόνοι τους το δρόμο για την Αθήνα, στην οποία οι Αρχές τους απαγόρευσαν εξαρχής να πάνε.
Ο Άσραφ, ο σύζυγος της, που επίσης αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης, συνέχισε μόνος του προς αναζήτηση ασύλου βόρεια, προς τη Δανία, ενώ η Τζιχάν και τα παιδιά μεταφέρθηκαν στο κέντρο φιλοξενίας του Λαυρίου. «Δεδομένου ότι κανείς απ’ τους δυο μας δεν βλέπει καλά, πραγματικά συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο», εξηγεί η Τζιχάν. «Για παράδειγμα, όταν αγοράζουμε κάποια συσκευή, εκείνος διαλέγει το χρώμα γιατί βλέπει λίγο καλύτερα, κι εγώ διαλέγω το μοντέλο».
Σήμερα, εννέα μήνες αργότερα, η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί ούτε στο ελάχιστον. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Η ελάχιστη όραση που διαθέτει η Τζιχάν βρίσκεται σε κίνδυνο, αφού χρειάζεται άμεση μεταμόσχευση κερατοειδούς χιτώνα.
Οι γείτονες της στον καταυλισμό, κυρίως οικογένειες με μικρά παιδιά, επίσης υποφέρουν. «Δεν βοηθούν κανέναν απολύτως. Υπάρχει εδώ μια οικογένεια με έξι παιδιά και μια γυναίκα με καρκίνο, αλλά κανείς δεν τους βοηθά», λέει η Τζιχάν απελπισμένη.
Το μόνο που θέλει είναι να ξαναβρεί τον άντρα της, που τόσο της έχει λείψει και να ξαναενώσει την οικογένεια της. Κάποτε, είχε μια ευτυχισμένη ζωή στο Χαλέπι, δουλεύοντας στο δημόσιο τομέα, με δυο γιους και έναν στοργικό σύζυγο στο πλάι της.
«Ήρθαμε εδώ για να σώσουμε τη ζωή μας και για να βρούμε ανθρώπους που θα μπορούσαν να κατανοήσουν περισσότερο την κατάστασή μας. Όταν βλέπω πόσο λίγο μας καταλαβαίνουν, αναστατώνομαι».
Πηγή: http://www.unhcr.gr/
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.