Μετά από μία πασχαλινή βόλτα στην ελληνική επαρχία, εκεί που η αντρίλα μετριέται με το πόσο καλά περνάς τα έντερα από τη σούβλα για να φτιάξεις κοκορέτσι, ήρθε η ώρα να ακούσω στο ίδιο τραπέζι που κάτσαμε, το μεσαιωνικό σκοταδισμό που αντί για μάγισσες, κυνηγάει τους γκέι. Όλους εκείνους που αποκαλεί «χαρτοσακούλες», «πούστηδες», «λεσβιάρες» και συνοδεύει με γελάκι υπεροχής.
Στο μυαλό μου ήρθε σχεδόν αμέσως το πρόσφατο report στη φωτογραφία του Αυγούστου Κορτώ που φιλά τον σύζυγό του. Μετά από τρία τσιγάρα κατάλαβα πως περιστοιχίζομαι από «Μαμάδες-Μέλλουσες μανούλες» που απορούν αν το έμβρυο βεντουζάρει όταν η μάνα τρώει χταπόδι, από ανθρώπους τύπου «Μαρία Παναγία η Καλύτερη μου φίλη» που το μόνο τους δίδαγμα όσο κρατούσαν αναμμένη τη λαμπάδα στην Ανάσταση ήταν να κρατήσουν ζωντανό το πνεύμα του Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια.
Όπως οι φασίστες σε περίοδο κρίσης ή μη, χρησιμοποιούν την έννοια του έθνους ως πλέγμα υπαρξιακής ασφάλειας έτσι και οι μονόπλευροι ετερόφυλοι χρησιμοποιούν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό για να διατηρήσουν μια κάποια υπόσταση. Εκείνη του περήφανου γονιού όταν παντρεύει το παιδί του.
Τι κι’ αν τα ‘χε πει ωραία η Σιμόν Ντε Μποβουάρ πως «γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι» τι κι’ αν από το 1928 στο Σικάγο γίνεται η πρώτη οργάνωση για τα δικαιώματα των γκέι , τι κι’ αν ακτιβιστές σα τον Harvey Milk έχασαν τη ζωή τους από αστικοποιημένους άντρακλες που δομούν την υπαρξιακή τους ασφάλεια στο αρσενικό που κρύβουν μέσα κι’ έξω τους;
Μικρή σημασία έχει στα ελλαδικά πλαίσια που ακόμα και οι λίγο πιο απελευθερωμένοι θα σου πουν το χιλιοακουσμένο « Ο καθένας ας κάνει ό, τι θέλει στο κρεβάτι του, αρκεί να μην το ξέρω», το οποίο με τη σειρά του αναπαράγει την περιθωριοποίηση της διαφορετικότητας και την αναπαραγωγή στερεοτύπων του τύπου: «τα όργια του καθενός δε με αφορούν». Όργια αφενός γιατί εντάσσονται σε ένα πλαίσιο έξω από το φυσιολογικό και αφετέρου γιατί το να μη σε αφορά σε βοηθάει να βγάζεις την ουρά σου απ’ έξω μένοντας έτσι στο «ορθολογικό» μεταίχμιο του ναι μεν συμφωνώ αλλά δε θα παλέψω κιόλας.
Το να διαφεντεύεις πως οι γκέι έχουν συγκεκριμένα λημέρια και είναι στη μόδα να πηγαίνεις σε gay bars μαζί τους είναι σα να μου λες πως εντάσσεις τους φτωχούς σου στα συσσίτια, τους ναρκομανείς στο ΚΕΘΕΑ και τους ηλικιωμένους σου στα γηροκομεία. Κάπως έτσι είναι και το να πας ως γκέι να παντρευτείς στην Αμερική για παράδειγμα…
Το ζήτημα όμως δεν είναι να βρεις ένα χωρικό πλαίσιο που να σε χωράει απλά για να μπορείς να αναπνέεις ή να περάσεις ένα βράδυ σου ξέγνοιαστος. Το διακύβευμα είναι να μπορείς να ζεις με αξιοπρέπεια στο ήδη υπάρχον. Να πολεμάς εκείνο που εμφανίζεται ως φυσιολογικό και ζητά να επιβληθεί, εκείνη την «πολιτισμική ηγεμονία» όπως την έλεγε και ο Γκράμσι, εκείνη την ασφυκτική υπεροχή του δυνατού.
Υπάρχει πλήρης κατανόηση στο σκεπτικό πως αν βιώνεις το ρατσισμό συνεχώς θλίβεσαι και πέφτεις και πρέπει από κάπου, κάπως να σηκωθείς, αλλά αν είναι έτσι τότε και ο μετανάστης που βρίσκει δουλειά και δεν πεινάει πια, μπορείς να πεις ότι σηκώνεται. Το μεταναστευτικό όμως λύνεται;
Είναι συμφέρουσα η σιωπή και είναι εύκολη, είναι σημάδι των καιρών μας να κάνουμε γεωγραφικό μοίρασμα στις ντροπές της κοινωνίας μας. Να βάζουμε λίγη ομοφοβία στην επαρχία, λίγη φτώχεια στην Αθήνα και λίγο φασισμό στα παραθαλάσσια. Κι’ έτσι αναθέτουμε στον καθένα που ζει εκεί να βγει να τα παλέψει. Μα αν δεν καταλάβουμε την διαρκή εμπλοκή όλων αυτών μεταξύ τους ποτέ δε θα δομήσουμε μια κοινωνία στην οποία θα χωράμε ολοένα και περισσότεροι.
Ακόμα κι’ αν αυτό θέλει μεγαλύτερη δουλειά, ακόμα κι’ αν είναι αγένεια να σηκώνεσαι απ’ το τραπέζι το Πάσχα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.