17:40. Το πλοίο απομακρύνεται από το λιμάνι του Πειραιά και στο κατάστρωμα επικρατεί ένας πανικός από μπάκπακ και υποστρώματα καθώς ψάχνουμε να βρούμε μια θέση δίπλα στο κύμα. Δεν έχω ξαναταξιδέψει βράδυ με πλοίο και η αρμύρα που σε χτυπάει στο πρόσωπο έχει μια παράξενη γλύκα.
Κάποιος στο διπλανό τραπέζι λέει ότι τα Κουφονήσια λέγονται και «Καραιβική των Κυκλάδων» και έχουν μόνο 370 μόνιμους κατοίκους οπότε ξαφνιάζομαι λίγο όταν όλο το τσούρμο του πλοίου κατεβαίνει στο λιμάνι της Χώρας του Πάνω Κουφονησίου λίγο μετά τις 2 και ξεχύνονται στα στενά ανά δεκάδες ο καθένας με το δικό του «βουνό» στην πλάτη, σαν αλλιώτικες χελώνες.
Μετά από δυο μέρες και πολύωρα μπάνια και βόλτες με νοικιασμένα ποδήλατα στην παραλία του Ποριού ξεκινά η πρώτη μέρα του τέταρτου Up Festival . Ψυχεδέλεια, ελεκτρόνικα, ψυχωμένα φωνητικά, εμμονή με το κράουτ και τα αφρικάνικα κρουστά, οι Αθηναίοι Baby Guru μας ταξιδεύουν στην Καλιφόρνια του ’60.
Και μετά «Χάρτινο Τσίρκο» και μια total black φιγούρα στη σκηνή, όπως πάντα. Ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, χωρίς full μπάντα, ο Γιάννης Αγγελάκας ξεσηκώνει. Μέσα από ηλεκτρονικά ντραμς και δυνατά riffs ο κόσμος κραυγάζει το ρεφρέν του «Ακούω την αγάπη» και του «Σιγά μην κλάψω». Στο τέλος μια τέτοιας εμφάνισης δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Μεγάλωσες μαζί με τα τραγούδια. Ακόμη μεγαλώνεις. Μπορεί να μην το είχες φανταστεί όταν το πρωτοάκουσες, αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό μοιάζει με το «ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει».
Στα Κουφονήσια δε νυχτώνει νωρίς. Μέρα δεύτερη του φεστιβάλ και μέσα από την παραλιακή διαδρομή προς το Πορί με τις πέτρες και τα αρμιρίκια ξεφυτρώνει πορτοκαλοκόκκινο το ηλιοβασίλεμα. Έχει και αυτό δύο απ’ τα χρώματα που έχει και το τεράστιο πόντσο του μπασίστα των Burger Project. Δε θα πω ψέματα. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την 1,5 ώρα του live. Η ζάλη από τα ούζα βύσσινο σε συνδυασμό με τον ακατάπαυστο χορό και τα ηλεκτρισμένα βλέμματα με είχανε στείλει σε άλλη διάσταση. Έχουνε μείνει σίγουρα τα πολύχρωμα φώτα στο πίσω μέρος της σκηνής και καθώς μπαίνει το Take my breath away των Berlin επικρατεί πανζουρλισμός. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ Τομ Κρουζ και Top Gun.
Σειρά έχουν οι Last Drive και μία νότα από ελληνικό garage punk. Στο δεύτερο τραγούδι το mosh pit είναι ολίγον τι ανεξέλεγκτο και η σκόνη κάνει τα μεθυσμένα μάτια να τσούζουν αλλά τίποτα δεν μειώνει τον ενθουσιασμό των 20χρονων ροκάδων με τους κρίκους στα αυτιά. Μέσα στο γενικότερο τριπάρισμα ένα από τα πιο εμβληματικά ελληνικά συγκροτήματα της τελευταίας 30ετίας αποδεικνύει πως οι καλά δεμένες μπάντες διατηρούν την αξία τους όσο κι αν περάσουν τα χρόνια.
Αν η μουσική του Leon of Athens που άνοιξε την τρίτη και τελευταία ημέρα του φεστιβάλ ήταν συναίσθημα, ίσως να ήταν όπως αυτό ενός σκύλου που σου κουνάει την ουρά του ή μιας φρεσκοστιμμένης πορτοκαλάδας που σε περιμένει. Άσε που έπαιζε και γιουκαλίλι. Τρέλα μόνο. Ήτανε ότι πρέπει δηλαδή για να δώσει την σκυτάλη στους Xaxakes που εμφανίστηκαν σαν ξεχασμένη 80s glitter rock μπάντα έτοιμη για comeback (προσωπικό highlight η διασκευή του αγαπημένου «Heroes» του Bowie).
Είναι εκείνη η ώρα που σε πιάνει ένα γλυκό τρέμουλο, μια ανεξήγητη υπερένταση και θέλεις να πας να πιάσεις τον άλλο και να του δώσεις ένα φιλί χωρίς πολλά πολλά. Είναι γιατί παίζει ο Παυλίδης. Ο κόσμος είναι πιο πολύς από κάθε άλλη μέρα και η μελαγχολία του κάτι όμορφο που σιγά σιγά τελειώνει περιπλέκεται με μια περίεργη ευγνωμοσύνη για τις λίγες στιγμές ελευθερίας και ξεγνοιασιάς που σου προσέφεραν αυτές οι διακοπές. Ο ερωτισμός είναι διάχυτος στην ατμόσφαιρα και ο Παύλος ξέρει καλά από αυτά. «Αερικό», «Χάρτινος Ουρανός», «Το Καράβι» όλα συντελούν σε μια κοινή παραδοχή: «Μου χες πει πως θα’ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι..τώρα αρχίζω και θυμάμαι.»
Στα Κουφονήσια ήρθαμε φέτος για το Up Festival. Για να ακούσουμε αξιόλογα ονόματα της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής σκηνής και να παρτάρουμε νησιώτικα. Όμως αυτές οι 7 μέρες ήταν κάτι πολύ παραπάνω απ’ αυτό. Ήταν οι διακοπές όπου ερωτεύεσαι τις μικρές και άγνωστες Κυκλάδες. Την ακατοίκητη Κέρο απέναντι, που μοιάζει με γυναίκα. Τον ωραίο φούρνο στο λιμάνι. Τις κόκκινες μύτες από τον ήλιο και το αλάτι. Τα αουτάν και τα κλεμμένα βουτυράκια λούρπακ από την ταβέρνα. Τον διαολεμένο αέρα και το ούζο. Χωρίς νερό. Τους τρελούς γείτονες και την πατρινή παρέα που έγιναν συγκάτοικοι και όχι μόνο για 6 μέρες. Το σεξ στην παραλία και τα σχισμένα γόνατα από τα βότσαλα.
15:30 Πειραιάς και πάλι. Αμήχανες χαιρετούρες στην προβλήτα. Πάντα θα ζηλεύω αυτούς που είναι από νησί. Διότι εσύ πάντα θα λες «α, ο Μάνος και η Εύη από το Φοίνικα» ενώ αυτοί πάντα θα λένε « α, οι τρελές τύπισσες με το τζιν φράουλα που είχαν έρθει τον Ιούλιο?»
Ελπίζω να τα ξαναπούμε *
Κάτια Γεωργουλά
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.