Μέχρι χθες, το γήπεδο “Τζουζέπε Μεάτσα”, ή “Σαν Σίρο”, όπως ήταν η παλιά του ονομασία, είχα την τύχη να το δω από κοντά μόνο άδειο, σε μια ξενάγηση στους χώρους του και στις κερκίδες σε παλαιότερη εκδρομή. Την Κυριακή το βράδυ, με κόσμο στις κερκίδες και τη μπάλα να τσουλάει στο χορτάρι, τους παίκτες της Μίλαν και της Παλέρμο να τη διεκδικούν και τους οπαδούς αμφότερων των ομάδων να φωνάζουν συνθήματα και να δίνουν παλμό στην κερκίδα, η εμπειρία ήταν τελείως διαφορετική.
Δεδομένο πρώτο: επισκέπτης στην πόλη του Μιλάνου για λίγες ημέρες. Δεδομένο δεύτερο: ποδοσφαιρόφιλος, σε σημείο που τα Σαββατοκύριακα με δράση σε όλα τα πρωταθλήματα να είναι η χειρότερη περίοδος για διάβασμα και δουλειά. “Είπαμε για καφέ κατά τις 5, μέσα;” – “Ναι ρε, αλλά να έχει τηλεόραση όπου πάμε, γιατί δείχνει Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Νιουκάστλ.” Διάολε, Κυριακή βράδυ στο Μιλάνο και παίζουν Μίλαν και Παλέρμο στο Σαν Σίρο; Εισιτήρια από που παίρνουμε;
“Παίρνετε την κόκκινη γραμμή από την Piazza di Duomo και θα κατέβεις μετά από 8 στάσεις, στο Lotto. Από κει θα περπατήσετε περίπου 10 λεπτά”, μου εξηγεί η κοπέλα στη reception του ξενοδοχείου. “Εντάξει”, σκέφτομαι, “και να χαθώ θα ακολουθήσω τους τιφόζι με τα κασκόλ και τις κοκκινόμαυρες φανέλες”. Το παιγνίδι αρχίζει στις 8.45. Βρίσκομαι στο γήπεδο μια ώρα πριν ακριβώς.
Έξω από το γήπεδο, η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από τα ελληνικά. Σάντουιτς, σουβλάκια, γλυκά, μπύρες, ψησταριές να δουλεύουν ασταμάτητα και η τσίκνα να απλώνεται παντού. Πάγκοι με πωλητές που πουλάνε κασκόλ, φανέλες, κούπες, πινέζες, ενθύμια για όποιον επισκέπτεται τον αγώνα.
Βέβαια, το επίπεδο των κατά τ΄ άλλα θερμόαιμων Ιταλών οπαδών τους επιτρέπει να μπορούν να πουλάνε και φανέλες άλλων ομάδων, όπως της “μισητής” συμπολίτισσας Ίντερ, ή της ακόμα πιο “μισητής” σε… όλη την Ιταλία, Γιουβέντους.
Φαινομενικά μοιάζει ανόητο. Για ποιο λόγο να πάρει κανείς φανέλα της Ίντερ έξω από το Μεάτσα, σε ένα βράδυ που αγωνίζεται η Μίλαν; Από την άλλη, εγώ, σαν επισκέπτης, χωρίς καμία ιδιαίτερη συμπάθεια σε καμία εκ των δυο, θα μπορούσα να πάρω όποια φανέλα ήθελα. Είναι σίγουρο πως κανείς δεν θα με κοίταζε στραβά και δεν θα δυσκολευόμουν να φτάσω στο μετρό μετά. Όπως κανένα πρόβλημα δεν είχε και η κοπέλα με το κασκόλ της Παλέρμο, που ήρθε να δει το παιγνίδι σαν φιλοξενούμενη. Έξω από το γήπεδο η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από τα ελληνικά; Πως το είπα πριν; Μάλλον το παίρνω πίσω.
Στην ουρά για τα εισιτήρια. Μάλλον “τσιμπημένα”, με το φθηνότερο στα 25 ευρώ, αλλά με έκπτωση για όσους είναι κάτω των 14 και άνω των 65 ετών. Πάντως για να κάτσεις σε καλή θέση πρέπει να “ξηλωθείς”.
Μια μπύρα και κατευθείαν μέσα στο γήπεδο. Με την πρώτη όψη η θέα προκαλεί δέος. Από τα μεγαλύτερα γήπεδα στην Ιταλία, χωρίς το κουλουάρ του στίβου όπως στο “Ολίμπικο” της Ρώμης, ακόμη και μισοάδειο είναι εντυπωσιακό.
Θέση φυσικά έχουν -αλίμονο- και οι οπαδοί των φιλοξενουμένων της Παλέρμο. Μολονότι δεν είναι και τα “καλύτερα παιδιά” όταν επισκέπτονται ξένα γήπεδα, οι Σικελοί τιφόζι έχουν το χώρο τους μέσα στο Σαν Σίρο και υποστηρίζουν την ομάδα τους, δίχως να δημιουργηθεί το παραμικρό.
To γήπεδο βέβαια δεν γέμισε ποτέ. Εξάλλου, είναι πραγματικά τεράστιο. Χωράει 80.018 θεατές, ενώ πριν τα γεγονότα του Χέιζελ, όταν και άρχισαν να λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας σε όλα τα γήπεδα, η χωρητικότητα του ξεπερνούσε τους 150.000!
Όταν ξεκινήσει το παιγνίδι και δεις τη Μίλαν, καταλαβαίνεις και το γιατί. Ένα σωρό παίκτες με ταβάνι το μέτριο παίζουν σε μια απ΄ τις ιστορικότερες ομάδες της Ευρώπης. Ντε Γιόνγκ; Ντι Σίλιο; Ζαπάτα; Ποιοί είν΄ τούτοι; Βλέπεις τον Τόρες στην κορυφή της επίθεσης και η σκέψη είναι διττή: που έχει καταντήσει ο Ισπανός, να παίζει σε αυτή τη Μίλαν. Κι έπειτα, που έχει ξεπέσει η Μίλαν, να έχει βασικό σέντερ φορ αυτόν τον Τόρες…
Βέβαια, η φετινή ομάδα του Πίπο Ιντζάκι μόνο κακή δεν είναι. Κατάφερνε να παραμένει στα ψηλά πατώματα της βαθμολογίας και είχαν την ευκαιρία να νικήσουν την Παλέρμο και να συνεχίσουν με θετικό αποτέλεσμα. Οι Σικελοί όμως δεν αστειεύονταν. Δυο γκολ σε 2′, στο 24′ και το 25′, και τέλος. Ζήτημα είναι αν η Μίλαν έκανε μια φάση της προκοπής σε όλο το ματς. Τέλος παιγνιδιού, 0-2 για τους φιλοξενούμενους που πανηγύρισαν με τους οπαδούς τους μια σπουδαία νίκη.
Κανείς “ροσονέρο” οπαδός δεν πέταξε κλειδιά, αναψυκτικά ή οτιδήποτε στο γήπεδο. Κανείς δεν απείλησε, κανείς δεν ευχήθηκε στους παίκτες να… γνωρίζουν τον έρωτα αυτοί και οι οικογένειές τους. Φυσικά και γιουχάισαν, αποδοκίμασαν, απογοητεύτηκαν. Έχουν συνηθίσει όμως καιρό τώρα να ζουν με το ένδοξο παρελθόν της ομάδας τους. Όπως κάνω πλέον και εγώ, που ποιός ξέρει πότε θα μου δοθεί στο μέλλον η ευκαιρία να ξαναδώ αγώνα σε ένα γήπεδο μακριά από την καφρίλα στην ημεδαπή. Μέχρι τότε θα θυμάμαι αυτό το βράδυ στο Σαν Σίρο…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.