Επεισόδιο Πέμπτο
Πρώτη φορά τον έβλεπε με μια υπόνοια άγχους στο συνήθως κενό πρόσωπό του. Εκείνο το πρωί ο Ορέστης μπήκε στο μαγαζί του Παντελή δείχνοντας πως τον απασχολούσε κάτι – ίσως το ότι οι έρευνες της αστυνομίας είχαν γίνει πιο εντατικές.
-Καλώς το αλάνι, έκανε ο Παντελής, καθώς ο Ορέστης καθόταν δίπλα του.
-Έχουμε κάνα νέο;
-Από πού;
-Δεν ξέρω, γενικά.
-Μη μου πεις πως έχεις αγχωθεί.
-Γιατί, αν στο πω;
Ο Παντελής έγειρε πίσω στην καρέκλα του.
-Εντάξει, εντάξει, κατανοητό.
Το συζητήσανε λίγο παραπάνω και συμφωνήσανε να κρατήσουν χαμηλούς τόνους τις επόμενες εβδομάδες. Όταν περνούσε λίγο ο θόρυβος, θα ξαναρχίζανε τις δουλειές τους – αλλά προς τα βόρεια προάστια, όχι στη δική τους περιοχή. Μετά από αυτή τη συμφωνία, περάσανε και στο θέμα του Μπάμπη, που είχε εξαφανιστεί γενικώς, από όλους κι από όλα, έχοντας κατανοήσει πόσο βαρβάτο ήταν το λάθος του.
٭
Της Έλλης δεν της το έβγαζες από το μυαλό πως όλο αυτό που είχε συμβεί ήταν κάτι σαν μήνυμα του σύμπαντος προς την ίδια να μην τα παρατήσει. Απογοητευμένη που στα τριάντα της δεν είχε κάνει καν ατομική έκθεση και πως με το ζόρι μπορούσε να κρατά ένα συνοικιακό φωτογραφείο, έβλεπε στην υπόθεση της σωτηρίας της από το απονενοημένο διάβημα ένα κάλεσμα (από ποιον ακριβώς;) να προσπαθήσει περισσότερο. Είχε ζητήσει από τη μητέρα της να της φέρει μια φωτογραφική στο νοσοκομείο κι από τότε, η Έλλη έβγαζε συνέχεια πορτρέτα της Ρίτας.
-Δεν ξέρω αν βρήκες επιτέλους τα λογικά σου ή αν αποτρελάθηκες τελείως,
ήταν η υπογείως –πολύ υπογείως- τρυφερή ατάκα της Ρίτας, όταν οι πολλές φωτογραφίες κατέληγαν να την κουράσουν. Αλλά μάλλον το χαιρόταν κατά βάθος –όχι το να είναι το μοντέλο ενός καλλιτέχνη, αλλά το ότι η Έλλη έδειχνε ξανά δραστήρια, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, έστω και μ’ αυτή την αφορμή.
٭
Είχε βρεθεί ξανά εκεί, πιο κοντά αυτή τη φορά: στεκόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας και περιεργαζόταν τις ταμπελίτσες στα κουδούνια. Ευτυχώς για εκείνον, ήταν από τις πολυκατοικίες που ταξινομούν τα κουδούνια ανάλογα με τον όροφο. Ο πρώτος έγραφε: «Μανώλης και Θεοδώρα Στεφανάκη» και «Έλλη Κοσμά». Ο Ορέστης κατέληξε πως το δεύτερο ταμπελάκι αντιστοιχούσε στη γυναίκα που είχε σώσει πριν από λίγες μέρες.
Ενώ σκεφτόταν τι να κάνει μετά, ένιωσε την παρουσία ενός άλλου ανθρώπου κάπου σχετικά κοντά του. Γύρισε και είδε την κυρία Θεοδώρα να στέκεται στο μπαλκόνι της, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στον ίδιο.
-Συγγνώμη, της είπε, για να τραβήξει την προσοχή της.
-Συγχωρεμένος, του απάντησε εκείνη.
-Η κοπέλα που μένει εδώ, στον πρώτο. Η…
-Άμα δεν ξέρεις πώς τη λένε, τι να σου κάνω…
-Η Έλλη. Η Έλλη δεν είναι εδώ;
-Την ξέρεις τελικά. Όχι, δεν είναι εδώ.
-Έχει φύγει;
-Έχει πάει διακοπές, είπε η κυρία Θεοδώρα, ορμηνευμένη από τη Ρίτα να δίνει σε όλους αυτή την απάντηση.
-Ξέρετε πότε θα γυρίσει;
-Δεν ξέρω τίποτα. Όταν είναι να γυρίσει, θα γυρίσει.
-Καλά, ευχαριστώ, έκανε ο Ορέστης κι άρχισε να απομακρύνεται.
٭
Η Έλλη ανέβηκε πρώτη στο διαμέρισμά της, κουβαλώντας μόνο τη φωτογραφική της μηχανή. Κοίταξε για λίγο τριγύρω της, στο σαλόνι κι έπειτα στράφηκε προς την πόρτα, σηκώνοντας τη μηχανή στα μάτια της. Μπαίνοντας στο διαμέρισμα –και στο κάδρο- η Ρίτα έδειξε ειλικρινά τσατισμένη.
-Άρχισες πάλι;
-Τι;
-Αυτά, τι βλακείες.
Ήταν έτοιμες να καυγαδίσουν πάλι, όταν στο κατώφλι της πόρτας εμφανίστηκε και πάλι, με τον συνήθη ιδιόρρυθμο τρόπο του, με τη συνήθη ιδιόρρυθμη γκαρνταρόμπα του, ο υπαστυνόμος Βασιλειάδης. Η Έλλη σάστισε, καθώς δεν περίμενε οποιουδήποτε είδους επισκέψεις τη μέρα της επιστροφής της από το νοσοκομείο.
-Συγγνώμη, δεν ήθελα να σας αναστατώσω, είπε ο υπαστυνόμος.
-Με αναστατώσατε, όμως, έκανε η Έλλη.
-Ήθελα απλώς να δω αν είστε καλά.
-Δεν καταλαβαίνω αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον, κύριε…
-Έχουμε ξανασυστηθεί. Βασιλειάδης. Φραγκίσκος Βασιλειάδης.
-Φραγκίσκος, επανέλαβε η Έλλη. Δεν έχω ξαναφωτογραφίσει κάποιον Φραγκίσκο.
Έφερε και πάλι τη μηχανή στο ύψος των ματιών της, στοχεύοντας τον νεοεισελθόντα. Εκείνος κόμπλαρε. Άπλωσε το χέρι του προς το φακό, αλλά αμέσως μετά το κατέβασε.
-Θα πρέπει να παραδεχτείτε πως η περίπτωσή σας είναι λίγο… ιδιότυπη, της είπε. Η απόπειρά σας και ο τρόπος με τον οποίο γλυτώσατε είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργος.
-Ναι, σ’ αυτό θα συμφωνήσω. Είχατε κανένα νέο για τους διαρρήκτες;
-Νέο, όχι ακριβώς. Αλλά έχουμε αρχίσει να σχηματίζουμε το προφίλ τους.
-Και ποιο είναι αυτό;
-Θα θέλατε… θα θέλατε να συζητήσουμε σχετικά, πίνοντας έναν καφέ; Είναι και κάποιες άλλες ερωτήσεις που χρειάζεται να σας κάνω.
-Μου κάνετε επίσημη πρόταση, Φραγκίσκε;
-Εγώ…
-Καλά, λοιπόν, πάμε να πιούμε έναν καφέ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.