Του Charlie Brinkhurst-Cuff, μετάφραση: Λάμπρος Παπαευθυμίου
Οι συνήθεις εικόνες που βλέπουμε από την πανκ εποχή, που αναπτύχθηκε στη διάρκεια των 70s, την απεικονίζουν κακοφτιαγμένη, ωμή και όμορφη. Πρόσωπα τρυπημένα με παραμάνες. Μαύρο eyeliner να αιμορραγεί πάνω σε λευκά πρόσωπα. Δερμάτινα τζάκετ και λαμπερές από το τζελ χαίτες. Ενώ όμως οι πολύχρωμες βαφές μαλλιών είναι πανταχού παρούσες, μια άλλη μορφή χρώματος συχνά είναι αισθητώς απούσα.
Αναντίρρητα η βρετανική πανκ σκηνή ήταν, εν μέρει, καθοδηγούμενη από το θυμό και την απομόνωση που ένιωθε η λευκή εργατική τάξη. Αλλά η πανκ μουσική δεν είναι αποκλειστική ιδιοκτησία της λευκής κουλτούρας, αν και στους ανθρώπους της γενιάς μου μπορεί να φαίνεται έτσι με μια πρώτη ματιά. Όπως πολλές όψεις της ποπ κουλτούρας, η ιστορική της εικόνα έχει ξεπλυθεί: Όταν σκέφτεσαι την ιστορία της πανκ, είναι μπάντες όπως οι Clash, οι Sex Pistols και οι Ramones που σου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό. Αλλά το «πνεύμα» της πανκ είναι παρόν, και πάντα ήταν παρόν, και σε μουσική φτιαγμένη από μαύρους ανθρώπους, από τους προφανείς «συν-συνωμότες» Bad Brains μέχρι rudeboys που «φτύνουν» ρίμες και τους σημερινούς ριζοσπάστες ράπερ όπως ο Young Thug και καλλιτέχνες όπως η FKATwigs.
Με πολλούς τρόπους, οι μαύροι είναι αυθεντικές φιγούρες αντικουλτούρας, φυλετικά αποκλεισμένοι από μια τυραννική λευκή κοινωνία, και όχι από επιλογή. Η μουσική και η κουλτούρα μας είναι στενά συνδεδεμένη με το πανκ ύφος από την αρχή του. Ξύσε την επιφάνεια και νατο: «Οι μαύροι έχουν πολλά προβλήματα, αλλά δεν τους νοιάζει να πετάξουν ένα τούβλο, οι λευκοί πάνε σχολείο, που σου μαθαίνουν πώς να ‘σαι χοντρός» τραγούδησε ο Joe Strummer στον ύμνο των Clash, White Riot το 1978. Όπως η δημιουργική πολυμαθής FKATwigsμας έχει δείξει, η πανκ έχει να κάνει με τη στάση. Ο μπλουζίστας Bo Diddley, για παράδειγμα, είχε αυτή τη στάση, αλλά μάλλον δεν θα εκτιμούσε τον όρο πανκ –μια λέξη που είχε πολύ διαφορετικό νόημα στις ΗΠΑ των 50s και των 60s.
Το πιο ξεκάθαρο ίσως παράδειγμα γι αυτό εντοπίζεται στη «διασταύρωση» της βρετανικής reggae και πανκ μουσικής, όπου και οι δύο εκτοξεύτηκαν σε δημοτικότητα περίπου την ίδια εποχή. Ο πατέρας μου, περήφανος πρώην πανκ ρόκερ, μου έλεγε για τις συναυλίες που πήγαινε στα 70s και έπαιζαν reggae μεταξύ των πανκ συγκροτημάτων. «Δεν υπήρχαν πανκ ηχογραφήσεις τότε» μου εξηγεί. Ανέκδοτες δουλειές όπως η δική του διαπερνούσαν τη λογοκρισία στη μουσική της εποχής.
Όπως το έθεσε ο Dave Simpsonστον Guardian:«Αν το 1977 ήταν η χρονιά της πανκ έκρηξης, τότε επίσης είδαμε την έγερση ενός άλλου μουσικού κινήματος, στενά πλεγμένου με την πανκ–μια μαζική έκρηξη στη βρετανική reggae, η οποία έγινε το μαύρο ταίρι του λευκού καύσωνα της πανκ».
Όπως η πανκ, η reggae προσέφερε ένα νέο soundtrackστην εργατική τάξη, μαύρη και λευκή. Η καμπάνια Rock Against Racism, δημιουργημένη για να πολεμήσει τις ρατσιστικές οργανώσεις των δρόμων, διοργάνωσε πολλές συναυλίες με πανκ και reggae σχήματα, εμπνέοντας και το τραγούδι Punky Reggae Partyτου Bob Marley το 1978.Αργότερα, το κίνημα 2-Tone, το οποίο αναμφισβήτητα είχε στενότερη σύνδεση με την πανκ παρά με τη vintageska που το γέννησε, πολέμησε εναντίον του ρατσισμού με έναν διαφορετικό τρόπο.
Παρόλα αυτά, στα τέλη των 70s η πανκ είδε τον εαυτό της να αμαυρώνεται από το κίνημα Oi!, το οποίο έδειχνε την πρόθεση να εξαλείψει τις μαύρες επιρροές από την πανκ ροκ για να την κάνει περισσότερο «αρμόζουσα» στη λευκή νεολαία, με πολλούς οπαδούς [του κινήματος] να έχουν σχέσεις με ακροδεξιές λευκές εθνικιστικές οργανώσεις, όπως το National Front και το British Movement.
Ο φασισμός στον οποίο παγιδεύτηκε μέρος της πανκ αργότερα είναι πιθανώς ένας από τους λόγους που αντιμετωπίζεται ως ένα κυρίως λευκό είδος. Δεν είναι ότι η πλειοψηφία των πανκ συγκροτημάτων δεν σέβονται και αναγνωρίζουν τη συνεισφορά της reggae στην πανκ παραγωγή (όπως είπε η VivAlbertine των Slits σε ένα ντοκιμαντέρ του BBCτο 2012: «Νομίζω αυτό που η reggae έμαθε πραγματικά στην πανκ ήταν ο χώρος. Ήταν μεγάλη ανακούφιση μετά την αυστηρότητα και τον μινιμαλισμό της πανκ»), είναι περισσότερο το ότι η κοινωνία μπλέχτηκε σε μια στερεοτυπική εικόνα της πανκ, η οποία, στη χειρότερη μορφή της, είναι συνδεδεμένη με το ναζισμό.
Η αντιληπτή «λευκότητα» της πανκ είναι ίσως επίσης ο λόγος που οι μαύροι συχνά ένιωθαν απομονωμένοι από τη λεγόμενη «εναλλακτική» κουλτούρα. Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ του 2003 Afro Punk, που ενέπνευσε τόσο μια μόδα που το ακολούθησε, όσο και ένα πετυχημένο φεστιβάλ, εξέθεσε την καρδιά της εναλλακτικής μαύρης κουλτούρας στην επικρατούσα τάση, καθώς και την πιο ασαφή σύνδεση μεταξύ της μαύρης και της πανκ κουλτούρας.
Όπως το έθεσε μια γυναίκα που συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ: «Γνωρίζω για την άμεση επιρροή των Αφρικανών όπως και τον ιθαγενών Αμερικανών στην πρωτότυπη πανκ εικόνα. Ήταν μια σύγχρονη ευρωκεντρική έκδοση του τι έκαναν οι άνθρωποι του δάσους».
Ενώ το Afro Punk δεν είναι για τα γούστα καθενός, είναι ενδυναμωτικό στα σπάργανα των μαύρων που δεν ελκύονται από τη λαϊκίστικη μαύρη κουλτούρα: γι αυτούς που δεν λατρεύουν τη Beyonce, αγαπούν τη ραπ μουσική και φοράνε μακριά, γυαλιστερά ρούχα – ή ίσως και να το κάνουν, αλλά δεν θέλουν να νιώθουν περικυκλωμένοι από αυτό, ή προσδιορισμένοι από τα στερεότυπα που είναι προσκολλημένα στη φυλετική τους ταυτότητα.
Στις μέρες μας, η «εναλλακτική» μαύρη κουλτούρα είναι παντού, αλλά η διασταύρωση μεταξύ μαύρης μουσικής και πανκ κυρίως υπάρχει σε καλλιτέχνες όπως οι Ho99o9, Death Grips and Mykki Blanco. Στη μουσική τους μπορείς να διακρίνεις τον ωμό ήχο, την ενέργεια και την εστίαση στη μανιακή τάση για επίδειξη. Βάλε τον ράππερ των Death Grips, MC Ride, πάνω σε ένα κομμάτι των Dead Kennedys και θα βγάζει απόλυτα νόημα. Ο Mykki Blanco είναι ίσως μια πιο ραπ ηχώ ενός από τα πρώιμα βρετανικά και σχεδόν μοναδικού παραδείγματος μαύρης πανκ frontwoman, της PolyStyrene των X-Ray Spex, όχι τόσο λόγω όμοιου ήχου, περισσότερο επειδή μοιράζονται ένα ανένδοτο όραμα του πως θέλουν να τους βλέπει ο κόσμος. Όπως πάντα, δεν είναι για να αναγνωρίσουμε την παρουσία των μαύρων στην πανκ, είναι για να αναγνωρίσουμε ότι η πανκ υπάρχει ήδη στη μαύρη κουλτούρα.
Πηγή: http://www.dazeddigital.com/music/article/28372/1/why-is-the-history-of-punk-music-so-white
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.