Τι είναι η Marilyn Monroe χωρίς το άσπρο φόρεμα και τη ζωγραφισμένη ελιά στο μάγουλο και η Grace Kelly μετά τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης του ’50; Η έκθεση “elegance is refusal” παρουσιάζει διάσημους πίσω από το προσωπείο της εμπορευματοποίησης.
Με ζεστασιά μας υποδέχθηκε στη gallery της (CAN) η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη, όπου εκτίθενται τα έργα των Versaweiss με τίτλο “elegance is refusal”. Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφιών τυπωμένων σε απλό φωτοτυπικό χαρτί, οι οποίες με την τεχνική της ξηροτυπίας έχουν εκτυπωθεί και έπειτα έχουν περαστεί με ακρυλικό χρώμα. Απεικονίζονται stars και starlets του ’20,’30,’40 και ’50.
Όπως οι περισσότερες μορφές τέχνης, έτσι και αυτή άφησε τη φαντασία μας να δουλέψει. Τι μένει όταν ξεκρεμαστούν οι αφίσες των διασήμων; Τι είναι η Marilyn Monroe χωρίς το άσπρο φόρεμα και τη ζωγραφισμένη ελιά στο μάγουλο; Η Grace Kelly μετά τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης του ’50; Η Joan Fontaine χωρίς το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού; Τι είναι ο κάθε διάσημος χωρίς φήμη να του δίνει υπόσταση; Ποιός είναι ο άνθρωπος πίσω από την εμπορευματοποίησή του; Γοητεία είναι όταν γίνεσαι αστέρι ή όταν σαν αστέρι πέφτεις στη γη και τη γεμίζεις αστρόσκονη;
Με μία ευθύς εξ’ αρχής κριτική στάση απέναντι στη βιομηχανία του κινηματογράφου και την κοινωνική εδραίωση μιας κοσμοαντίληψης γύρω από το τι εστί «αστέρι», η ομάδα των Versaweiss προσπάθησε να αποτυπώσει τον καίριο και διαχρονικό αυτό προβληματισμό μέσα από τα έργα της. Όπως μας εξήγησε η Χ. Ανδρουλιδάκη οι stars είναι τυπωμένοι σε αφίσες, ενώ οι starlets, δηλαδή τα τότε μοντέλα Pin Up,- που ενδεχομένως ποτέ να μη γίνονταν stars-, βρίσκονται σε τυπώματα. Και τα δύο δηλώνουν το εφήμερο, το επιπόλαιο, την ημερομηνία λήξης . Τη στιγμή που οι προβολείς σβήνουν και οι θεατές φεύγουν. Το παρασκήνιο το οποίο ορίζει περισσότερο από το προσκήνιο, αυτό που ονομάζουμε ταλέντο, ομορφιά, καλή και κακή ερμηνεία.
Το παρασκήνιο αυτό ερμηνεύει ο κάθε δέκτης διαφορετικά. Οι προεκτάσεις των γραμμών και τα παιχνίδια με το χρώμα μπορούν να θεωρηθούν είτε χάσιμο χρόνου είτε να σηματοδοτηθούν ποικιλοτρόπως. Για ‘μενα έγιναν κραυγή για απελευθέρωση στο στόμα της Monroe, δάκρυα στα μάτια του Charles Ray, ακύρωση στο πρόσωπο της Grace Kelly. Εκδηλώσεις συναισθημάτων που δομούν κάθε απλό και καθημερινό άνθρωπο. Εκφράσεις που δομούν και εμάς τους ίδους. Και ως απλοί άνθρωποι μπορεί να κάνουμε λάθος στην ερμηνεία μας ή να μην ξέρουμε όλες τις εκφάνσεις του minimalισμού, αλλά δεν πειράζει καθώς όπως είπε και η Χριστίνα : «Η τέχνη είναι σα μια γλώσσα που αν μας αρέσει θα ακολουθήσουμε».
Η έκθεση συνεχίζεται μέχρι τις 22 Μαρτίου 2014, στη gallery CAN , Αναγνωστοπούλου 42
*Φωτογραφίες: Κίμωνας Αλέξης Κοκκινάρης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.