Ένα μέλος, μία ψήφος

Ελάτε να γραφτείτε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ για να τον φτιάξουμε μαζί, γιατί «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδιοκτήτες». Έτσι μας είπε σήμερα ο Τσίπρας και μας καλεί να τον πιστέψουμε.

Μόνο που δεν είναι η πρώτη φορά. Το καλοκαίρι του 2012, μετά τις εκλογές του Μαΐου εκείνης της χρονιάς και την ανάδειξή του στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι είχε βγει σε άγρα μελών. Τότε πάλι είχε βγει ο Τσίπρας και είχε διακηρύξει το περίφημο σύνθημα «ένα μέλος, μία ψήφος», όπου υποτίθεται όλα τα καινούργια μέλη θα είχαν τις ίδιες δυνατότητες εξέλιξης με όλους τους παλιούς, δεν υπήρχε επετηρίδα, όλοι ίσοι. Έτσι ακριβώς. Και με αυτό το σύνθημα και την υπόσχεση μπήκα κι εγώ. Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι.

Μετά από ένα διάστημα προσαρμογής, όπου όλα ήταν καινούργια και οι άνθρωποι φάνταζαν λαμπεροί, λουσμένοι στο φως της προσωπικής του ιστορίας ο καθένας από αυτούς, η πραγματική κατάσταση άρχισε να φαίνεται μετά από μικρές ή μεγάλες κρίσεις. Άνθρωποι που ήταν ακροβολισμένοι σε ηλεκτρονικές λίστες χωρίς να σχολιάζουν ποτέ και ήταν εκεί απλώς για να παρακολουθούν και να μεταφέρουν πληροφορίες, τις περισσότερες φορές διαστρεβλωμένες, για πρόσωπα και πράγματα, ένα αέναο κουτσομπολιό για τις προσωπικές σχέσεις του καθένα και το από πού κρατάει η σκούφια του και μια μόνιμη καχυποψία που άρχισε να χτίζεται σταδιακά, αλλά βεβαίως υπήρχε εν σπέρματι ενσωματωμένη στον ίδιο τον τρόπο λειτουργίας και στα πρόσωπα. Αν κάποιος δε συμφωνούσε με μια επιλογή, μικρή ή μεγάλη δεν είχε σημασία, τότε έμπαινε αρχικά σε ένα καθεστώς διακριτικής παρακολούθησης αρχικά και έπειτα αποκλεισμού από διάφορα πράγματα που συνέβαιναν, ας πούμε εκλογή σε όργανα, που ήταν και το πιο κρίσιμο, αλλά και αποκλεισμού από παρεμβάσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις. Δηλαδή σταδιακά αυτός έπαυε να υπάρχει.

Και το πιο αστείο από όλα είναι οι ομαδοποιήσεις. Σε ένα κόμμα της αριστεράς με τα χαρακτηριστικά που είχε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να εξελιχτεί κάποιος εσωκομματικά, που ας πούμε ήταν όπως εγώ ανένταχτος (δηλαδή δεν ήταν μέλος του πριν το 2012 και άρα δεν είχε ενταχτεί σε συνιστώσες και φράξιες) έπρεπε αναγκαστικά να ενταχτεί σε κάποια τέτοια ομάδα γιατί αλλιώς ήταν έξω από σταυροδοσίες, εκλογές, ποσοστώσεις, εκπροσωπήσεις και ό,τι άλλο.

Το φάγαμε λοιπόν στη μάπα και το σιχαθήκαμε σαν τις αμαρτίες μας. Ή μάλλον για να είμαι ακριβής, το έφαγα στη μάπα, αν και η εμπειρία πολλών ανθρώπων ήταν ίδια με τη δική μου. Ποιο ήταν το συμπέρασμα; Ενώ η εσωκομματική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, η εσωκομματική δημοκρατία, ήταν κάτι που το θεωρούσα θετικό, όπου ας πούμε μια ομάδα μπορούσε να αλλάξει αποφάσεις ειλημμένες σε κλειστά γραφεία, ή απλώς να μην τις σεβαστεί, στην πράξη αυτό ανατρεπόταν με διάφορους πραξικοπηματικούς τρόπους. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν ο τραγέλαφος του έκτακτου διαρκούς συνεδρίου του 2014, όπου ενώ κλήθηκαν αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα να έρθουν για να συμμετάσχουν σε κρίσιμα ζητήματα στρατηγικής του κόμματος εν όψει και της επερχόμενης κυβερνητικής θητείας, τελικά έζησαν μια παρωδία παρουσίασης των καινούργιων υπουργών, που θα αναλάμβαναν σε μερικές εβδομάδες το πόστο τους. Όλα για να φαίνονται λαμπερά στην κάμερα και καμία ουσία. Και όταν υπήρξε η μεγάλη κατακραυγή όταν ο Βούτσης προσπάθησε να κλείσει όπως-όπως τις εργασίες σε 2-3 ώρες, η κατάσταση παραλίγο να ξεφύγει από τον έλεγχο. Και βέβαια το πιο κραυγαλέο από όλα ήταν όλη η πορεία προς την υπογραφή του μνημονίου, όπου το κόμμα δε ρωτήθηκε ποτέ. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία οι αποφάσεις λαμβάνονταν αλλού, το κόμμα δε συμμετείχε ποτέ στη διαβούλευση. Και μετά την υπογραφή του μνημονίου ήταν απολύτως σαφές ότι όποιος γουστάρει μένει και το βουλώνει, όποιος δε γουστάρει φεύγει. Έτσι κι αλλιώς στα κυβερνητικά πόστα είχαν μπει άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν ήταν κομματικά μέλη, οπότε δεν ελέγχονταν από το κόμμα και μπορούσαν να δρουν κατά βούληση. Τα είδαμε όλα αυτά να γίνονται τα 4,5 χρόνια της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ για το σχηματισμό κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν πέρασε ποτέ από εσωκομματική διαβούλευση, ήταν προσωπική απόφαση του Τσίπρα και του επιτελείου του.

Αν προσπαθήσουμε να δούμε το ΣΥΡΙΖΑ λίγο πιο αποστασιοποιημένα, εγώ τουλάχιστον προσπαθώ πολλές φορές αν και δεν είναι εύκολο πράγμα-απολύτως κατανοητό για όσους ζήσαμε την εμπειρία του 2012-2015-και να συγκρίνουμε τη λειτουργία του με το πολιτικό σκηνικό που επικρατεί στη χώρα μας συνολικά, θα δούμε ότι σίγουρα δεν είναι ο μόνος που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ όπου η εσωκομματική καταστολή είναι άλλου τύπου, έχουν μια εσωκομματική λειτουργία περίπου ίδια. Η ηγεσία αποφασίζει και τα μέλη ακολουθούν. Αν δεν ακολουθήσουν τις αποφάσεις, τότε διαγράφονται. Τα ελληνικά κόμματα λοιπόν ασφαλώς και «έχουν ιδιοκτήτη». Και αυτός ο ιδιοκτήτης δεν είναι τα μέλη, όπως υπαινίχθηκε σήμερα ο Τσίπρας, αλλά η ηγεσία του κάθε κόμματος και οι διάφοροι παρατρεχάμενοι με πλάτες, οικονομικές, ή άλλου τύπου. Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί καμία εξαίρεση, όσο και αν διακηρύσσει το αντίθετο η ηγεσία του γιατί θέλει να προσεγγίσει καινούργια μέλη. Θα αλλάξει αυτή η κατάσταση μετά τις διακηρύξεις του Τσίπρα; Η απάντηση εμφατικά είναι ΟΧΙ. Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εν πολλοίς είναι τα ίδια πρόσωπα που ήταν και τότε και τα πεπραγμένα τους είναι συγκεκριμένα. Είναι απολύτως ανακόλουθο πολιτικά να μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κινηματικό κόμμα όπου οι αποφάσεις θα έρχονται από κάτω, γιατί οι ίδιοι δε θα μπορούν να το ελέγξουν.