Χωρίς χρήματα, χωρίς φαντασμαγορικά σκηνικά και χωρίς κάποιον γνωστό σκηνοθέτη από πίσω, έξι νέα παιδιά ανέβασαν την παράσταση το «ΜΠΑΜ» στην σκηνή του Cartel, παράσταση η οποία αναδείχθηκε και νικήτρια στο πρώτο Scratch Festival, κάνοντας το δικό της «ΜΠΑΜ» στα πρώτα κιόλας βήματα. Το 3pointmagazine μίλησε μαζί τους και πήρε απαντήσεις από τον Νικόλα Ανδρουλάκη, τόσο για την παράστασή τους αλλά και για το πώς βλέπουν τη θεατρική πραγματικότητα στην Ελλάδα, όσο και για τα μελλοντικά σχέδιά τους.
– Ήσασταν οι νικητές του πρώτου Scratch Φεστιβάλ, ανάμεσα σε αρκετές άλλες νέες θεατρικές ομάδες, τι πιστεύετε ήταν αυτό που ξεχώρισε στη δική σας παράσταση;
Απειλήσαμε τη ζωή των θεατών με όπλα στο φινάλε! Και ταυτόχρονα τους κάναμε να γελάσουν. Και ίσως να προβληματιστούν. Κυρίως έπαιξε ρόλο η διαφορετικότητα της παράστασης. Είναι ένα είδος κωμωδίας που δεν μπορείς να την κατατάξεις κάπου εύκολα. Συνεπώς σε μπερδεύει δημιουργικά και σε αναγκάζει να την αποδεχθείς ως έχει. Να πας με τα νερά και τα γκάζια και τα εκρηκτικά της.
– Γιατί «ΜΠΑΜ»;
Κατ’ αρχάς είναι “ΤΟ” Μπαμ. Μεγάλο πράγμα τα άρθρα κι οι αρθρώσεις. Όλη μας η κίνηση οφείλεται σε αυτά. Ήταν μια εύκολη επιλογή. Γενικά δε μπορώ να γράψω αν δεν έχω έναν καθαρό τίτλο στο μυαλό μου. Όλος ο δραματουργικός άξονας της παράστασης αυτής είναι μια έκρηξη σε βαγόνι μετρό. Χρειάζονταν ένας ανάλαφρος και συνάμα ηχηρός τίτλος που δεν εστιάζει στην τραγικότητα ή την «τρομοκρατικότητα» του γεγονότος, αλλά στην κωμικοτραγική απομυθοποίηση αυτού, για να ξεκινήσει το παιχνίδι της υπαρξιακής βουτιάς στο ποιος, πώς και γιατί θα μπορούσε να είναι ο βομβιστής.
– Ποια είναι με λίγα λόγια η ιστορία του έργου;
Έξι εντελώς τυχαία πρόσωπα. Σε ένα εντελώς μοιραίο βαγόνι. Την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Μία στάση, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι στάσεις ζωής. Έξι εντελώς διαφορετικές διαδρομές ως εκεί. Βλέμματα, σώματα, σκέψεις, εντυπώσεις ξεδιπλώνονται χωρίς περιστροφές. Και κάπου εκεί, μέσα στις συνεχείς στροφές, στη στάση Μετρό Πανεπιστήμιο, έγινε ΤΟ ΜΠΑΜ. Αθώες ζωές χάθηκαν. Μία ζωή δεν ήταν αθώα. Ο φαλλομανής φαντάρος, η τυχοδιώκτρια δημοσιογράφος, ο παρθένος επαρχιώτης λαθρέμπορος, η πρόστυχη ψευτο-αντιεξουσιάστρια, ο αιθεροβάμων φωτογράφος, η διπολική φασιονίστα; Ποιος ήταν ο βομβιστής; Ένα ερωτευμένο ζευγάρι ηλικιωμένων, το ανήλικο εγγόνι τους, ένας γενικός του γενικού τον γενικό ώ γενικέ διευθυντής, ένας ενοχλητικά ρομαντικός ράπερ και το διασημότερο πρόσωπο της ελληνικής τηλεόρασης επέβαιναν επίσης στο μοιραίο βαγόνι. Ένα κωμικοτραγικό παιχνίδι υποψιών, ενοχών κι αλληλοκατηγοριών ξεκινά. Μετά θάνατον.
– Τι θέλετε να αναδείξετε;
Το υποσυνείδητο παιχνίδι των υποψιών και των ενοχών που παίζουμε καθημερινά με τον εαυτό μας, τους ανθρώπους της ζωής μας αλλά και τους αμέτρητους αγνώστους που περνούν από μπροστά μας είναι τόσο ισχυρό όσο και το χιούμορ ως φάρμακο. Σε μία περίοδο βομβαρδισμού αμφισβήτησης όλων από όλους, επιλέξαμε ένα παιχνίδι παλαβής ομοιοπαθητικής που συνδυάζει τους πιο ενοχικούς μας φόβους με το πιο λυτρωτικό μας χιούμορ. Κάτι σαν παιχνίδι μυστηρίου. Κάτι σαν μαύρη κωμωδία. Κάτι σαν θρίλερ επιθεώρηση. Κάτι σαν μπλε ιστορία.
– Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε ένα δικό σας έργο και όχι να διαλέξετε κάποιο από τα χιλιάδες υπάρχοντα κείμενα;
Θεωρώ πως η χώρα διαθέτει και «βγάζει» συστηματικά εξαιρετικούς ηθοποιούς. Υπάρχει όμως μεγάλη έλλειψη φρέσκων θεατρικών κειμένων. Η συνεχής ανακύκλωση των μεγάλων Τραγικών του Αριστοφάνη καθώς και των κλασικών (Σαίξπηρ κτλ) δεν οδηγεί το ελληνικό θέατρο μπροστά. Δεν αναφέρομαι σε σύγχρονους ξένους συγγραφείς όπου υπάρχει η οικονομική παράμετρος των δικαιωμάτων, καθώς για νεοσύστατες θεατρικές ομάδες κάθε ευρώ είναι σημαντικό. Ευτυχώς τα τελευταία 5-6 χρόνια στο θέατρο ζωντανεύει ξανά η ανάγκη για πρωτογενή δημιουργία. Είτε μέσω devised θεατρικών έργων από τις ομάδες, είτε από νέους συγγραφείς που τολμούν να προτάξουν τις ιδέες και το λόγο τους κόντρα στα «σιγουράκια» της αναγνωσιμότητας των μεγάλων συγγραφέων της Ιστορίας. Κάτι ανάλογο επιχειρώ κι εγώ προσωπικά στο θέατρο. Πάντα με τον κίνδυνο της απόρριψης ή της αστοχίας. Εν προκειμένω, η προσπάθεια όλης της ομάδας -σε πρώτη φάση- δικαιώθηκε.
– Από ποιους αποτελείται η ομάδα και τι σας ενώνει;
Είμαστε έξι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής Αθηνών “Γ. Θεοδοσιάδης” με διαφορά μερικών χρόνων μεταξύ μας. Οι τέσσερις είμαστε και ζευγάρια (όχι κι οι τέσσερις μαζί) οπότε βοηθάει στην οργάνωση, την άνεση και την επικοινωνία την ώρα της πρόβας. Έχουμε και τους άλλους δύο να μας κρατούν τα φανάρια. Θα τους τα φτιάχναμε, αλλά δείχνουν ευτυχισμένοι στις σχέσεις τους. Επί της ουσίας τώρα, μας ενώνουν οι κοινές εμπειρίες και προσλαμβάνουσες από τη σχολή, καθώς κι οι κοινές μας φιλοδοξίες για μια σύγχρονη, ποιοτική και ταυτόχρονα λαϊκή παράσταση πολλαπλών επιπέδων ανάγνωσης, από τον πιο ψαγμένο υπαρξιακά μέχρι τον πιο -είδα φως κι άκουσα μπαμ και μπήκα- θεατή.
– Πώς βλέπετε το μέλλον στο χώρο σαν νέοι ηθοποιοί; Ποιες οι δυσκολίες μέσα στην κρίση;
Η δυσκολία είναι μία. Τα προς το ζην. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ίσως το πιο κορεσμένο -κι ας μην το λένε κάθε βράδυ στις ειδήσεις, επειδή θεωρείται επάγγελμα «χόμπι» ή ματαιοδοξίας. Συνεπώς η βασική δυσκολία είναι να αντέξεις -κάνοντας πιθανότατα παράλληλα κάποιο άλλο επάγγελμα- και να μην τα παρατήσεις. Επίσης, τα χρήματα ακόμη και στις πιο «φαντεζί» παραγωγές -όπου κι όποτε προκύπτουν τέτοιες ευκαιρίες- είναι πολύ λιγότερα από παλιά. Πόσο μάλλον για μικρές ανεξάρτητες ομάδες και παραγωγές. Το αισιόδοξο είναι η αύξηση των θεατών που -με φθηνότερα εισιτήρια- βλέπουν ξανά θέατρο, καθώς και η τάση όλο και περισσότερων θεάτρων για διοργανώσεις όπως το scratch festival του νεοσύστατου Τεχνοχώρου Cartel που κερδίσαμε. Γενικώς η θεατρική αγορά είναι σαν την καλλιτεχνική έμπνευση. Με την «πόρνη» την κρίση ανοίγει.
– Τι θα ήταν ένα «ΜΠΑΜ» στην δική σας ζωή;
Ό,τι μπορούμε να σκεφτούμε κι ό,τι αξίζει να ονειρευτούμε θα το πραγματώσουμε στην παράσταση. Χωρά πολλά φαντασιακά μπαμ. Δίχως τη λογοκρισία της αληθινής ζωής…
– Πότε θα ξαναδούμε στη σκηνή το «ΜΠΑΜ»;
Άμα καταφέρουμε να εξελίξουμε το 20 και κάτι λεπτών εκρηκτικό ΜΠΑΜ σε 80 και κάτι λεπτών σύνθετη παράσταση, αρχές Οκτώβρη ραντεβού στο Cartel (Αγίας Άννης & Μικέλη 4, Βοτανικός). Μπλόφα ήταν. Θα τα καταφέρουμε κι αυτή τη φορά. Μετά θάνατον.
ΤΟ ΜΠΑΜ
Ομάδα Μπλε Ιστορίες Κείμενο: Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης & Μπλε Ιστορίες
Ερμηνεύουν: Χρήστος Καπενής, Εβίτα Παπαστοΐτση, Κλείτος Κωμοδίκης, Μαίρη Χάγια, Νικόλας Ανδρουλάκης, Λίνα Φούντογλου Εικαστική επιμέλεια: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου & Μπλε Ιστορίες
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.