Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι όλα τα κλισέ, κι ας μη του αρέσουν. Νέος, ωραίος, ταλαντούχος, ηθοποιός και μουσικός. Αλλά έχει χιούμορ, αυτοσαρκάζεται και ξέρει να βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Και για τα 33 του χρόνια τα πάει πολύ καλά. Μίλησε στο 3pointmagazine.gr για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το θέατρο και τους Polkar και τα μπουζούκια.
“Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, σε ένα μέρος γεμάτο αλάνες και πράσινο. Από μικρός είχα μια ιδιαίτερη σχέση με την αλάνα και τον ΠΑΟΚ. Τελείωσα μαρκετινγκ και στα 23 μου κατέβηκα στην Αθήνα να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή.”
Παρότι η μητέρα του είναι ηθοποιός, το θέατρο δεν ήταν κάτι που είχε στο μυαλό του από μικρός.”Όταν ήμουνα μικρός δε μου άρεσε το θέατρο. Ένα βράδυ μου έριξε ένας φίλος την ιδέα και σαν να μου έβαλε ένα μικρόβιο. Μου πήρε δύο χρόνια να το συνειδητοποιήσω και να το πάρω απόφαση. Αλλά παράλληλα το έψαχνα. Έκανα σεμινάρια για σκηνοθεσία κινηματογράφου, έκανα και κομπάρσος στο “Λιβάδι που δακρύζει” του Θ.Αγγελλόπουλου. Κατεβαίνοντας στην Αθήνα ήμουνα αποφασισμένος να γίνω ηθοποιός κι αν δε με πέρνανε στο Εθνικό θα πήγαινα σε μία ιδιωτική σχολή. Για καλή μου τύχη πέρασα στο Εθνικό.”
Πρίν ξεκινήσει τις σπουδές του στο θέατρο τελείωσε το μάρκετινγκ και έκανε και το φανταρικό του.“Ξεκίνησα λίγο μεγάλος. Άλλοι ξεκινάνε την καριέρα τους στα 21, εγώ ξεκίνησα στα 26. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα.”
Η πρώτη παράσταση που έπαιξε ήταν η “Κατσαρίδα” του Β.Μαυρογεωργίου, η οποία ήταν μια μεγάλη θεατρική επιτυχία.”Η πρώτη μου παράσταση έμελε να είναι μια πολύ μεγάλη φόρα για μένα και τον Μιχάλη Οικονόμου που παίξαμε. Αυτό μου έδωσε την ορμή να πέσω με τα μούτρα στο θέατρο.”
Είναι απο αυτούς που δεν έχουν κάνει τηλεόραση ενώ θα μπορούσαν. “Διάλεξα το θέατρο και όχι τη τηλεόραση γιατί ειδικά στην αρχή ένιωθα οτι ήθελα να έχω πιο γερές βάσεις.Εγώ πρόλαβα- για λίγο έστω- την εποχή των 40 σίριαλ.Οι σειρές ήταν πάρα πολλές για εναν νέο ηθοποιό, χρήμα, εύκολη αναγνωρισιμότητα κ.λπ. Δεν με ενδιέφερε καθόλου αυτό το star system και αυτό τώρα μου αποφέρει επαγγελματική ηρεμία. Δεν προσπαθώ να γατζωθώ απο μία τηλεοπτική φήμη ή να αναπαράγω μία σταριλίδικη εικόνα η οποία εκ των πραγμάτων πλέον δεν θα υπήρχε. Επίσης προτιμώ και τη σχέση που δημιουργεί το θέατρο με το κοινό, είναι πιο προσωπική, πιο οικεία.”
Τα τελευταία χρόνια δουλεύει σταθερά με το Θωμά Μοσχόπουλο και την ομάδα του. Τον έχουμε δεί μεταξύ άλλων στο “Νησί των θησαυρών”, στο “Ρινόκερο” και στο “Μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν” . “Ο Θωμάς με είχε δεί σε μία παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου και ήθελε να συνεργαστούμε. Αυτό τελικά ήρθε δύο χρόνια αργότερα στον “Μακμπέθ”, που σκηνοθετούσε στη Στεγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αυτό ήταν και το τεστ μου. Πήρα έναν πολύ μικρό ρόλο αλλά δούλεψα σα σκυλί. Ο Θωμάς το εκτίμησε αυτό και απο τότε κάναμε διάφορα πράγματα με τον ίδιο και την ομάδα.”
Φέτος τον βρίσκουμε στο Θέατρο Πόρτα στην παράσταση “Mojo” του Τζεζ Μπάτεργουερθ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, όπου κάνει τον ρόλο του Μπέμπη. “Το “Mojo”είναι μια ιστορία για το τί συμβαίνει στον υπόκοσμο της νύχτας στο Σόχο του Λονδίνου τη δεκαετία του ΄50, όταν σκοτώνουν το μεγάλο αφεντικό.Είναι σαν να προέκυψε απο ένα βραδυ ακατάσχετης φλυαρίας ανάμεσα στον Μπάτεργουερθ, τον Πίντερ και τον Ταραντίνο. Είναι γοητευτικό γιατί λέει μια αιματοβαμμένη ιστορία με έναν σκοτεινά κωμικό τρόπο. Είναι στην ουσία μια μαύρη κωμωδία.”
Ο ρόλος του “Μπέμπη” είναι κάτι διαφορετικό από τους πιό κωμικούς ρόλους που τον έχουμε συνηθίσει.”Ο Μπέμπης είναι ο ωραιότερος ρόλος που μου έχει δοθεί ποτέ και αυτός που έχω αγαπήσει περισσότερο. Αλλά και ο πιο δύσκλος. Μπαλαντζάρει ανάμεσα στο κωμικοτραγικό και το σκοτεινό και αυτό είναι κάτι που με κέρδισε απ’την αρχή. Δεν είναι ένας ρόλος ραμμένος στα μέτρα μου.Έχω δουλέψει γενικά αρκετούς κωμικούς ρόλους. Ο συγκεκριμένος είναι ο λιγότερος κωμικός ρόλος της παράστασης. Είναι ο ρόλος που πρέπει να αντιστέκεται συνέχεια στην κωμική φόρα των υπόλοιπων ρόλων.”
Το εντυπωσιακό με αυτή την παράσταση είναι οτι αντίθετα με τη θεατρική τάση της εποχής δεν έχει κανέναν διδακτισμό.”Είναι ένα έργο στο οποίο γίνεται χαμός και τίποτα. Η γοητεία του έγκειται σ’αυτό.Η δυσκολία του είναι οτι μπαλατζάρει ανάμεσα στη καφρίλα και το θρίλερ. Αν χαθεί το ένα στοιχείο είναι σαν να χαλάς ένα μουσικό κομμάτι. Είναι γραμμένο σαν παρτιτούρα και έτσι το έχουμε δουλέψει. Έχει πολύ συγκεκριμένο ρυθμό. Δεν έχει να κάνει με το τί λέγεται. Το σασπενς δημιουργείται απο τον συνολικό ρυθμό και τον συνδυασμό χιούμορ και θρίλερ. Δεν μπορεί αυτό το έργο να γίνει προσωπική προσπάθεια του καθενός. Αν δεν τηρηθούν για παράδειγμα οι πάυσεις, χάνεται η βαρύτητα. Η παράσταση έχει μια μαθηματική αντιμετώπιση η οποία ξεκλειδώνει και όλα αυτά που χρειάζεσαι για τις σχέσεις των ηρώων.”
Παράλληλα με το θέατρο ασχολείται και με τη μουσική. Έχει μία μπάντα, τους Polkar, με τους οποίους κάνουν live κυρίως στη Θεσσαλονίκη και τώρα ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν και τον πρώτο τους δίσκο.”Είχα πάρει ένα γιουκαλίλι σε μια φάση της ζωής μου που έιχα ανάγκη να πιαστω απο κάτι πέρα απο το θέατρο. Απο μικρός ασχολούμουν με τη μουσική, έπαιζα και κιθάρα. Και άρχισα να γράφω κάτι τραγουδάκια. Τα έδειξα σε ένα φίλο μου μουσικό στη Θεσσαλονίκη και του άρεσαν. Έτσι βρεθήκαμε παρέα και με άλλους μουσικούς να τζαμάρουμε σε ένα στούντιο. Εγώ είχα στο μυαλό μου το εξης πείραμα: Πώς θα ήταν αν ένα indie ήχος μπλεκόταν με πολυφωνίες παραδοσιακών κανταδόρων. Τα τραγούδια λοιπόν είχαν λίγο αυτή τη λογική της καντάδας. Τώρα θα βγει και ο δίσκος μας ο οποίος είναι πάνω σε αυτή τη λογική του παντρέματος. Της indie folk με γιουκαλίλι, τρομπέτα, μπαγιαν ,κιθάρα.”
Ενώ η μουσική τους δεν είναι κάτι που συνηθίζουμε να ακούμε, κάτι γνώριμο, έχοντας υπάρξει σε live τους είδα οτι ο κόσμος περνάει ωραία.“Τα πρώτα live είχαν μεγάλη ανταπόκριση. Τα σετ μας έτσι κι αλλιώς είναι χαρούμενα,θέλουμε το τελικό αποτέλεσμα είναι να είναι σαν πανυγήρι. Και αυτό δημιούργησε ένα κοινό. Εγώ το κάνω σαν side project αλλά πάει μόνο του.”
Μουσική ή θέατρο; “Η μπαντα με αποφορτίζει απο το θέατρο όταν μπουκώνω. Για μένα είναι η ευκαιρία να νιώθω πολύ ελεύθερος γιατι πλαισιώνομαι και απο εξαιρετικούς μουσικούς, κάτι που δε μπορω να κάνω στο θέατρο.Το κοινό τους στοιχείο είναι οτι και τα δύο έχουν ως βάση την ανάγκη για επικοινωνία με το κοινό.”
Και Θεσσαλονίκη ή Αθήνα;”Παλιά η απάντηση θα ήτανε απλή: Θεσσαλονίκη. Θα ήμουνα αχάριστος όμως απέναντι στην Αθήνα. Νομίζω οτι δεν μπορώ πλέον να επιλέξω ανάμεσα στις δύο. Η Αθήνα έχει δημιουργήσει μια ισχυρή θεατρική πραγματικότητα αλλά αυτό έχει θολώσει την ταυτότητα, Δεν υπάρχει ξεκάθαρο στίγμα ελληνικού θεάτρου. Αλλά η αλήθεια είναι οτι έτσι είναι και η Ελλάδα. Μπουζούκια είμαστε. Κάτω απο το μαύρο πουκάμισο της κουλτούρας κρύβεται ένα γαρύφαλλο.Το καλό με τη Θεσσαλονίκη είναι οτι δημιουργείται μία αβίαστη επικοινωνία με τον κόσμο. Εδώ ο κόσμος είναι λίγο κουρασμένος. Στη Θεσσαλονίκη το κοινό έρχεται να σε δέι με ένα “ναι” ενώ στην Αθήνα έρχεται με ένα “θα δούμε”.
Ρωτάω τί τον ενοχλεί μέσα του και τί γύρω του. “Γύρω μου με ενοχλεί το ‘ντεμέκ’. Και για όσους αναγνώστες δεν ξέρουν, ντεμέκ δεν είναι ακριβώς το ψεύτικό, είναι το ‘και καλά.’ Μέσα μου με ενοχλεί που με ενοχλεί το ‘ντεμεκ’. Με απασχολεί που βλέπω να αποθεώνεται η βλακεία, να προτυποπειείται η στυλιζαρισμένη μπούρδα. Βομβαρδιζόμαστε απο ανθρώπους που βλέπεις στα μάτια τους οτι σε κοροιδέυουν. Έχουμε πάθει μία ανοσία σε σχέση με την απατεωνιά.”
Το ‘ντεμεκ’ που περιγράφει υπάρχει έντονα και στον χώρο του θεάτρου. Γιατι λοιπόν θέατρο;”Κάνω θέατρο γιατί παρότι είναι μια σκατοδουλειά μου χαρίζει χρυσές εικόνες, χρυσές μνήμες. Έχω να θυμάμαι πολύτιμες εικόνες απο το θέατρο. Παρότι νιώθεις οτι κολυμπάς μέσα στα σκατά ξαφνικά επιπλέουν μαργαριτάρια. Αυτές οι στιγμές σε τραβάνε πάνω.”
*Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “Mojo” εδώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.