Ένας άνθρωπος περπατά με στυλ στο κέντρο της Αθήνας. Αν και κάνει εμφανώς κρύο, το παλτό του είναι ανοικτό αλλά στο λαιμό του έχει τοποθετηθεί χιαστί ένα όμορφο παχύ κασκόλ. Ο άνθρωπος αυτός βλέπει ένα καφάσι το οποίο κάποιος έχει τοποθετήσει σε μια ασφυκτιούσα θέση parking για να την διασφαλίσει από άλλους απελπισμένους οδηγούς. Ο άνθρωπος αυτός γυρνά προς το κοινό και αρχίζει ένα ασυνάρτητο λογύδριο για την ορθή και την λάθος χρήση του καφασιού. Μάλιστα, σε κάποια φάση του συνειρμού του, συνδέει το κράτος δικαίου με το καφάσι που κρατά αβοήθητο την θέση του parking. Αυτός ο άνθρωπος αν ήταν ένας οποιοσδήποτε αποτυχημένος youtuber ή ένας εναλλακτικός influencer που λανσάρει ρετρό κασκόλ, δεν νομίζω να μας απασχολούσε και ιδιαίτερα, σήμερα, 12.1.2020.
Ωστόσο, τον παραπάνω σχολικό συνειρμό τον εκτύλιξε on camera ένα απόφοιτος του Harvard, ένα αγαπημένο παιδί του ΕΛΙΑΜΕΠ, των ιδρυμάτων των εφοπλιστών και της διαπλοκής προκειμένου να τσιμπήσει ψηφαλάκια της «Μένουμε Ευρώπη» δεξαμενή της Α’ Αθήνας στις ιστορικές εκλογές του 2015. Τονίζω, του 2015, τότε που κάθε πρωί μια ολόκληρη κοινωνία ξυπνούσε με στηθάγχη για το αν η ευρωπαϊκή νομενκλατούρα θα μας ξεγράψει από τον χάρτη. Εκείνη την εποχή, αυτό τον άνθρωπο τον απασχολούν ζητήματα αισθητικής, οδικής ηθικής, ζητήματα αβρότητας και ποιότητας της αστικής ζωής. Αυτός ο άνθρωπος, το 2020 καταφέρνει να γίνει υφυπουργός Πολιτισμού. Μισό λεπτό όμως. Λάθος λέξη χρησιμοποίησα. Δεν καταφέρνει. Αποδέχεται να γίνει υφυπουργός Πολιτισμού σε μια κυβέρνηση τα μέλη της οποίας αν τα είχε συμμαθητές ενδεχομένως να άλλαζε σχολείο κάθε εξάμηνο από το bullying που θα υφίστατο.
Σχετικά με τον Γιατρομανωλάκη, το μόνο πλαίσιο συζήτησης που μπορώ να δεχθώ είναι το αξιοκρατικό ή μη της υπουργοποίησής του. Ο άνθρωπος έχει περγαμηνές και references από τα ισχυρότερα εγχώρια λόμπι. Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, κάτι μου λέει ότι είναι από αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους πάντα αναρωτιόμουν από πού ξεφύτρωσαν και πώς χώθηκαν τόσο γρήγορα σε αυτούς τους δαιδάλους. Αλλά αυτό συμβαίνει με πολλούς από τους ανθρώπους που αφουγκράστηκαν έγκαιρα τα διδάγματα του σημιτικού πολιτικού αριβισμού, του εκσυγχρονισμού που έδωσε λάμψη στη μετριότητα και την τεχνοκρατία. Αυτά, βεβαίως, είναι κάτι δικά μου οπότε ας προχωρήσω.
Ο Γιατρομανωλάκης, λοιπόν, αποδέχθηκε να μπει σε αυτή την κυβέρνηση. Δεν άκουσε ποτέ τον Αντώνη Σαμαρά να λέει από το βήμα της Βουλής ότι είναι «της ευθείας, της αντρικής σχολής και όχι της τεθλασμένης». Δεν είδε ποτέ τον Βορίδη να σηκώνει το χέρι του καταψηφίζοντας το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων. Δεν του είπαν ποτέ ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης απουσίαζε από την ίδια ψηφοφορία ενώ στο βιβλίο του για την ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα σημειώνει ότι το έγραψε σαν απάντηση σε όσους «θέλουν να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι το ‘’φυσιολογικό’’ και «όσοι δεν έχουν αυτή τη συνήθεια, τρόπον τινά, υστερούν έναντι των υπολοίπων». Δεν διάβασε ποτέ την παλιότερη δήλωση του Θανάση Πλεύρη ότι «έχω φίλους ομοφυλόφιλους, δεν το θεωρώ ποινικό αδίκημα (!), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινωνία θα δεχτεί σαν θεσμό την ομοφυλοφιλία όπως αντίστοιχα και την πολυγαμία».
Ξεπέρασε εύκολα το ότι ο επί σειρά ετών βουλευτής και υπουργός της ΝΔ Γεράσιμος Γιακουμάτος, γιατρός ων, χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία «κολλητική ασθένεια». Ο άνθρωπος που στο βιογραφικό του αναφέρει «έχει συνεργαστεί με οργανισμούς που προάγουν την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, όπως η ΕΛΕΠΑΠ και το Περιβολάκι» διορίστηκε από έναν πρωθυπουργό που μέχρι πριν λίγο καιρό (;) είχε σαν στενό του σύμβουλο τον καταδικασμένο για παιδεραστία Νίκο Γεωργιάδη. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τα κόμματα εξουσίας δεν είναι ουτοπίες αλλά απαιτούν συμβιβασμούς και δύσκολες συγκατοικήσεις. Θα συμφωνήσω. Αλλά άλλο το κόμμα εξουσίας και άλλο το κόμμα που ετοιμάζεται με όλες του τις δυνάμεις να οδηγήσει σε θεσμική εκτροπή, παραβιάζοντας από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τις πιο θεμελιώδεις συνταγματικές επιταγές.
Ο Γιατρομανωλάκης ανήκει στα επίχρυσα παιδιά του πολιτικού marketing που το πιο πιθανό είναι σε λίγα χρόνια να μην τους θυμάται ούτε η μάνα τους. Μόνος τους ρόλος είναι να βάλουν μπρος το ακροδεξιό πλυντήριο. Δεν με αφορά τί και γιατί τους έστρεψε προς τα εκεί. Όπως δεν με ενδιαφέρει τί και γιατί ο Trump βρήκε μερικούς κακομοίρηδες Αφροαμερικανούς να στέκονται από πίσω του σε πολλές ομιλίες του πριν και κατά τη διάρκεια της προεδρίας τους. Ούτε με ενδιαφέρει γιατί υπάρχουν Γάλλοι αραβικής και αφρικανικής καταγωγής που δηλώνουν δημόσια την υποστήριξή τους στην Marine Lepen. Και τέλος, για να πάμε πιο πίσω, δεν με ενδιαφέρει τί έσπρωξε τον Τσιριμώκο στην αγκαλιά των αποστατών.
Από τον Γιατρομανωλάκη δεν περιμένω κάτι. Όπως δεν περίμενα και από τον Κυμπουρόπουλο. Πουλήσανε την ταυτότητά τους στο τέρας και αυτό είναι δική τους επιλογή. Φαντάζομαι μόνο το βλέμμα του Βορίδη προς τον Γιατρομανωλάκη στα κυβερνητικά έδρανα. Θα μοιάζει σίγουρα με μια ακόμα δύσκολη μέρα στο σχολείο.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτα στο tvxs
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.