Το παρόν κείμενο δεν είναι χρονικό. Δεν είναι έρευνα. Είναι μια άποψη για τον ένα χρόνο που έχει περάσει από την 11η Ιουνίου και το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Στις 11 Ιουνίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την, μάλλον δικτατορική, απόφαση της κυβέρνησης για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Τυχαία άκουσα το ραδιόφωνο να αναφέρει: «σαν σήμερα διατάχθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Είναι η πρώτη φορά που θυμόμαστε την επέτειο ενός τέτοιου γεγονότος, το οποίο ίσως έχει γραφτεί πλέον στην ιστορία». Ναι, το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μείνει για καιρό στις μνήμες μας. Το ίδιο θα συμβεί και με όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο χρόνο, τόσο στο μέτωπο της… διαδόχου της ΕΡΤ, όσο και στο μέτωπο των απεργών αυτής.
Στο δωδεκάμηνο αυτό είδαμε το μαύρο να παίρνει τη θέση του προγράμματος της ΕΡΤ, ένα πρόγραμμα ελλιπές, πόσο «ποιοτικό» όμως μπορεί να είναι μ’ εργοδότη την ελληνική κυβέρνηση; Επίσης είδαμε τη ΝΕΡΙΤ να γίνεται ΔΤ και πάλι πίσω, στελεχωμένη από τα… αγαπημένα παιδιά του εργοδότη, αυτούς που δεν εμφανίστηκαν ποτέ στις συγκεντρώσεις, και «νέο αίμα» το οποίο άρπαξε την ευκαιρία. Την ίδια στιγμή έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ ο κόσμος δήλωνε την αντίθεσή του στα όσα λάμβαναν χώρα, ενώ εντός αυτού οι εκπομπές συνεχίζονταν κανονικά, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που εκκενώθηκε με αυθαιρεσία ακόμη πιο περισσή απ’ όταν ανακοινώθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Στα βόρεια του χάρτη, η ΕΡΤ3 παραμένει ανοιχτή, με το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων της να παραμένουν εντός της κατάληψης, με πλήθος πανό να «στολίζουν» τόσο το κτίριο όσο και τον απέναντι φράχτη. Παρ’ όλα αυτά, αρκετούς μήνες έχουμε να δούμε κόσμο μαζεμένο έξω από την ΕΡΤ3. Την ξεχάσαμε; Βαρεθήκαμε; Συνηθίσαμε να ζούμε με αυτό; Και πάλι τυχαία άκουσα, σε άλλο ραδιοφωνικό σταθμό, πως ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι αξιόλογος, αλλά μήπως να τον άφηναν σιγά σιγά; Αφού δεν οδηγεί πουθενά.
Το μυαλό μου πάντως οδηγήθηκε στο Μεταδεύτερο. Ένα ραδιόφωνο το οποίο έχει στηθεί από πρώην εργαζομένους του Δεύτερου Προγράμματος. Κάτι γίνεται, ε; Για να μην αναφερθούμε στο πλήθος φοιτητών οι οποίοι προτιμούν να κάνουν ένα είδος… πρακτικής, προσφέροντας στην ΕΡΤ, παρά να μένουν αμέτοχοι και «σίγουροι». Γνωρίσαμε μια συμμετέχουσα σε αυτές τις ομάδες φοιτητών πάνω από ένα εξάμηνο πριν, όταν είχαμε επισκεφθεί την ΕΡΤ3, βλέποντας επαγγελματίες δημοσιογράφους να προσφέρουν και να δέχονται βοήθεια από τη νεαρή κοπέλα, όπως άλλες μέρες δέχονταν βοήθεια από άλλους φοιτητές.
Επανερχόμενος στο θέμα της «βαρεμάρας» βγάζω από το οπλοστάσιο του Ελληνάρα το «ελληνικό καλοκαίρι». Ωραία περνούσαμε με τις συναυλίες και τις ομιλίες, αλλά πάμε και για κάνα μπάνιο! Προφανώς στην κατηγορία αυτή δεν περιλαμβάνεται όλος ο κόσμος που βρέθηκε έξω από την ΕΡΤ, αντικατοπτρίζει όμως ένα μεγάλο μέρος του. Πάντοτε υπάρχουν αυτοί που πήγαιναν «επειδή ήταν μόδα», όπως υπάρχουν και αυτοί που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ακόμη, πλέον πιο… ήσυχα. Υπάρχει ακόμη και η κατηγορία αυτών που απογοητεύτηκαν από τις πρώτες δυο περιπτώσεις, αφήνοντας τον αγώνα στη μέση.
Τι γινόταν όμως εκείνες τις ημέρες στην άλλη πλευρά; Η ΔΤ συνέχιζε την ένδοξη πορεία της, αγγίζοντας το 4% της τηλεθέασης. Πόσο καλύτερα θα μπορούσε να πάει, θα πει κανείς, όταν τα τρία κανάλια είχαν γίνει ένα, το οποίο είχε οκτώ εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων; Ταυτόχρονα, η ραδιοφωνία της ΔΤ, η ΔΡ καλύτερα, κρατώντας τις συχνότητες της προκατόχου της, παρουσίαζε ένα πρόγραμμα που δεν ήταν ακριβώς αντάξιο των προσδοκιών.
Ήρθε όμως η μέρα να βγει στο φως το μεγαλεπήβολο σχέδιο που προγραμματιζόταν για πολλούς μήνες. Η ΝΕΡΙΤ. Φυσικά λίγες ώρες πριν τον πρώτο ημιτελικό της Eurovision, μη χαθεί κι η τηλεθέαση μαζί με τη ΔΤ. Μια ΔΤ η οποία είχε φροντίσει να στρώσει το δρόμο με ροδοπέταλα, καθώς είχαν σπαταληθεί ήδη γενναία ποσά προς εκπλήρωση των αναγκών του Champions League και του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο Μαρξ λέει: «το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού». Το ποδόσφαιρο, το οποίο κοστίζει για να φτάσει στα σπίτια μας όσα χρήματα κόστιζαν μερικές εκατοντάδες εργαζόμενοι, μιλώντας ετήσια πάντοτε. Φυσικά αυτοί οι άνθρωποι δεν θυσιάστηκαν στο βωμό του… Μέσσι, αλλά όντας μέρος ενός μεγαλύτερου παζλ, στο οποίο περιλαμβάνεται και το μονοπώλιο της Digea.
Ολοκληρώνοντας, το παρόν κείμενο δεν είναι χρονικό. Δεν είναι έρευνα. Είναι η (όσο το δυνατόν) εμπεριστατωμένη άποψή μου για το χρόνο που έχει περάσει. Αν έμενε ανοιχτή η ΕΡΤ δεν θα άλλαζαν πολλά. Θα έμεναν οι σπατάλες, θα έμεναν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι και οι υψηλόμισθοι συνάδελφοί τους. Ο τελευταίος χρόνος άλλαξε σε ένα και μοναδικό πράγμα. Είμαστε πλέον στην τελευταία σταγόνα του ποτηριού, το οποίο ελπίζω να ξεχειλίσει σύντομα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.