Μια μέρα, μια σταχτιά κάμπια πλησίασε την όχθη ενός νερόλακκου και καθρέφτισε το είδωλό της. Από καιρό ένιωθε έτοιμη να γίνει πεταλούδα. Κάθε τόσο, πλησίαζε με αγωνία τα στάσιμα νερά για να θαυμάσει τη μεταμόρφωσή της. Δεν απογοητευόταν όταν έβλεπε τη σταχτιά της μουσούδα. Ήξερε καλά ότι ο προορισμός της ήταν να γίνει ένα πολύχρωμο, φτερωτό πλάσμα. Μόνο που αδημονούσε…
«Όταν θα γίνω πεταλούδα», σκεφτόταν, «το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να μείνω για λίγο ακίνητη για να καθρεφτίσω στο νερό τα πολύχρωμα φτερά μου. Θα τα πεταρίσω στον ήλιο για να φύγει πιο ψηλά η αντανάκλασή τους.
»Μετά, θα τα ανοίξω διάπλατα και θα πετάξω. Θα πετάξω πάνω από δάση που τα διασχίζουν ορμητικά ποτάμια. Θα ξαποστάσω σε μια όχθη για να γνωριστώ με άλλα ζώα, που θα φαίνονται στα μάτια μου άγνωστα και υπέροχα.
»Αργότερα, θα συνεχίσω το ταξίδι για τις μεγάλες πολιτείες που είναι χτισμένες σε ψηλούς βράχους. Θα αράξω σε ένα πέταλο λουλουδιού για να ανταλλάξουμε ιδέες και χρώματα. Και όταν τα χρώματά μας ενωθούν, θα είναι σαν να έχουμε συνθέσει μαζί το πιο φωτεινό ουράνιο τόξο…
»Θα ταξιδέψω ως και τη θάλασσα και θα αφήσω τον αέρα να με παρασύρει πάνω στα πανιά μιας βάρκας. Θα τρυπώσω και στην κουζίνα μιας νοικοκυράς, την ώρα που τηγανίζει ψάρια. Θα καθίσω πάνω στον ώμο της και θα της χαμογελάσω, χωρίς να ξέρει ότι της χαμογελάω. Μάλλον χωρίς να πολυπιστεύει ότι οι πεταλούδες μπορούν να χαμογελάνε.
»Όταν διασχίζω τον κάμπο και δω από ψηλά τα παιδιά των χωρικών να σέρνουν με κόπο τον γάιδαρο, θα πετάξω για να καθίσω πάνω στη σέλα του, να χαρούν όταν με δουν και να γελάσουν λίγο.
Με τόση αγάπη που θα έχω δώσει στον κόσμο και θα έχω πάρει κι εγώ μπορεί τα φτερά μου να μεγαλώσουν λίγο ακόμα και να φτάσω πιο ψηλά. Μπορεί ακόμα και να ξαναβαφτούν με άλλα καινούρια χρώματα. Πόση χαρά…»
Τις σκέψεις της διέκοψαν δύο μυστήριοι άνθρωποι. Σταμάτησαν δίπλα στο νερόλακκο, την κοίταξαν και είπαν: «Πού θα πάει αυτή η κατάσταση με τις κάμπιες; Δεν μπορούμε να βλέπουμε άλλο αυτή την ασχήμια.»
Οι κεραίες της κάμπιας πλημμύρισαν δάκρυα. Έστρεψε το μικροσκοπικό κεφαλάκι της αλλού. Αλλά καθώς γύριζε, καθρεφτίστηκαν στο νερό δυο υπέροχα, πολύχρωμα φτερά. Η χαρά που την πλημμύρισε, την έδειχνε ακόμα πιο όμορφη. Ασυγκίνητη πια από την κακία των ανθρώπων και ασυγκράτητη για το μεγάλο της ταξίδι, άνοιξε τα φτερά της και χάθηκε ψηλά στον ουρανό.
Καλό ταξίδι, Έμιλυ! Να πετάς όσο πιο ψηλά μπορείς, ασυγκίνητη και ασυγκράτητη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.