Για να πω την αλήθεια μου οι διθυραμβικές κριτικές είναι ένα πράγμα που με φοβίζει, ενίοτε με ελκύει και τις περισσότερες φορές με «ρίχνει», οπότε ο σκοπός τουλάχιστον από πλευράς promotion ενός έργου ή μιας παραγωγής, είναι επιτυχημένος.
Στην περίπτωση όμως του Fuerza Bruta (σκληρή δύναμη) τα πράγματα αλλάζουν. Δεν ήμουν σε καμία περίπτωση προετοιμασμένη για το show της περιοδεύουσας σε όλον τον κόσμο, ομάδας προερχόμενης από τη Νέα Υόρκη που έχει σαρώσει εισπρακτικά σε Ευρώπη και Αμερική και φιλοξενήθηκε από τις 22 Σεπτεμβρίου έως και τις 7 Οκτωβρίου στο Θέατρο Baadminton, ενώ αποτελεί μία από τις πιο εντυπωσιακές και απρόβλεπτες χορευτικές παραστάσεις αυτήν τη στιγμή.
Είχα παρακολουθήσει το Fuerza Bruta πριν αρκετές μέρες, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα τι πίστευα και σίγουρα δεν μπορούσα να αποφασίσω αν πείσθηκα, καθώς για μένα η ενέργεια και η δύναμη των χορευτών ήταν σαφώς προϊόν σκληρής προσπάθειας, άρα και δεδομένη, η κλιμάκωση του show δεν περίμενε τα ερωτηματικά σου, η επιβλητική μουσική, συνοδευόμενη από παραγόμενους ήχους σήματος κινδύνου, συνέβαλε στην ετοιμότητα που όφειλες να διαθέτεις, ωστόσο δεν με κινητοποίησε πέρα από το στιγμιαίο ερέθισμα που μου προκάλεσε, ικανός παράγοντας για να με ωθήσει στο συμπέρασμα ότι τελικά ο καθένας από εμάς το ζούσε τελείως διαφορετικά.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, παρευρισκόμενη εκεί, ένιωθα ότι έβλεπα ένα promenade μείγμα χορού, θεάτρου και μουσικής, όρθια 70 λεπτά παρατήρησα έναν άνθρωπο (running man – ο Μartin Buzzo) να περνάει στάδια της ζωής του, παρερχόμενος ο ίδιος στην τελική, από αυτήν, να μην «πρέπει» να αφεθεί στον θόρυβο και στη ζωή των υπολοίπων γύρω του, να ιδρώνει, να αλαφιάζει, να βάλλεται, να ματώνει αλλά πάρα ταύτα να συνεχίζει (όλα αυτά καθ’όσον ο ίδιος ήταν τοποθετημένος πάνω σε ένα διάδρομο σε λειτουργία) και συνέχιζε εμβόλιμα σε όλη τη διάρκεια, αποτελώντας ένα ρόλο – κλειδί. Έπειτα γυναίκες που κρέμονται από σχοινιά, τρέχουν πάνω σε τοίχους, κυνηγούν τον έτερο και τον εαυτό τους, ταυτίζονται και την ίδια στιγμή να θέλουν να διαφύγουν.
Ύστερα, κλειστοί προκάτ χώροι, έγκλειστοι μικροαστοί που υποκρίνονται, έπειτα αρχίζουν να διαφωνούν και στο τέλος σπάνε τα τείχη, χορεύουν με το κοινό, δείχνουν τη γένεση ενός έρωτα και όλα αυτά με τη συμμετοχή του κοινού, καθώς οι χορευτές αναμειγνύονταν με εμάς, μας απευθύνονταν, ξέσπαγαν προσγειώνοντας αυτοσχέδια κουτιά και κομφετί πάνω μας, μας δυναμίτιζαν με την παράλογη ορμή και την ασυγκράτητη δίψα τους για διαπλοκή και επικοινωνία.
Το highlight όμως του show δεν έγκειται ούτε στο φωτισμό, ούτε στα strob lights που διαμορφώνουν απίστευτο κλίμα, που θυμίζει φυλακή σε εξέγερση αλλά και χώρο βγαλμένο από fiction comedy με σύγχρονες υποδομές και αντί για ατάκες, σκηνοθετικά ευρήματα. Το πιο εντυπωσιακό του Fuerza Bruta look up ήταν όταν- με το επίμονο βλέμμα των χορευτών καρφωμένο σε κάθεναν από εμάς, στήνεται μια υδάτινη επιφάνεια πάνω από τα κεφάλια μας, εμείς τοποθετούμαστε στην κυριολεξία στο βυθό του επίπλαστου σκηνικού, και διακρίνουμε τις τέσσερις κοπέλες της ομάδας, να τρέχουν, να παιχνιδίζουν, να ανταγωνίζονται, να μας παρακολουθούν κολυμπώντας, να βουτάνε, να προσποιούνται φωνές και μάσκες με έναν αξιοζήλευτο συντονισμό και νεύρο, κορασίδες και σειρήνες ταυτόχρονα. Εκεί σε παρασύρουν, αφήνεσαι και απλά νιώθεις.
Όπως είχε δηλώσει και ο Martin Buzzo «Η ιδέα είναι να γίνουμε όλοι παιδιά και να μη σκεφτόμαστε αυτό που βλέπουμε, να το νιώθουμε, να αντιδρούμε και μετά να το σκεφτόμαστε».
Το Fuerza Bruta είναι δημιούργημα του Diqui James και έκανε πρεμιέρα στο Μπουένος Άιρες το 2005, αφού χρειάστηκαν δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί λόγω των ιδιαίτερων υλικών που χρησιμοποιούνται ως σκηνικά και της δύσκολης τεχνικής των καλλιτεχνών. Έχει γίνει νομάς σε πολλές πόλεις, ενώ συνεχίζει για πέμπτη χρονιά στη Νέα Υόρκη, στον ίδιο χώρο που έμεινε για επτά χρόνια το De La Guarda, έργο της ίδιας ομάδας, το οποίο είχε επισκεφθεί την Ελλάδα το 2006, για περιορισμένες εμφανίσεις.
Αυτό που μένει είναι το ένστικτο και η ταραχώδης αγωνία ως κινητήριος δύναμη για κίνηση, σε ένα μέλλον που δεν θα διαθέτει μνήμη, όμως κατασκευάζει ληξιπρόθεσμες ανάγκες, οι εγκαταστάσεις περιμένουν την ισοπέδωση τους, οι νόμοι την επανάσταση, επικρατεί μια διάχυτη αίσθηση παροντισμού και λαχτάρας για αντι-απόδοση.
Υ.Γ Πολλά credits και στους εθελοντές της παράστασης, που υπολογίζονται σε πάνω από 20 αλλά και στην alternative επιλογή και διάταξη του χώρου, που στην ουσία ήταν τα backstage της κεντρικής σκηνής,
Xαρά Φρουδαράκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.