Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του bullying, θυμηθήκαμε ένα τραγούδι του Βέβηλου που περιγράφει τα σχολεία ως «πεδία μάχης», όπου τα παιδιά που δέχονταν προσβλητικές ή χλευαστικές συμπεριφορές έμεναν μέσα στο διάλειμμα, έμειναν με σπασμένα δόντια ή μώλωπες στα πόδια.
«Έκαναν λάθος» λέει ο Βέβηλος, αυτό πρέπει να πιστέψεις. «Πρέπει να έκαναν λάθος… Γιατί πως αλλιώς θα ήμασταν ακόμα εδώ;» αναρωτιέται και συνεχίζει «Μεγαλώσαμε, δε κλαίμε, κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό. Προερχόμαστε από μια ρίζα φυτεμένη στη πεποίθηση ότι δεν είμαστε ότι μας αποκάλεσαν, κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε μην ανησυχείτε, θα αποδείξουμε το αντίθετο!»
Με τους στίχους του αποτυπώνει όλα όσα ένιωθε ένα παιδί όταν δεχόταν τέτοιες συμπεριφορές αλλά και πως αυτές τις φέρει μαζί του, χωρίς να καταφέρνει να μιλήσει. Τα σχόλια κάτω από το τραγούδι αντανακλούν ακριβώς αυτό το τραύμα που φέρουν και ως ενήλικες που δεν μίλησαν ποτέ…
Οι στίχοι του Βέβηλου:
Είμαι από ‘κείνα τα παιδιά μ’ ένα διαφορετικό τρόπο μεγαλωμένο, κοντά σ’ ανθρώπους που έλεγαν άσχημα λόγια, για ξύλο και πέτρες. Τα σπασμένα μας κόκκαλα λιγότερο πονάνε από τα ονόματα που πήραμε κι όλα μας τα φώναξαν. Έτσι μεγαλώσαμε εμείς, πιστεύοντας πως κανείς ποτέ δε θα μας ερωτευόταν, πως θα κρυβόμασταν για πάντα μόνοι, πως δε θα συναντήσουμε ποτέ κανένα να μοιραστούμε κάποιο πρωινό. Έτσι σε ένα υγρό υπόγειο από τα δάκρυα και τους φόβους μας προσπαθήσαμε ν’ αδειάσουμε τόσο τους εαυτούς μας, όταν μας χτυπήσουν πάλι, να μη νιώσουμε τίποτα… λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Υπάρχει!
Ήταν οκτώ χρονών όταν στη τάξη την είπαν άσχημη, μας πήγαν στο τελευταίο θρανίο, έτσι είπαν πως θα σταματούσαν τα φτυσίματα. Ψέματα! Οι αίθουσες ήταν πεδίο μάχης όπου μέρα με τη μέρα χάναμε τη δύναμή μας, μέναμε μέσα γιατί έξω ήταν χειρότερα… Έξω θα έπρεπε να είμαστε και να ματώνουμε τα γόνατα και τους αγκώνες μας! Όχι την ψυχή μας…
Αλλά θέλω να τους πω ότι όλα αυτά απλά συντρίμμια θα είναι όταν τελικά αποφασίσουμε να σπάσουμε όλα όσα πιστέψαμε πως είχαμε γίνει. Γι αυτό σου λέω, αν δε μπορείς να δεις τίποτα όμορφο πια για σένα, ένα καλύτερο καθρέφτη πάρε, λίγο πιο κοντά, λίγο πιο επίμονα κοίτα! Επειδή υπάρχει κάτι μέσα σου , αυτό που σ’ έκανε να προσπαθείς να συνεχίσεις, έστω κι αν σου είπαν να εγκαταλείψεις. Με γύψο κάλυψες την σπασμένη σου καρδιά κι έγραψες πάνω του”Έκαναν λάθος”. Ίσως δεν ήσουν σε ομάδα ή κλίκα, ίσως να γινόσουν η τελευταία επιλογή για μπάσκετ ή κάτι άλλο, ίσως να είχες μώλωπες και σπασμένα δόντια, να δείξεις και να πεις αλλά ποτέ δεν είπες… Πρέπει να το πιστέψεις! Έκαναν λάθος! Πρέπει να έκαναν λάθος… Γιατί πως αλλιώς θα ήμασταν ακόμα εδώ;
Μεγαλώσαμε, δε κλαίμε, κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό. Προερχόμαστε από μια ρίζα φυτεμένη στη πεποίθηση ότι δεν είμαστε ότι μας αποκάλεσαν, κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε μην ανησυχείτε, θα αποδείξουμε το αντίθετο!
Τελειώσαμε τελικά την τάξη, τα καταφέραμε! Οι ξεθωριασμένες εικόνες που φώναζαν ονόματα δε θα με βλάψουν ποτέ! Φυσικά και έκαναν λάθος! Η ζωή μας θα είναι συνεχώς μια πράξη ισορροπίας που θα έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.