Στην κοινωνία της τρέλας και του υπερβολικού στην οποία μεγαλώνουμε, ο χρόνος -και δη ο ελεύθερος- είναι πολύτιμος. Η εντατικοποίηση των πάντων, την οποία από παιδιά υφιστάμεθα, δεν μας δίνει την ευκαιρία να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, και περαιτέρω την ψυχική και την σωματική μας ευεξία.
Σχολεία, φροντιστήρια, υποχρεώσεις απομακρύνουν συνήθως τα παιδιά από τον αθλητισμό. Στη συνέχεια, σχολή, δουλειά, πτυχία και ξαφνικά ο καιρός έχει περάσει, σε σημείο που θεωρούμε ότι πλέον δεν είμαστε σε ηλικία για να ξεκινήσουμε την άθληση. Την ίδια στιγμή, τα σύγχρονα πρότυπα προτείνουν «εξαμερικανοποιημένους» εφήβους, οι οποίοι προτιμούν τα τηλεκοντρόλ, τα χειριστήρια και τις κονσόλες από τις μπάλες.
Μιλώντας εκ προσωπικής εμπειρίας, ως παιδί δεν είχα υποχρεώσεις –μάλλον ως εξαίρεση. Έτσι περνούσα όλο μου το χρόνο στα γήπεδα. Ως που ξαφνικά, ως εργαζόμενη φοιτήτρια αναγκάστηκα να σταματήσω. Πλέον δύσκολα μπορείς να σπουδάζεις και να μην εργάζεσαι –αν φυσικά βρίσκεις δουλειά. Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ από τα «αθλητικά» μου χρόνια είναι το συναίσθημα του να νιώθεις ότι φτάνεις τον εαυτό σου στα όρια σου, τα οποία συνέχεια ξεπερνάς, στα πλαίσια του υγιούς συναγωνισμού.
Πέρα από τους ρυθμούς, όμως, της σύγχρονης καθημερινότητας, αυτό που μπορεί να απομακρύνει τη νέα γενιά από τον αθλητισμό είναι η πίεση που υφίστανται από τους προπονητές και τα σωματεία σε περιπτώσεις πρωταθλητισμού.
Από τα μάτια μου έχουν περάσει πολλές ανάλογες περιπτώσεις πίεσης -όχι μόνο για καλύτερες και συνεχώς βελτιωμένες επιδόσεις… Το χειρότερο είναι, ότι στο όνομα της κερδοφορίας των συλλόγων, η πίεση για λήψη συμπληρωμάτων –στην πιο αθώα εκδοχή- είναι πλέον συνήθεια.
Ο αθλητισμός οφείλει να αποτελεί μέσο εκτόνωσης για τον άνθρωπο, δεν έχει ηλικία, και σαφώς δεν πρέπει να συνοδεύεται από φαινόμενα παθογένειας.
Το κλειδί βρίσκεται στο «μέτρον άριστον»: Αθλητισμός, δουλειά και διασκέδαση όλα με μέτρο!
Μίνα Κωστοπούλου
Ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός που αντικατοπτρίζει το επίπεδο μιας χώρας. Στη δική μας χώρα ο αθλητισμός είναι παραμελημένος. Και δε μπορώ να δεχτώ πως για αυτό φταίνε μόνο οι παράγοντες των ομάδων. Φυσικά φταίνε και οι Έλληνες πολίτες, οι οποίοι δεν δείχνουν ενδιαφέρον. Φταίει, βέβαια, και η χρησιμοθηρική νοοτροπία που το καπιταλιστικό μας σύστημα εκκολάπτει, ότι δηλαδή το μόνο σημαντικό είναι το κυνήγι των υλικών αγαθών και μόνο το χρήμα και η κατανάλωση μας καθιστούν ολοκληρωμένους ως οντότητες.
Έτσι, ο αθλητισμός μπαίνει στο υπόβαθρο. Από μωρά μαθαίνουμε να δίνουμε προτεραιότητα στο «απαραίτητο», στα «πρέπει» που η κοινωνία μας καθορίζει, στο σχολείο γιατί πρέπει να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, στο φροντιστήριο των αγγλικών γιατί πρέπει να ξέρουμε ξένη γλώσσα, στο κάθε τι που ρουφά το χρόνο μας και πιθανόν να μη μας αρέσει. Ο σύγχρονος Έλληνας δεν ξεδίνει. Πίνει, καπνίζει, ξενυχτά σε μια απελπισμένη προσπάθεια να εκτονωθεί, να απελευθερωθεί από τα βάρη του, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Κανένα συναίσθημα στον κόσμο δε μπορεί να συγκριθεί με την ευεξία που νιώθει κανείς μετά από έντονη άσκηση, όταν έχει αγγίξει η και ξεπεράσει τα όριά του. Αισθάνεται περήφανος για τον εαυτό του και ξαλαφρωμένος από κάθε άσχημη σκέψη, νιώθει ελαφρύς σαν πούπουλο. Μέσα απ τον αθλητισμό γνωρίζει κανείς το σώμα του, τις δυνατότητές του, τον εαυτό του δηλαδή.
Επιπλέον, ο αθλητισμός είναι συνήθως φθηνός. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε θεωρώ πως δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή από την άθληση για κάποιον που έχει ελεύθερο χρόνο. Κυρίως πιστεύω ότι τα παιδιά είναι αυτά που χρειάζεται τουλάχιστον να το δοκιμάσουν, γιατί αυτά είναι που έχουν τόσο έντονα ανάγκη τον ενθουσιασμό που προσφέρει το παιχνίδι, την κοινωνικοποίηση στα πλαίσια μιας ομάδας, τη εξοικείωση με τις κλίσεις τους. Μια ώρα προπόνησης είναι η αποδοτικότερη και οικονομικότερη ψυχοθεραπεία… Το είχατε σκεφθεί ποτέ έτσι;
Μαρία Δελαγραμμάτικα
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.