Του Μάρκου Ξυδά
Τα ελάχιστα αντανακλαστικά και η στοιχειώδης ιστορική γνώση οδηγούν αβίαστα στην παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία/ανάχωμα στο κύμα του εκφασισμού που ερχότανε. Η οικονομική εξαθλίωση, η θεωρία των 2 άκρων, η ανοχή αν όχι το χάιδεμα του «κινήματος» κατά τους Λοβέρδους του συνταγματικού τόξου, κυρίως όμως η αδυναμία της αριστεράς να ηγηθεί ουσιαστικά και να διαμορφώσει συνθήκες ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος ξέπλυνε, άμβλυνε και τελικά αποσάθρωσε τις χαλαρές μνήμες/άμυνες της εδώ και χρόνια απολίτικης, ασυγκρότητης, ξεχαρβαλωμένης κοινωνίας.
Έτσι λοιπόν χωρίς να αποτελεί εξαίρεση, ακόμα και η «ανοικτή» κοινωνία της Χίου δε θα μπορούσε παρά να επιβεβαιώσει τον θλιβερό παραπάνω κανόνα. Λόγοι καταγωγής, βιωμάτων ξεχωρίζουν την μικρή κοινωνία του τόπου όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα 18, σε αυτό το κείμενο. Παρατηρώ με θλίψη στα μέσα κοινωνικής δικτύωση και όχι δια ζώσης καθότι (ευτυχώς) βρίσκομαι στο εξωτερικό, μια μεταστροφή, εξύψωση και υπερβολή σε θέματα πατριωτισμού και μεταναστευτικού, σε ένα νησί που το εμπόριο, οι ιστορικοί δεσμοί με τη ναυτιλία, αλλά κυρίως ο ξεριζωμός του ’22, θεωρούσα ότι διαμόρφωναν, αυτό που λέμε, ευρύτητα πνεύματος και συνεπώς ανοχής… άλλωστε ιστορικά ο τόπος μας ποτέ δεν εμφάνισε «ακραίες» τάσεις…
Πως ξαφνικά ένα νησί όπου οι φασίστες δεν έπαιρναν ούτε 150 ψήφους διοργανώνει ρατσιστικές πορείες κατά των προσφύγων – μεταναστών χέρι – χέρι με τους Χρυσαυγίτες; Πως έγινε ξαφνικά, αυτό το κιτς άγημα και έπαρση τεράστιας σημαίας με τον κόκκινο γερανό, το must γεγονός της εθνικής ανάτασης; Από πότε μπήκε μέσα στο μπλέντερ ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός μαζί με τους εικονολάτρες του βυζαντίου και ξέρασε αυτό το φαιδρό ανιστόρητο υβρίδιο «μπατριώτη» που δε ξέρει καν τη συνέχεια και την προβολή της ομηρικής γλώσσας και μαζί με τους μισανθρώπους να αποτελούν τους θεματοφύλακες και τους τοποτηρητές του εν τρικυμία ελληνικού πολιτισμού; Πύρινοι λόγοι εκφωνούνται από άμβωνος από γενειοφόρους φανατικούς στοχεύοντας που τελικά αν όχι, στην ολοκληρωτική λοβοτομή του ποιμνίου; Πως τελικά ορίζεται ο πατριώτης και σε ποιο βαθμό μετράμε το μπόι μας και απέναντι σε ποιους;
Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μου το ποιηματάκι του Πολέμη που θέτει εύπεπτα ερωτήματα – οδηγούς για ορισμό της πατρίδας μας και βάζω τα γέλια… Ξεκάθαρα και συγκεκριμένα πατρίδα, ιδιαίτερη, για μένα λοιπόν είναι τα μάτια της κόρης μου, το χαμόγελο/φιλί της γυναίκας μου, το χάδι της μάνας μου, η μνήμη του πατέρα μου, η πρώτη μου οικογένεια, τα παιδικά χρόνια στο κάμπο, οι μυρωδιές του το πάσχα, τα ποδήλατα, το καλοκαίρι, τα μπάνια, η μπάλα στην αλάνα, το πρώτο τσιγάρο, το πρώτο φιλί, η πρώτη απογοήτευση, ο πρώτος έρωτας, το πρώτο μεθύσι… όλα και όλοι που όταν ξαναβρισκόμαστε φουντώνουμε τη φωτιά της θύμησης, ζεσταίνοντας το παρόν μας και ανανεώνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε στο μέλλον.
Δε βρήκα πουθενά κανένα δεσμό αλληλεγγύης, κανένα δέσιμο μίσους ενάντια σε απροστάτευτους ανθρώπους, καμία ανωτερότητα φυλής, γλωσσική σύνδεση, βιωματική μνήμη με όλους τους «συμπατριώτες» των παραπάνω κατηγοριών… Δεν με βρίσκω πουθενά, δεν είναι αυτός ο τόπος μου.
Σκέφτομαι σημαία και μού ‘ρχεται η αιματοβαμμένη του πολυτεχνείου από το τανξ της εθνοσωτηρίου κ όχι αυτή στο γερανό…
Εντελώς άλλο ύφασμα και άλλος συμβολισμός από αυτό που σκεπάζει σήμερα την ασύνδετη, διαρρηγμένη σε αποσύνθεση παραπάνω κοινωνία, αυτό είναι η σημαία άλλωστε: «σύμβολο» και όχι ένα κουκούλωμα που δίνει μια προσωρινή θαλπωρή και ένα αίσθημα στρεβλής ενότητας και προστασίας από ένα «εξωτερικό» εχθρό, όπως γίνεται σήμερα. Στην πραγματικότητα καλύπτει την μπόχα της αποσύνθεσης και δημιουργεί τις απαραίτητες αναερόβιες συνθήκες για να εξαπλωθούν τα σαπρόφυτα του εκφασισμού. Και όταν θα αφαιρεθεί και το τελευταίο πέπλο του «πατριωτισμού», το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού γίνεται ο καθρέφτης της ίδιας της κοινωνίας ζόμπι… το χει ξανακάνει στα χρόνια του μεσοπολέμου άλλωστε.
* Λυπάμαι αλλά αυτό το κείμενο προφανώς δεν επιχειρεί να ενώσει, ίσως μάλιστα κάποιοι βλέπουν τον εαυτό τους σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες. Δεν στοχεύει όμως να διχάσει απο την άλλη, αυτό έχει συντελεστεί… Χρωματίζει έντονα την διαχωριστική γραμμή που χαράσσεται και αποτελεί μια απέλπιδα προσπάθεια να τραβήξει στην άλλη πλευρά αυτούς που ακόμα αμφιταλαντεύονται…
* Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του «Ηλεκτρικου Θησέα» στο Μπέρμιχαμ τον Νοέμβρη του ’16.
O Μάρκος Ξύδας είναι Πολιτικός Μηχανικός – ΕΔΕ, το κείμενο είναι από το aplotaria.gr
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.