Παρασκευή βράδυ και όσοι δεν πήγαμε στις Αναιρέσεις ή στο Plissken κατεβήκαμε τα σκαλάκια του An Club, αυτή τη φορά για να ακούσουμε μουσική με κοινό παρονομαστή όλο τον κόσμο. Μουσική «απ’τα Πατήσια ως την Αφρική».
Στη σκηνή οι What the Funk (μαζί με τον Νικήτα Κλιντ, τον Ζωρζ Πιλαλί και άλλους). Τέκνα του αστικού τοπίου, να παλεύουν μανιωδώς να ξεφύγουν μα και να χωρέσουν σε αυτό. Με κλειστά μάτια και ένα piercing στο κάτω χείλος, να τραγουδούν για την ομορφιά που βρίσκουν στην «Πουτάνα Αθήνα». Είναι από τα λίγα παιδιά που λες πως κάνουν κάτι αυθεντικό. Χωρίς να το εξιδανικεύεις ή να το πατάς, είτε σε ενθουσιάζει είτε όχι, είναι κάτι που στο τέλος της βραδιάς σού μένει και σε κάνει να γυρίσεις το επόμενο πρωί για να το ξανακούσεις. Ή και να παρακινηθείς να μιλήσεις μαζί τους.
«Μας αξίζει του κόσμου η ομορφιά, αλληλεγγύη και ανθρωπιά» Για εσάς η μουσική είναι ένα από τα οχήματα για να ταξιδέψουμε στην κοινωνική αλλαγή;
Για μας η μουσική δεν είναι ένα από τα οχήματα, αλλά λειτουργεί σαν καταλύτης και αποτελεί σίγουρα έναν από τους πιο βασικούς πυλώνες έκφρασης των λαών ως η πιο διαδεδομένη μορφή τέχνης. Οπότε, αφού η τέχνη έχει χρέος να εικονοποιεί τα συναισθήματα και να εκφράζει τον άνθρωπο, η μουσική έχει το μεγαλύτερο φορτίο στην κοινωνική έκφραση. Ο Bob Dylan κάποτε είπε πως «ένα τραγούδι δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο», αλλά σίγουρα όπως το βλέπουμε εμείς μπορεί να τον εκφράσει και να πλαισιώσει τις ανησυχίες του, τους αγώνες του, οπότε από αυτή την σκοπιά η κάθε «κοινωνική αλλαγή» έχει το soundtrack της.
Πού θα μας πάτε με το πράσινο βανάκι;
Οπουδήποτε είναι ωραία και έχει καλή παρέα. Άλλωστε φροντίζει η «Θεά του Ανέμου» για αυτό. Το «Πράσινο Βανάκι» είναι ένα τραγούδι που μιλά από μόνο του. Ο καθένας έχει ένα προσωπικό πράσινο βανάκι απλά στη δική μας περίπτωση αυτό έχει γίνει συλλογικό. Εμείς πάντως με το Πράσινο Βανάκι έχουμε πάει σε πολλά μέρη που δεν έχει δει ο κόσμος… μερικά από αυτά τα ανακαλύψαμε εμείς!
«Το κράτος θα μας γαμάει, γι’ αυτό φεύγω». Πώς αντιλαμβάνεστε τη φυγή όταν ξεφεύγει από το φαντασιακό πλαίσιο και γίνεται μια νέα πραγματικότητα;
Η φυγή δεν είναι ποτέ λύση, αλλά αδυναμία. Ο στίχος αυτός δεν αποσκοπεί να εκφράσει μια πραγματική φυγή, παρά μια νοητή, που χρειάζεται ο καθένας μας για να δει την ζωή του από διαφορετική οπτική γωνία. Όλοι θέλουμε κάποιες στιγμές να πατήσουμε escape και να εξαφανιστούμε από εκεί που είμαστε, είτε επειδή έχουμε σιχαθεί είτε επειδή δεν πάει άλλο, αλλά μην τα συγχέουμε όλα.
Αυτό που θέλει να πει αυτό το κομμάτι δεν εμπεριέχεται μόνο σε αυτή την ατάκα. Αν την δεις μεμονωμένα, εύκολα μπορείς να συμπεράνεις ότι αναδιατυπώνει όλη αυτή την αηδία που έχει βγάλει ο μέσος Έλληνας για τη χώρα που ζει τα τελευταία χρόνια, μα αυτό δεν είναι αλήθεια. Φεύγουμε για πιο φωτεινά μέρη μέσα στο μυαλό μας, για το διαφορετικό για το καινούργιο, όχι επειδή μας γαμάνε τους μισθούς, την καλοπέραση, τη βόλεψη και την καυλάντα.
Γιατί βινύλιο;
Αυτό ήταν μια συζήτηση που και για εμάς εξ’ αρχής πήρε πολύ χρόνο. Τελικά φτάσαμε στο συμπέρασμα πως το παραδοσιακό CD είναι ξεπερασμένος τρόπος ακρόασης μουσικής, έχει ευτελιστεί και γενικότερα αντιμετωπίζεται από το ευρύ κοινό με λίγο σεβασμό. Εντάξει, θα πεις «και εγώ αν θέλω να ακούσω WhatΤhe Funk θα πρέπει να έχω Πικάπ;» Όχι, δεν είμαστε ελιτιστές με την μουσική μας, γι’ αυτό έχουμε και όλο το δίσκο στο προφίλ της μπάντας, ώστε να μπορεί να τον κατεβάσει ο καθένας ακόμα και ας μην έχει λεφτά.
Με το βινύλιο εξασφαλίζουμε ότι όποιος θέλει να το έχει στα χέρια του θα το σεβαστεί παραπάνω, θα το έχει ως ένα κομμάτι της προσωπικής του συλλογής και όχι απλά ως ακόμα ένα CD στο αμάξι, που δεν θα παίζει σε λίγα χρόνια. Επιπλέον, το βινύλιο δίνει την ευκαιρία να φτιάξεις ένα «πίνακα» στο εξώφυλλο γιατί διατίθεται περισσότερος χώρος και το εικαστικό κομμάτι είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος του οποιουδήποτε δίσκου. Για αυτό πρέπει να ευχαριστήσουμε πολύ τη Νίκη Σκηνιώτη που «αποκωδικοποίησε» αυτά που είχαμε στο κεφάλι μας πέντε άνθρωποι και έδωσε το καλύτερο αποτέλεσμα για το εξώφυλλο. Άσε που αγαπάμε τα σεξουαλικά υπονοούμενα και την Pop Art όσο τίποτε άλλο!
Πού βλέπετε την ομορφιά στην «Πουτάνα την Αθήνα»;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέρος στην πόλη που ζούμε το οποίο είναι αντικειμενικά όμορφo. Ο καθένας στην Αθήνα έχει το δικό του μέρος που αγαπά και βρίσκει αξεπέραστα όμορφο είτε λόγω εμπειριών είτε λόγω αισθητικής. Η πραγματική ομορφιά στην Πουτάνα Αθήνα είναι οι άνθρωποί της, ο αέρας της, η παρακμή αλλά και η σήψη που την περιβάλει. Αν θες να ζήσεις πραγματικά σε μια πόλη πρέπει να αγαπήσεις και την άσχημη πλευρά της.
Η Αθήνα είναι πουτάνα, όμορφη και άσχημη από μια ανθρωποκεντρική σκοπιά αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την προσωπική και ρομαντική ματιά του καθενός που ζει σε αυτή και θέλει με έναν δικό του τρόπο να εξερευνήσει τις ομορφιές της και να βρει αυτό το δικό του μέρος που ονομάζει όμορφο ή αντίστοιχα «βρώμικο».
Είστε μονίμως ερωτευμένοι και καυλωμένοι ;
Το κατά δύναμιν, αλλά όποτε κάποιος δεν μπορεί, είναι οι άλλοι λίγο παραπάνω γι’ αυτόν… ερωτευμένοι εννοείται.
Εν κατακλείδι οι What The Funk είναι παιδιά που αφοπλίζουν τους κρατικούς μηχανισμούς με στίχους που καίνε. Παιδιά που αγκαλιάζονται στη μέση του live γιατί μόνο αγάπη έχουν να δώσουν. Εντάξει και λίγη απογοήτευση. Αλλά εν πάση περιπτώσει, αλήθεια. Είναι οι τύποι που ταλαντεύονται ανάμεσα στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία με ένα πολύ γοητευτικό πείσμα. Να βρίσκουν την ομορφιά μέσα στα σκατά, την ολοκλήρωση μέσα από την ατέλεια.
Oι What The Funk αποτελούνται από τους :
Dimitrakis Ramone: φωνή, κιθάρα
Βαγγέλης Πούλος: κιθάρα,φώνη
Γρηγόρης Ζαμπέλης: μπάσο, φωνή
Δημήτρης Κογιάννης : κιθάρα, κρουστά
Νίκος Κουτάντος: ντράμς
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.