Γράφει η Νεάνις Προπέτισσα
Η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Αυτή η δυστυχής διαπίστωση επιστρέφει συχνά-πυκνά, με πιο πρόσφατη την περίπτωση του μέλους της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων και διαχειριστή της ιστοσελίδας του Σπάρτακου, Νίκου Αργυρίου.
Ο Νίκος Αργυρίου και οι σύντροφοί του, εδώ και αρκετά χρόνια δίνουν έναν πολύ δύσκολο αγώνα. Καθημερινά, σπάνε το άβατο του στρατού και ενισχύουν το αντιμιλιταριστικό κίνημα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Σε αυτούς απευθύνεται κάθε νέος που συνθλίβεται κάτω από τη μπότα του καραβανά, αυτοί ενημερώνουν τους οπλίτες για τα δικαιώματά τους. Αυτοί είναι που δημοσιοποιούν κάθε ζοφερό περιστατικό που συμβαίνει στα στρατόπεδα, από αυτούς μαθαίνουμε κάθε φορά που ο Μολώχ της θητείας ξαναχτυπά, από αυτούς κοινοποιούνται οι καταγγελίες για μίζες στους πολεμικούς εξοπλισμούς. Τι ενοχλητικός που είναι ο «Σπάρτακος»…
Η 30ή Μαρτίου, λοιπόν, είναι άλλο ένα ορόσημο στην ιστορία των κινημάτων. Είναι η μέρα που στο πρόσωπο του Νίκου Αργυρίου στοχοποιήθηκε, πλέον και θεσμικά, η εκπροσώπηση των οπλιτών, η κινηματική δράση ενάντια στον μιλιταρισμό. Δύο χρόνια φυλάκισης για τον Νίκο, με τριετή αναστολή. Η αφορμή δόθηκε με τη μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση που κατατέθηκε εναντίον της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων από διοικητή στρατεύματος για τον οποίο η Επιτροπή είχε δημοσιοποιήσει καταγγελία οπλιτών της μονάδας του.
«Δικαιοσύνη; Σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους»
Παραφράζω λίγο αυτό το ρητό του Αμερικανού συγγραφέα William Gaddis για να πω, ότι η Δικαιοσύνη έχει πετάξει το μαντήλι και μας κοιτάζει με το μάτι του Σάουρον. Δεν είναι αλήθεια απορίας άξιο το πόσο εύκολο είναι να καταδικάζονται άνθρωποι που παλεύουν για καθολικά δικαιώματα, έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλα συμφέροντα και δρουν κινηματικά; Δεν είναι φορβερή η επάρκεια των νόμων για την καταδίκη τούτων, ειδικά αν τη συγκρίνει κανείς με την ανεπάρκεια της νομικής εργαλειοθήκης για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής;
Οι κινηματίες, άνθρωποι «από τα κάτω», δεν έχουν το οπλοστάσιο πολιτικών, μαφιόζων ή άλλων κατηγοριών που έχουν πλείστα μέσα να προστατευθούν. Για τους πρώτους, οι διαδικασίες είναι «καθαρές», απλές και συνοπτικές. Για τον Σπάρτακο, τον Νίκο, την Επιτροπή Αλληλεγγύης, δεν θα βάλει πλάτες κάποιος επιχειρηματίας, δεν θα κινητοποιηθεί σύσσωμος ο «υπόκοσμος». Αλλά από ό,τι φαίνεται, λιπόσαρκες είναι και οι πλάτες του κινήματος. Οργίλες ανακοινώσεις και μηνύματα αλληλεγγύης στο facebook δεν αρκούν…
Πόσο καλή θα ήταν μια χουντίτσα…
#not! Σαν να μην μας φτάνει όλη αυτή η επίθεση και η δική μας οκνηρία, έχουμε και τα συνήθη ατοπήματα του αντιπολιτευόμενου ανταγωνιστικού κινήματος. Ως ατόπημα είδα το απόσπασμα της ανακοίνωσης της καταδίκης στον Σπάρτακο, που μεταξύ άλλων καταδίκαζε την κυβέρνηση, υπογραμμίζοντας σε όλους τους τόνους: «Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κυβέρνηση του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού κατάφερε να δώσει μια ακραία επίδειξη αυταρχισμού όχι μόνο με το μέγεθος της ποινής, αλλά κυρίως με το σκεπτικό».
Απλά μαθήματα συνταγματικού δικαίου: Διάκριση Εξουσιών. Έχουμε τη Νομοθετική Εξουσία, την Εκτελεστική Εξουσία και τη Δικαστική Εξουσία. Γιατί διακρίνονται; Η αιτία είναι η αποφυγή συγκέντρωσης όλων των εξουσιών σε ένα πρόσωπο ή ένα όργανο, που θα σήμαινε μια ωραιότατη χουντίτσα. Είναι λάθος να επιρρίπτει κανείς σε μια κυβέρνηση, είτε είναι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είτε Το Μικρό μου Πόνυ-HE MAN, ευθύνες για το ότι δεν επενέβη στη δικαιοσύνη για να σωθεί το κίνημα. Λάθος-Λάθος-Λάθος!
Βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ λάδι, λοιπόν;
Υπάρχει όμως κάτι που θα περιμέναμε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και δη οι βουλευτές του, που επί σειρά ετών αξίωναν να θεωρούνται ως η φωνή των κινημάτων στη Βουλή, κάτι που το επέτυχαν σε διόλου ευκαταφρόνητο βαθμό: Να συνεχίσουν να το πράττουν.
Περιμένουμε από το ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώνει ουσιαστικό αντιφασιστικό λόγο στη Βουλή. Να αναδεικνύει τα θέματα που φέρνουν στην επιφάνεια τα κινήματα. Να αρθρώνει αντιμιλαταριστικό λόγο. Να απαιτεί τον εκδημοκρατισμό του στρατού και να μάχεται για τα δικαιώματα των οπλιτών. Να χειραφετεί τις συνειδήσεις, με τοποθετήσεις που δεν θα κάνουν επίκληση στο συναίσθημα για το προσφυγικό, αλλά να τονίζουν την νευραλγική σημασία της αλληλεγγύης. Να θυμίζει -και να μην ξεχνά- ότι το μνημόνιο δεν είναι λύση, αλλά προϊόν εκβιασμού. Να μην ξεχνά ότι «η γενιά των 700 ευρώ», που μετά έγινε «των 300 ευρώ» είναι ακόμη εδώ. Ότι ακόμη δεν έχει αδειάσει το «παιδικό δωμάτιο». Να απαιτήσει και να δημιουργήσει ορίζοντα για αυτήν την «ελπίδα» που αναπτέρωσε κάποτε. Να μην ξεχνάει το «Όχι» και να παλέψει ώστε να το δικαιώσει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.