Σε εποχές κρίσης ο άνθρωπος ψάχνει να βρει την αιτία των προβλημάτων του σε ό,τι του φαίνεται πιο “εύκολο”, πιο “βολικό”. Με βάση αυτό τον συλλογισμό ο κοινωνικός ρατσισμός ανθεί σε κοινωνίες που βιώνουν την οικονομική κρίση, κοινωνίες στις οποίες μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού πιστεύει ότι για τα προβλήματά της ευθύνονται οι μετανάστες.
Κι αν στην Ελλάδα του 2013 η παραπάνω διαπίστωση φαίνεται να έχει πάρει σάρκα και οστά, σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης, στη Γαλλία, ο κοινωνικός αυτός ρατσισμός έχει συγκεκριμενοποιηθεί σε μία μόνο κατηγορία: τους μουσουλμάνους.
Στη χώρα με τη μεγαλύτερη ισλαμική κοινότητα της Ευρώπης τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για τους μουσουλμάνους και ιδιαίτερα για τις γυναίκες, καθώς το τελευταία διάστημα έχουν αυξηθεί τα κρούσματα βίας απέναντί τους, χωρίς κάποια αφορμή. Πιο πρόσφατο το περιστατικό στο νοτιοδυτικό προάστιο του Παρισιού, Τραπ, όπου η αστυνομία ανακοίνωσε ότι συνέλαβε έναν άντρα, ο οποίος αντιδρώντας στον έλεγχο της ταυτότητας της συζύγου του από τις αρχές -έλεγχος ο οποίος έγινε γιατί η γυναίκα φορούσε μαντίλα- επιτέθηκε στους αστυνομικούς.
Την αμέσως επόμενη μέρα 250 περίπου άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα του Τραπ, πέταξαν πέτρες και άλλα αντικείμενα και κατέστρεψαν περιουσίες προτού αποκρουστούν από αστυνομικούς που έφεραν εξοπλισμό για την καταστολή ταραχών τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ο θεσμικός δρόμος άνοιξε το 2004
Το πρώτο “λάθος” της κοσμικής Γαλλίας, έγινε το 2004, όταν απαγορεύτηκε η χρήση θρησκευτικών συμβόλων, όπως ο σταυρός ή η μαντίλα, στα δημόσια σχολεία. Πριν λίγα χρόνια, το 2011 επί κυβερνήσεως του Νικολά Σαρκοζί, τέθηκε σε ισχύ νόμος που απαγορεύει στις γυναίκες που φορούν νικάμπ ή μπούρκα, να κυκλοφορούν σε δημόσιους χώρους.
Όπως ήταν λογικό η απόφαση αυτή όχι μόνο αποτέλεσε επίδειξη μίσους προς τις μουσουλμάνες που έχουν καλυμμένο το πρόσωπό τους, αλλά δυσκόλεψε σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητά τους. Όπως έχουν καταγγείλει αρκετές φορές, πολλές μουσουλμάνες δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν σε δημόσιες υπηρεσίες λόγω του γεγονότος ότι φορούσαν μπούρκα, ενώ σε πολλές δεν έχει επιτραπεί η είσοδος σε εστιατόρια ή καφετέριες.
Ο ηγέτης του UMP, Ζαν-Φρανσουά Κοπέ ήταν εκείνος ο οποίος το 2012 προκάλεσε κατακραυγή, όταν είπε πως μουσουλμάνοι μαθητές έκλεβαν γλυκίσματα από τους συμμαθητές τους ώστε αυτοί να μην τρώνε στο σχολείο κατά την διάρκεια του Ραμαζανιού.
Πιο πρόσφατα η αρχηγός του ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος Εθνικό Μέτωπο, Μαρί Λεπέν, είχε παρουσιάσει τις προσευχές των μουσουλμάνων στους δρόμους με τη ναζιστική κατοχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Και μπορεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ήρε την νομική της ασυλία, ώστε να προσαχθεί σε δίκη για υποκίνηση του ρατσισμού, ωστόσο η κατάσταση για τους μουσουλμάνους της Γαλλίας δεν έχει βελτιωθεί στο παραμικρό.
“Μαύρα” στοιχεία
Σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής Εναντίον της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία (CCIF) οι ενέργειες σε βάρος των μουσουλμάνων στρέφονται όλο και περισσότερο εναντίον των ανθρώπων και όχι θεσμών, όπως τα τεμένη, τα νεκροταφεία ή τα καταστήματα. Οι επιθέσεις εναντίον τεμενών ωστόσο σχεδόν διπλασιάστηκαν το 2012, φθάνοντας τις 40, σε σύγκριση με το 2011.
Ένας άλλος φορέας που αντιμάχεται την ισλαμοφοβία, το γαλλικό Παρατηρητήριο Κατά της Ισλαμοφοβίας, τονίζει ότι τους πρώτους έξι μήνες του 2013 καταγράφηκαν επισήμως 108 πράξεις ισλαμοφοβίας – από ξυλοδαρμούς ως εμπρησμούς – ενώ την αντίστοιχη περίοδο πέρσι είχαν καταγραφεί 80, δηλαδή φέτος αυξήθηκαν κατά 41,2%. Όσο για τον ισλαμοφοβικό λόγο – απειλές και χειρονομίες -, από 63 περιστατικά το πρώτο εξάμηνο του 2012 περάσαμε φέτος στα 84, ήτοι αύξηση 33,3%.
Καμία αλλαγή με Ολάντ
Κι αν κανείς περίμενε πως με μία πιο σοσιαλιστική κυβέρνηση -αυτή του Φρανσουά Ολάντ- οι συνθήκες για τους μουσουλμάνους θα βελτιώνονταν, πλανάται. Όπως τονίζει η Τζόαν Σκοτ, καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πρίνστον: “Οι Σοσιαλιστές είναι το ίδιο κακοί με τα υπόλοιπα κόμματα όσον αφορά τη μεταχείριση των μουσουλμάνων, επιμένοντας ότι η κοσμικότητα σημαίνει πλήρης αφομoίωσή τους στον γαλλικό πολιτισμό και επιμένοντας ότι η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι μια “θεμελιώδης αξία” του γαλλικού κράτους. Αν κοιτάξουμε στην Ιστορία δεν υπάρχει τίποτε θεμελιώδες σε αυτό – οι γυναίκες κέρδισαν σταδιακά τα δικαιώματά τους και ακόμη υφίστανται διακρίσεις στην κοσμική Γαλλία”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.