Φρούτα του δάσους στο 3pointmagazine.gr: «Αν υπάρχει Ελλάδα, θα βγει και ο 2ος δίσκος!»

To 2004, κατέληξαν στην απόφαση του να διαλύσουν τα Φούτα Του Δάσους και να αφοσιωθούν στις υπόλοιπες ασχολίες τους. Χρειάστηκε να περάσουν κάτι παραπάνω από τρία χρόνια, ούτως ώστε να συνειδητοποιήσουν πως τελικά, το μικρόβιο της μουσικής, θα επιβάρυνε τον οργανισμό τους για πάντα. Τα Φρούτα πλέον, είχαν… ωριμάσει και ο πρώτος δίσκος δεν καθυστέρησε να έρθει (2010). “Αν υπάρχει Ελλάδα, μετά το καλοκαίρι θα βγει και ο δεύτερος”, εξομολογήθηκε στο 3-point-magazine ο Πόλυς Αβουζουκλίδης, ο οποίος μας ταξίδεψε… Κάπου Αλλού, αυτή τη φορά όμως, με τις δηλώσεις του.

H πρώτη ερώτηση δεν θα ξεφύγει από τα όρια του κλισέ. Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση σας να λέγεστε Φρούτα του Δάσους;
“Θυμάμαι ψάχναμε αρκετούς μήνες να βαφτιστούμε και δεν μας καθόταν τίποτα. Για ένα φεγγάρι λεγόμασταν “πάζλ στον αέρα” από το ομώνυμο τραγούδι των Στέρεο Νόβα.To όνομα του συγκροτήματος τελικά βγήκε εντελώς τυχαία σε ένα μπαρ. Εκείνη την μέρα η τότε κοπέλα μου ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε να πιει αλκοόλ. Με αποτέλεσμα να πάρει ένα χυμό φρούτα του δάσους. Με το που άκουσα την παραγγελία ενθουσιαστικά και της είπα: “Επιτέλους βρήκαμε όνομα!” Έτσι απλά και αναπάντεχα ήρθε το όνομα μας ,από μια παραγγελία σε έναν σερβιτόρο.

Κοιτάζοντας την μέχρι τώρα πορεία σας, μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι η πορεία της μπάντας χωρίζεται σε δύο περιόδους. Ποια είναι τα σημαντικά στοιχεία πουτις διαφοροποιούν και γιατί πιστεύεις ότι η δεύτερη, είναι αυτή που μέχρι στιγμής σας οδηγεί σε ορατά, τουλάχιστον σε μας, καλύτερα αποτελέσματα;
“Όταν δημιουργήθηκε η μπάντα(το 2001) ήμασταν  4  τρελαμένοι πιτσιρικάδες  που δειλά δειλά έστηναν τα πρώτα τους τραγουδάκια. Ήταν πολύ όμορφη εποχή γιατί υπήρχε έντονο το στοιχειό της απλότητας και της αθωότητας. Θυμάμαι έντονα τις πρόβες σε υπόγεια με νταμιτζάνες κρασί  και ξεκούρδιστες κιθάρες. Κυριαρχούσε μια punk ατμόσφαιρα κάναμε όνειρα  και το γλεντούσαμε συχνά αδιαφορώντας αν αυτό που παίζουμε είναι σκέτος θόρυβος. Είχαμε κάνει διάφορα live τότε στην Θεσσαλονίκη αλλά όλη αυτή η τρέλα κράτησε μόνο 3 χρόνια. Για διάφορους λόγους αποφασίσαμε το 2004 να διαλύσουμε το γκρουπ και ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του.

“Ένιωθα σαν ζόμπι χωρίς τη μουσική”

Ακολούθησαν 3 χρόνια αδρανείας χωρίς να παίζω μουσική  και πραγματικά ένιωθα σαν ζόμπι. Καιγόμουν μέσα μου και δεν το άντεχα άλλο γιατί  είχα τα τραγούδια και δεν είχα τους ανθρώπους να πιστέψουν σε αυτά. Ώσπου το 2007 προτείνω τον Γιώργο να ξαναφτιάξουμε την μπάντα από την αρχή , η δεύτερη περίοδος όπως λες και εσύ, μόνο που αυτή την φορά τα βήματα μας ήταν ξεκάθαρα και πλήρως  συνειδητοποιημένα   για το που θέλουμε να βαδίσουμε. Ο Γιώργος έβαλε το στούντιο και εγώ τα τραγούδια. Καταφέραμε και βρήκαμε τα υπόλοιπα μέλη και όλοι μαζί με πίστη δουλέψαμε για τον πρώτο μας δίσκο.

Τώρα τα πράγματα έχουν μια σοβαρότητα και μια ωριμότητα σε σχέση με τα παλιά, δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό, αλλά σίγουρα δεν μας απογοητεύει το αποτέλεσμα. Συνεχώς μαθαίνουμε από τα λάθη μας και συνεχίζουμε το ταξίδι ,με  φουρτούνες και  λιακάδες  το παλεύουμε με τα υπόλοιπα παιδιά… θέλει γερό στομάχι  και όπου μας βγάλει”.

Το 2010 βγάλατε την πρώτη σας δισκογραφική δουλειά. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που θεωρείς ότι εμπεριέχονται σε αυτά τα δέκα τραγούδια;
“Πολλοί μου λένε πως τους ξυπνάμε το παιδί που έχουν μέσα τους κάθε φορά που ακούν το δίσκο, και πραγματικά χαίρομαι που αυτά τα τραγούδια κατάφεραν να βγάλουν σε κάποιους ανθρώπους αυτό το όμορφο συναίσθημα”.

Στιχουργικά επιλέγεις να παίξεις με κάποιες λέξεις περισσότερο; Όπως τα αστέρια για παράδειγμα; Επίσης επιδιώκεις καθόλου μέσα από αυτά να ξεθάψεις στον εκάστοτε ακροατή κάποια ξεχασμένα ενδεχομένως ρομαντικά συναισθήματα και εικόνες;
“Οι περισσότεροι στίχοι είναι βιωματικοί. Δεν ακολουθω καμία συνταγή απλά το έχω ξαναπεί πως τα στιχάκια και οι μελωδίες προσγειώνονται απροειδοποίητα μέσα στο κεφάλι μου. Λειτουργώ με τις αισθήσεις μου και αφήνομαι σε αυτές . Σαφώς με γοητεύει η φύση, η γυναίκα, με αποτέλεσμα να λειτουργώ κινηματογραφικά  μερικές φορές μέσα στην μουσική, μου αρέσει να φωτογραφίζω μια εικόνα και όλο αυτό να βγαίνει σε 2-3  απλά στιχάκια.

Όλη αυτή η ρομαντική διαδικασία δεν ισχύει για όλα τα τραγούδια στα φρούτα. Υπάρχει και το άλλο άκρο ο θυμός ,η ειρωνεία .Να φανταστείς το πάλι σε σένα γυρναω βγήκε όταν έκανα βόλτα στον Θερμαϊκό και είδα να επιπλέουν στον νερό 2  ποντικοί μαζί με χιλιάδες  σκουπίδια και από την άλλη πλευρά ο χαλαρός Θεσσαλονικιός να πίνει τον φραπέ του και να μοστράρει το καινούργιο κάμπριο αμάξι του. Δυο παράλληλοι κόσμοι σε κυριολεκτική  απόσταση 7 μέτρων διαφοράς ο ένας με τον άλλον”.

Ο ήχος σας διαφοροποιείται από κομμάτι σε κομμάτι. Ποιο είναι όμως κατά τη γνώμη σου το επίθετο που θα μπορούσες να του προσδώσεις και να συμπεριλαμβάνει όλα τα κομμάτια;
“Όλο το concept του δίσκου  (ύφος , στίχοι, ήχος, εξώφυλλο)στηρίχτηκε σε μια λέξη ‘’χαρμολύπη’’ Θέλαμε να κάνουμε ένα πολυμορφικό άλμπουμ όπως ακριβώς είναι και τα ακούσματα μας . Από το ξέφρενο party  σε ποιο μελαγχολικά μονοπάτια και το αντίθετο,  με σημαία την αισιοδοξία τις περισσότερες φορές”.

Βάσει της μέχρι τώρα πορείας σας, θεωρείς πως έχετε καταφέρει να γευτείτε τους ανάλογους καρπούς της προσπάθειας σας;
“Η πρώτη μας δουλειά έχει 13 μήνες που κυκλοφόρησε. Ακόμα είμαστε φρέσκοι και έχουμε να μάθουμε πολλά. Φυσικά έχουν γίνει σημαντικά βήματα σε σχέση με το πώς ήμασταν πριν 2 χρόνια. Δεν έχουμε παράπονο από τον πρώτο μας δίσκο, πήραμε καλές κριτικές, ξεχώρισαν αρκετά κομμάτια μέσα από το άλμπουμ και κάποια αγαπήθηκαν αρκετά. Καταφέραμε μετά από τρελό τρέξιμο να ακουστούμε σε ραδιόφωνα των FM σε όλη την Ελλάδα σχεδόν, γνωρίσαμε σημαντικούς ανθρώπους και κάναμε φιλίες. Μέσα από τα live και τα ιντερνέτικα ραδιόφωνα  συνεχώς μαθαίνει την μουσική μας όλο και περισσότερος κόσμος. Έχουμε δρόμο ακόμα.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχετε αντιμετωπίσει; Στην Ελλάδα του σήμερα καλλιτέχνες όπως εσείς, χωρούν μέσα;
“Για μια καινούργια μπάντα οι δυσκολίες είναι πολλές και συχνές. Ειδικά αν δεν έχεις κανένα στήριγμα και τα κάνεις όλα μόνος σου. Θέλει τεράστια υπομονή και πίστη σε αυτό που κάνεις. Εμείς έχουμε φάει πολλές πόρτες  στην προώθηση του δίσκου μας από φεστιβάλ –live σκηνές, ραδιόφωνα κ.α  άλλα δεν μας πήρε από κάτω. Στην Ελλάδα του σήμερα το τραγούδι είναι το αντίδοτο. Αν και  αυτή η χώρα δεν στήριζε  ποτέ τους νέους καλλιτέχνες και την αληθινή μουσική. Είναι κρίμα γιατί έχουν βγει πραγματικά απίστευτες δουλείες σε κάθε μορφή τέχνης, που τις ξέρουν ελάχιστοι”.

Από που προέρχονται οι κυριότερες πηγές, από τις οποίες αντλείτε την έμπνευση σας; Νιώθετε την ανάγκη να ασκήσετε κριτική στα όσα συμβαίνουν σήμερα και εν πολλοίς αποτελούν συνέπεια του χτες;
“Ότι μας περιβάλει  είναι πηγή έμπνευσης, από τις ποιο όμορφες και γλύκες μέχρι τις ποιο βρόμικες και άδικες καταστάσεις ενός ανθρώπου. Και στον αέρα της πατρίδας μας επικρατεί αυτήν την εποχή η αδικία κυρίως στους νέους  ανθρώπους και παράλληλα η βρομιά από αυτούς που μας  διοικούν χρόνια τώρα.

Δεν μπορεί να με αφήσει απαρατήρητο όλο αυτό γιατί και εγώ οσμίζομαι αυτήν την σαπίλα. Θεωρώ πως ένα μεγάλο ποσοστό σε αυτό το χάλι που βρισκόμαστε σήμερα δεν  οφείλετε μόνο στους  πολιτικούς αλλά και στις προηγούμενες γενιές μας που δεν κατάλαβαν 35 χρόνια ότι είχαν να κάνουν με απατεώνες. Εύχομαι  η νέα γενιά να έχει καλύτερα αντανακλαστικά από τις παλιότερες, για να ξαναδούμε το ουράνιο τόξο”.

Τι χρειάζεται τελικά για να νικήσουμε τον δράκο;
“Δράκοι υπάρχουν παντού, τους αντιμετωπίζουμε καθημερινά στους δήθεν φίλους, στους    ρουφιάνους, στα αφεντικά μας, γενικώς η γλύκα της εξουσίας και της καρέκλας σε μετατρέπει σε αρπακτικό που δεν υπολογίζει τίποτα. Ο μεγαλύτερος δράκος όμως βρίσκεται μέσα μας, ο άλλος μας εαυτός και εκεί είναι η μεγαλύτερη μάχη που δίνουμε. Αν φανούμε για λίγο απρόσεκτοι μας έφαγε. Ο καθένας έχει τα δικά του προσωπικά όπλα να τον δαμάσει το θέμα είναι να έχουμε πίστη ότι δεν πρόκειται να μας γονατίσει ο καργιολης”.

Ποιο ήταν το πιο ευχάριστο, ή μάλλον το πιο ιδιαίτερο περιστατικό το οποίο σας συνέβη σε μία ζωντανή εμφάνιση;
“Είχαμε κάνει ένα Live στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και την ώρα που παίζαμε σκάει ένας τύπος απέναντι από τη σκηνή και άρχισε να κάνει κάτι σαν γιογκα, έμοιαζε με φακίρης, μας κοίταζε έντονα στα μάτια και έλεγε κάτι προσευχές μετά στον ουρανό. Νόμιζα πως θα φέρει την βροχή για να ακυρώσει την συναυλία αλλά τελικά απέτυχαν τα ξόρκια του χαχαχα!”

Υπάρχουν κάποια λόγια τα οποία κουβαλάς και θα κουβαλάς για πολύ καιρό ακόμα μέσα σου;
“Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
υπάρχει άδικο έξω απ’ τα όνειρά μου
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
φτιάχνω τον κόσμο μ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου
κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το “θάνατο στη Βενετία”
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε…”

Επιζητάς καθόλου τη διαφυγή; Ενδεχομένως από τον πόνο ή την καθημερινότητα;
“Γενικά μου αρέσει να δραπετεύω με οποιοδήποτε τρόπο ,η τέλια απόδραση βεβαία για μένα είναι η μουσική. Είμαι λίγο ιδιότροπος σαν χαρακτήρας πολλές φορές εξαφανίζομαι από τις παρέες γιατί θέλω να απομονωθώ από τους πάντες. Θεωρώ τον μοναχισμό απαραίτητο για τον οργανισμό μου”.

Ποιος θα ήταν ο προορισμός του μεθυσμένου αεροπλάνου σου;
“Σίγουρα κάπου που τα παιδιά δεν θα λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία, κάπου που δεν θα υπάρχουν άστεγοι να παγώνουν στον δρόμο, κάπου που δεν θα υπάρχει η απόγνωση της ανεργίας και της εξαθλίωσης, κάπου που οι θυσίες μας θα αναγνωρίζονται και  θα ανταμείβονται. Προσπαθώ να έχω έναν παράλληλο κόσμο ,τον δικό μου παράδεισο δίπλα στον βούρκο, που και που παίρνω το αεροπλανάκι της νόησης μου και ονειρεύομαι”.

Προέρχεστε από μία πόλη (Θεσσαλονίκη), η οποία έχει σπουδαία παράδοση στον τομέα της μουσικής. Νιώθετε πως κληρονομήσατε μερικά προτερήματα από τα Ξύλινα Σπαθιά ή τις Τρύπες;
“Για μας αυτές οι μπάντες ήταν σχολειό, θεωρώ τις Τρύπες κάτι σαν παιδαγωγούς όχι μόνο για την τίμια και αξιόλογη μουσική που έπαιζαν, αλλα και την στάση που κρατούσαν σαν συγκρότημα. Χαίρομαι που έζησα τις συναυλίες τους στα 90s και σαν πιτσιρικάς έκανα τις σωστές επιλογές μουσικά ώστε να έχω καλόγουστες επιρροές”.

Πώς φαντάζεσαι τα Φρούτα του Δάσους σε λίγα χρόνια;
“Δεν έχω ιδέα πως θα είναι η μπάντα σε λίγα χρόνια και ούτε με απασχολεί. Ποτέ δεν έκανα σχέδια για το μέλλον. Θεωρώ σημαντικό το τώρα. Ελπίζω να είμαστε ενωμένοι με αντοχές, με την ίδια όρεξη και πίστη που έχουμε τώρα να συνεχίσουμε να παίζουμε και να δημιουργούμε”.

Την επόμενη σας δουλειά πότε να την περιμένουμε;
“Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πιάσει καινούργια κομμάτια και τα δουλεύουμε στο στούντιο μας. Αν όλα πάνε καλά με το πρόγραμμα και βρούμε τους ρυθμούς μας μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά  θα πέσουμε με τα μούτρα στο νέο υλικό  ώστε να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει. Βασικό είναι αν θα υπάρχει Ελλάδα μέχρι τότε αλλά οκ θέλω να πιστεύω ότι μετά το καλοκαίρι θα έχουμε τον δεύτερο δίσκο”.

Συνέντευξη στον Κώστα Παπαντωνίου