Από το πρωί της Δευτέρας έχουμε και επίσημα άλλη κυβέρνηση. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έπεισε την πλειοψηφία για έναν εναλλακτικό δρόμο προς την έξοδο από την κρίση, έβαλε την “ελπίδα” που διατράνωνε προεκλογικά στα σπίτια των πολλών που ήθελαν να δουν κάτι να αλλάζει. Ο άνεργος, ο αδύναμος, ο “φτωχός” ή φτωχοποιημένος, ο εξοργισμένος με τα πεπραγμένα της αντιδραστικής και συντηρητικής συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας – ΠΑ.ΣΟ.Κ ήθελαν να δουν κάτι διαφορετικό, άσχετα αν πιστεύουν πολύ ή λίγο στις δυνατότητες της μέχρι πρότινος αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό αποτυπώθηκε εμφατικά στην κάλπη. Η εικόνα που κυριάρχησε ήταν αυτή της πλατείας Κλαυθμώνος και των Προπυλαίων, όπου οι σημαίες ανέμιζαν, τα βεγγαλικά έκαναν τη νύχτα μέρα και μια γιορτή ξεκινούσε στις 19.00 της Κυριακής.
Υπάρχει όμως και η άλλη εικόνα, που σχηματίζεται γύρω απ’ όσους από την ανακοίνωση των πρώτων exit polls ένιωσαν προβληματισμό και δυσαρέσκεια.
Εκεί κατατάσσονται, προφανώς, οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας. Όσοι δεν πτοήθηκαν από τις σχέσεις στοργής της κυβέρνησης με τους χρυσαυγίτες, όσοι δεν έδωσαν δεκάρα για τη φτωχοποίηση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, όσοι δεν προσβλήθηκαν από το τσουβάλι πράξεων νομοθετικού περιεχομένου με το οποίο κυβέρνησαν οι απερχόμενοι, όσοι νιώθουν τον “κομμουνιστικό κίνδυνο” να τους χτυπάει την πόρτα και να τους κατεβάζει τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας πάνω από το σκρίνιο. Είναι οι δεξιοί που έγιναν δεξιότεροι και αντιλήφθηκαν την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην εξουσία ως καταστροφή, μπερδεμένοι μπροστά από τα χαρτιά υγείας στα σούπερ μάρκετ και με την ταυτότητα στα δόντια, έτοιμοι να μεταναστεύσουν -όχι στη Βενεζουέλα.
Υπήρχαν όμως και άλλοι. Μεγαλύτερης συνήθως ηλικίας άνθρωποι, που -ορθά ή λανθασμένα- δεν ελπίζουν τίποτα. Δεν “ζουν” πραγματικά μέσα στην κοινωνία, δεν έχουν το άγχος της απόλυσης ή της ανεργίας, έχουν συμβιβαστεί με την αναγκαιότητα της μείωσης της σύνταξης τους (“αφού δεν έχει λεφτά το κράτος, αν είχε θα μας έδινε“) και δεν γουστάρουν τις αλλαγές. Λίγο που δεν τους γεμίζει το μάτι ο νεαρός άθεος πρωθυπουργός, λίγο που αισθάνονται ασφάλεια όταν όλα μένουν στάσιμα, λίγο που δεν έχουν κουράγιο ή και τη δυνατότητα να σκεφτούν ένα βήμα παραπέρα από τα δελτία των 8 και τις μεγαλοστομίες του γνωστού στο μάτι μετά από τόσα χρόνια “ρήτορα- μπουρδολόγου” Βενιζέλου. Δεν είναι δεξιοί και δεν είναι ικανοποιημένοι. Απλά δεν ελπίζουν και από το βράδυ της Κυριακής δεν χαίρονται.
“Δεν είμαστε για περιπέτειες. Όλα πάνε στραβά και εμείς κάνουμε εκλογές λες και θα αλλάξει τίποτα“, μας λέει η κυρία Ματίνα, 81 χρονών, που ψηφίζει μια ζωή ΠΑ.ΣΟ.Κ. “Αυτός (σ.σ ο Τσίπρας) νομίζει πως είναι ο Θεός, πως μπορεί να τα αλλάξει όλα, 40 χρονών και νομίζει τα ξέρει όλα“. Σε αντίθεση με έναν νέο άνθρωπο, που αντιλαμβάνεται το “διαφορετικό” ως -τουλάχιστον- ενδιαφέρον, εκείνη τότε βρίσκει λόγο να προβληματιστεί.
“Όλα τα έχουμε δει και όλα τα έχουμε ξανακούσει. Ήρθε το κ…παιδο να μας βάλει να μπλέξουμε. Ούτε λεφτά για εκλογές δεν έχουμε και αυτός θέλει την εξουσία.”. Κάπου εκεί διατυπώνουμε την ένσταση πως όταν ο άλλος δεν βλέπει “φως” στο μέλλον, θέλει να προσπαθήσει να το αλλάξει. “Μμμμ. Σιγά που δεν βλέπει φως. Όλο για κρίση και κρίση ακούμε, και όλοι είναι έξω για καφέδες και φαί. Όλοι δεν έχουνε λεφτά και τα μαγαζιά είναι γεμάτα. Εγώ έχω ζήσει και πείνα και πόλεμο και ξέρω τί είναι φτώχεια. Μια χαρά είμαστε.” Ένσταση δεύτερη, ότι υπερασπίζεται μια κυβέρνηση που της έχει ελαττώσει τη σύνταξη, το ΕΚΑΣ, ότι πληρώνει φόρο για το σπίτι της. “Τί να την κάνω εγώ τη σύνταξη; Αφού πρέπει να τα κόψουν, ας τα κόψουν. Εγώ και πάλι καλά είμαι. Κάτσε να μπούμε τώρα σε περιπέτειες, να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη και θα σου πω εγώ μετά τί είναι φτώχεια.”
Ο κ. Ιπποκράτης, ετών 97, αντιλαμβάνεται τα πράγματα πιο απλοϊκά. Σε όλη του τη ζωή ασχολούνταν με την πολιτική, σε τοπικό επίπεδο. Έχει ψηφίσει τα πάντα, κυρίως όμως αυτούς που εναλλάσσονταν στην εξουσία μεταπολιτευτικά. Σήμερα, η κατάσταση του δεν του επιτρέπει να πάει να ψηφίσει. Μετακινείται από το κρεβάτι στο μπάνιο, με βοήθεια, και από κει στην κουζίνα για να φάει. Θέλει όμως να πάει να ψηφίσει.
“Θα πάμε να ψηφίσουμε Γιάννη μου;”, λέει στο γιό του. “Κάτσε ρε πατέρα εκεί που κάθεσαι, τι να πας να ψηφίσεις. Θα ψηφίσουμε την επόμενη φορά, δεν πειράζει.” “Να πάμε να ψηφίσουμε Γιάννη. Πρέπει να ψηφίσουμε, να δούμε τί θα γίνει“. Τον ρωτάμε πώς βλέπει τα πράγματα, την άποψη του. Απαντά μετριοπαθώς: “Τα πράγματα για το κράτος δεν είναι καλά. Η οικονομία δεν πάει καλά και έχουμε πρόβλημα“. Κι αν αλλάξει η κυβέρνηση, αν έρθουν άλλοι; ” Ίσως, τι να πω. Τα έχουμε ξανακούσει όμως. Δεν είναι καλύτεροι κι οι άλλοι και φοβάμαι μη μπούμε σε μπελάδες. Τα πράγματα είναι δύσκολα ούτως ή άλλως“.
Ο κ. Γιώργος στα 84 του εξακολουθεί να ψηφίζει “τον Βενιζέλο. Τα λέει καλά, το λέει πως έχουμε πρόβλημα. Τόσα χρόνια στην εξουσία είναι έμπειρος και ξέρει τα προβλήματα“, απαντά στο τί θα ψηφίσει στις εκλογές. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρεί πως οι πολιτικοί μάχονται για το καλό της πατρίδας και οποιαδήποτε κατηγορία για χρηματισμό ή κατάχρηση εξουσίας είναι ψευδής. Για το ότι τα ΜΑΤ δέρνουν τον κόσμο στις διαδηλώσεις λέει πως “βγήκαν οι αλήτες να κάνουν φασαρία και επεισόδια“. Οι ενστάσεις που διατυπώνονται είναι οι ίδιες. Η μείωση στη σύνταξη, τα εγγόνια του δεν μπορούν να βρουν δουλειά, πολύς κόσμος στερείται των βασικών αγαθών. ” Και τί θα αλλάξει ο Τσίπρας; Σε τί είναι καλύτερος; Δηλαδή γιατί μας τα κόβουν τα λεφτά; Αφού δεν έχει λεφτά το κράτος, που να τα βρουν να μας τα δώσουν;“, είναι η απάντηση, σχεδόν “ξεπατικωμένη” από την τηλεόραση που παίζει όλη μέρα στη διαπασών στο σπίτι. “Εγώ θα ψηφίσω τον Σαμαρά γιατί φοβάμαι τον πόλεμο“, συμπληρώνει η κυρία Βασιλική, η γυναίκα του. “Άμα μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη θα γίνει πόλεμος και δεν θέλω να τον ξαναζήσω“, είναι η ανάλυση της…
Είναι άνθρωποι που δεν έχουν κάτι εναντίον των αριστερών, ούτε έχουν καντήλια με τον βασιλιά να καίνε στο σαλόνι. Δεν ισχυρίζονται πως “μια χούντα χρειάζεται“, ούτε αρνούνται πως υπάρχουν φτωχοί και πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Αυτό πιστεύουν και καμιά ελπίδα δεν τους αγγίζει. Είναι παραδομένοι στη μοίρα τους και φοβούνται μόνο το πόσο ακόμη θα ζήσουν. Αυτοί δεν ελπίζουν τίποτα, μόνο φοβούνται. Οποιαδήποτε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη. Οποιαδήποτε περιπέτεια….
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.