Το περιστατικό αυτό διαδραματίστηκε σε μια δημόσια υπηρεσία, σήμερα το πρωί. Δεν είναι προϊόν φαντασίας. Για ευνόητους λόγους δεν παραθέτω ονόματα.
Ήμουν μόνη στο γραφείο και δούλευα μπροστά στον υπολογιστή. Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο Α. «Μπορείτε, σας παρακαλώ, να μου διαβάσετε ένα μήνυμα που ήρθε στο κινητό μου, γιατί δεν ξέρω…». Ανάγνωση, εννοούσε. Ο Α. εργάζεται στην υπηρεσία ως επιστάτης και υπάγεται στην κατηγορία Υ.Ε. (υποχρεωτικής εκπαίδευσης). Είχε έρθει στην υπηρεσία με διάθεση από τον ΟΣΕ, ως εργατοτεχνίτης. Είναι γύρω στα 55.
Παίρνω το κινητό του. Γενικά, δεν είχαμε πολλά-πολλά, λόγω μιας πολιτικής διένεξης, που είχε προηγηθεί μεταξύ μας. Όποτε δεν κατάλαβα γιατί απευθύνθηκε σε μένα, για κάτι που αφορούσε στα προσωπικά του δεδομένα. Ανοίγω το μήνυμα, χωρίς να του πω τίποτα. Διαβάζω: «Το Σωματείο εργατοτεχνιτών ενημερώνει ότι η λίστα της διαθεσιμότητας για τους εργατοτεχνίτες έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Θα κινητοποιηθούμε για ενστάσεις μαζικά.»
«Μπορείτε να μπείτε στον υπολογιστή να δείτε αν είμαι μέσα στη λίστα;» Γνέφω καταφατικά. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι υπάρχει περίπτωση να δω το όνομά του. Εγώ θα έπρεπε να του ανακοινώσω; Μια συμβασιούχος υπάλληλος είναι αρμόδια να ανακοινώσει σε έναν εργάτη ότι πρόκειται να απολυθεί;
Εντωμεταξύ, επιστρέφει η προϊσταμένη στο γραφείο και ο Α. της εξηγεί για τη λίστα. Με κοιτάει με ένα ένοχο βλέμμα και επιστρέφει στο γραφείο της. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αρχίζει το γνωστό παραλήρημα για τους άμοιρους δημόσιους υπαλλήλους και την κακιά τους τύχη. Συνεχίζω να ψάχνω στο site. Λένε κάτι άσχετο μεταξύ τους.
Ψάχνω στα ονόματα. Δεν είναι με αλφαβητική σειρά. Είναι πολλά αλλά είναι απλώς ονοματεπώνυμα, χωρίς κάποια φυσιογνωμία να τα συνοδεύει. Όλοι αυτοί οι άγνωστοι είναι απολυμένοι.
Βρίσκω το ονοματεπώνυμο του Α. στη λίστα. Σφίγγομαι. Δεν ξέρω πώς να του το πω. Εκείνοι συνεχίζουν να μιλάνε. Τους διακόπτω: «Το όνομά σας είναι στη λίστα». Δεν μιλάει κανείς. Σε λίγο, ο Α. ξεσπάει: «Και μου λες μετά να μην ξαναψηφίσω Χρυσή Αυγή, αμ τι θα κάνω; Θα πάω να γραφτώ, κιόλας. Όχι, θα ψηφίσω τους κλέφτες και τον Σαμαρά που με πετά στο δρόμο. Αυτωνών το αφτί δεν ιδρώνει, μαχαίρια θέλουν για να τους κάνουμε καλά».
Βρήκε πάτημα ο φασίστας και τον πνίγει το δίκιο. Προσπαθώ να κρατηθώ, μόλις έχασε τη δουλειά του. Συνεχίζει. Δεν αντέχω: «Δε σου λέω τίποτα άλλο. Ό,τι είχα να πω στο έχω πει. Βρόμισε ο τόπος με αγανακτισμένους φασίστες. Δε σε λυπάμαι καθόλου γιατί όταν καταλαγιάσουν τα πράγματα, πάλι Πασοκ θα ψηφίσεις για να σε διορίσουν κάπου, έστω και 108 χρονών.» Φεύγει μουρμουρίζοντας.
Μετά από λίγο, η προϊσταμένη μού φέρνει ένα ποτήρι νερό. «Έλα, ηρέμησε. Πάλι καλά που το έμαθε έτσι. Εμείς το ξέραμε από το πρωί αλλά δεν του το λέγαμε, γιατί φοβόμασταν μην μείνει στον τόπο.»
Μία ανώνυμη συμβασιούχος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.