Στις 28 Αυγούστου του 1955 ένα μαύρο αγόρι δολοφονείται βάναυσα από δυο λευκούς στον Αμερικανικό Νότο που βρίθει ακόμα από τον φυλετικό ρατσισμό. Το 14χρονο αγόρι έμελλε να γίνει σύμβολο στον αγώνα για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα των αφρομερικανών, καθώς ήταν η απτή απόδειξη της μεταχείρισης που υφίσταντο από τους λευκούς οι μαύροι της Αμερικής.
«Σκέφτηκα τον Έμετ και δεν μπορούσα να κάνω πίσω» θα πει η Ρόζα Παρκς αργότερα όταν θα αρνηθεί να παραχωρήσει την θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό.
Η δολοφονία
Το καλοκαίρι του 1955, ο 14χρονος αφροαμερικανός Έμετ Τιλ γεννημένος στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφασίζει να επισκεφτεί τους συγγενείς του στο Money του Μισισίπι, στην περιοχή του Δέλτα. Εκείνη την εποχή, Σικάγο και Μισισίπι, δηλαδή Βορράς και Νότος είναι δυο τελείως διαφορετικοί κόσμοι ως προς την αντιμετώπιση των μαύρων. Αυτό ακριβώς του τόνισε και η μητέρα του λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι του και του συνέστησε προσοχή στο πως θα συμπεριφέρεται στους λευκούς.
Στις 24 Αυγούστου, ο Έμετ μαζί με τον ξάδερφό του και κάποια παιδιά της περιοχής κατευθύνθηκαν προς το μικρό παντοπωλείο της περιοχής ώστε να αγοράσουν γλυκά. Το παντοπωλείο άνηκε στο Ρόι Μπράιαντ και μέσα εκείνη την ημέρα δούλευε η σύζυγός του Κάρολιν.
Το τι συνέβη στο παντοπωλείο δεν έχει εξακριβωθεί ακριβώς και μέχρι και σήμερα κυκλοφορούν πολλές και διαφορετικές εκδοχές.
Η μια εκδοχή του ξαδέρφου του Έμετ είναι ότι καθώς ο 14χρονος τους έλεγε περήφανα δείχνοντάς τους μια φωτογραφία μιας λευκής ότι είχε κοπέλες λευκές, έβαλαν στοίχημα ότι ο νεαρός Έμετ δεν θα τολμούσε να φλερτάρει με την 21χρονη ιδιοκτήτρια του παντοπωλείου Κάρολιν Μπράιαντ. Ο ίδιος για να τους αποδείξει το αντίθετο σφύριξε στην κοπέλα.
Η δεύτερη εκδοχή στηρίζεται στα λεγόμενα της ίδιας της Κάρολιν η οποία υποστήριξε ότι ο Τιλ έπιασε το χέρι της και της ζήτησε να βγουν ραντεβού, αποκαλώντας την “μωρό του”. Όταν εκείνη αρνήθηκε, ο 14χρονος της είπε: “Μη φοβάσαι, μωρό μου, έχω πάει και με άλλες λευκές γυναίκες”. Η Κάρολιν τρόμαξε τόσο με τα λόγια του νεαρού αγοριού που έτρεξε μέχρι το αμάξι της και άρπαξε το πιστόλι που έκρυβε κάτω απ’ το κάθισμα. Άκουσε τον Έμετ να της σφυρίζει κοροϊδευτικά, αλλά όταν οι νεαροί αφροαμερικανοί είδαν το όπλο, έσπευσαν να απομακρυνθούν.
Χρόνια μετά, η Κάρολιν θα αποκαλύψει ότι το αγόρι ουδέποτε την άγγιξε ή της μίλησε με πρόστυχο τρόπο.
Με την επιστροφή του, ο σύζυγος της Κάρολιν, Ρόι Μπράιαντ μαθαίνει το περιστατικό και προσπαθεί να μάθει το όνομα και την διεύθυνση του αγοριού. Στις 28 Αυγούστου τα μεσάνυχτα ο Ρόι μαζί με ένα φίλο του, τον Τζον Μίλαμ φτάνουν στο σπίτι του θείου του Έμετ και παρότι ο θείος του μικρού όχι μόνο τους παρακαλεί αλλά τους τάζει και χρήματα για να αφήσουν τον μικρό ήσυχο «που δεν ήξερε γιατί ήταν από το Βορρά», αρπάζουν το 14χρονο, τον δένουν και τον οδηγούν σε μια παρακείμενη φάρμα. Εκεί τον ξυλοκοπούν βάναυσα, του βγάζουν το ένα μάτι, τον πυροβολούν και αφού δένουν γύρω από το λαιμό ένα τεράστιο ογκόλιθο τον πετούν στον ποταμό Ταλαχάτσι.
Σύμβολο του αγώνα των μαύρων για ίσα δικαιώματα
Τρεις ημέρες αργότερα, το σώμα του Έμετ Τιλ ανακαλύφθηκε και ανασύρθηκε μέσα από το ποτάμι. Το σώμα του μεταφέρθηκε στο Σικάγο. Η μητέρα του, επέμεινε για δημόσια κηδεία με ανοιχτό φέρετρο για να δείξει στον κόσμο την κτηνωδία της δολοφονίας.
Στην κηδεία ολόκληρη η Αμερική θα δει με τα ίδια της τα μάτια το πρόσωπο του ρατσισμού.
Η δολοφονία του 14χρονου Έμετ σόκαρε την αφροαμερικανική κοινότητα που είδε ένα δικό της παιδί να εκτελείτε με βαναυσότητα για το τίποτα.
Δεκάδες χιλιάδες πήγαν στην κηδεία του, οι περισσότεροι είδαν ανοιχτό το φέρετρο, ενώ οι εικόνες του ακρωτηριασμένου σώματος του νεαρού δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες με μαύρο κυρίως προσανατολισμό.
Το Μισισίπι έγινε στα μάτια του έθνους η επιτομή του ρατσισμού και το προπύργιο της λευκής υπεροχής. Από τότε, το παραμικρό φυλετικό περιστατικό στην πολιτεία έπαιρνε μεγάλη δημοσιότητα. Η δομή της κοινωνίας άρχισε να αμφισβητείται και οι μαύροι άρχισαν να κινητοποιούνται με αρχή την 1η Δεκεμβρίου του 1955, όταν ξεκίνησε το μποϊκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα με τους Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τη Ρόζα Παρκς να πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις.
«Σκέφτηκα τον Έμετ και δεν μπορούσα να κάνω πίσω» θα πει η Ρόζα Παρκς αργότερα όταν θα αρνηθεί να παραχωρήσει την θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό.
Για τη δολοφονία του Έμετ θα γράψει και ο λευκός, νομπελίστας πια, Μπομπ Ντύλαν. Στα 1963, ο μεγάλος καλλιτέχνης έγραψε, τραγούδησε και ηχογράφησε το τραγούδι «Ο θάνατος του Έμετ Τιλ» (The Death Of Emmett Till). Στους στίχους του τραγουδιού, ο Ντύλαν αφηγείται με λεπτομέρειες τη δολοφονία και τη δίκη που ακολούθησε.
Δεν ήταν ο μόνος φυσικά. Για τον Έμετ τραγούδησε και η Joan Baez και η Emmylou Harris:
Δίκη παρωδία
Παρόλα αυτά, και ενώ η δίκη προσέλκυσε την προσοχή σχεδόν όλου του Τύπου οι Μπράιαντ και Μίλαμ αθωώθηκαν πανηγυρικά για τις κατηγορίες απαγωγής και δολοφονίας του νεαρού μαύρου αγοριού, σε μια δίκη που κράτησε το πολύ μία ώρα. Καμία έκπληξη μιας και εκείνη την εποχή οι περισσότεροι λευκοί που κατηγορούνται για δολοφονίες αφροαμερικανών δεν τιμωρούνταν.
Αργότερα παραδέχτηκαν δημοσίως την ενοχή τους σε μια συνέντευξή τους στο περιοδικό Look. Γνώριζαν ότι προστατεύονταν από τον νόμο που απαγορεύει να δικαστούν οι ίδιοι ύποπτοι για το ίδιο έγκλημα, αν έχουν προηγουμένως αθωωθεί.
Τα προβλήματα που είχαν σχέση με τη δίκη και την αθώωση των Μπράιαντ και Μίλαμ, οδήγησαν στο εκ νέου άνοιγμα της υπόθεσης επισήμως από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το 2004.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.