“Δεν είναι πια και τόσο hip να πηγαίνεις για brunch στο MamaRoux, για afterofficedrinks στο Osterman ή για καπουτσίνο ένα ηλιόλουστο πρωινό στο TailorMade“, λέει ένας τύπος που διατηρεί στήλη σε γνωστό γυναικείο περιοδικό.
Μιλάει για την πλατεία Αγίας Ειρήνης και το σκεπτικό του αναπτύσσεται ως εξής: έχουν έρθει στην περιοχή ένα σωρό “άσχετοι” με αυτούς, τους καταπληκτικούς hipsters, κι έχει αρχίσει να μοιάζει με το Γκάζι, άρα δεν είναι πια τόσο “hip“.
Ισχυρίζεται ότι “ένα πλήθος, που μεταφέρει το σαρκίο του «όπου έχει τζέρτζελο», έχουμε ξαναδεί ότι δεν αποτελεί απλά κίνδυνο για την αλλοίωση του χαρακτήρα και της φυσιογνωμίας μιας πιάτσας -όπως τα ξέραμε και τα αγαπήσαμε όσοι πήγαμε πρώτοι– αλλά πριν προλάβεις να πεις «κάγκουρας», τα έχει ήδη φάει σαν τον καρκίνο”. Δεν είναι, λέει, ότι είναι σνομπ, αλλά του λείπουν “οι «χιπστερούδες» με τα τατού που καθιέρωσαν τη γειτονιά μαζί με τα αγόρια με τα Vans”.
Βέβαια, ο χιπστερολόγος δηλώνει ανακουφισμένος που τα μαγαζιά της Αγ. Ειρήνης “έχουν ακόμη (με λίγες εξαιρέσεις) μια άλλη, πιο νεοϋρκέζικη αισθητική“. Αλλά καταλήγει θλιμμένος -κρατηθείτε- που “δεν έχει η κάθε φυλή της πόλης τον ζωτικό της χώρο“.
Βαθιά ανάσα.
Αγαπητέ μου hipster. Εκ μέρους όλης της υπόλοιπης Αθήνας, ζητώ ταπεινά συγγνώμη που η πλέμπα ανακάλυψε τα τόσο μοναδικά στέκια σου. Είναι ανεξήγητο: αν έγραφε κανείς reviewsσε κάποιο site για τα “αβγά benedict με αυθεντικό English muffin” του MamaRoux, να το καταλάβαινα. Αν κάποια freepressπου τυπωνόταν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα αφιέρωνε τις μισές της σελίδες, κάθε εβδομάδα, να μας πει ποιο είναι το νέο hipστέκι, δεν θα ήταν τόσο περίεργο. Αν, γενικά, υπήρχε οποιαδήποτε κλίκα με μια απειροελάχιστη δύναμη που να επιβάλλει τί είναι hipκαι τί όχι, θα ήταν λογικό.
Ωχ, μια στιγμή. Όλα αυτά συμβαίνουν. Εσύ έγραψες για τα αβγά benedict, εξάλλου. Δημόσια. Σε ένα πολύ γνωστό site. Στο ίδιο άρθρο που παραπονιέσαι ότι έχουν μάθει όλοι την πιάτσα της Αγίας Ειρήνης και δεν σε αφήνουν στην ησυχία σου να απολαύσεις το “brunch” σου και τα “afterofficedrinks” σου. Εγώ όταν θέλω ένα στέκι να παραμείνει κρυφό, πηγαίνω μόνος μου ή με επιλεγμένες παρέες και σε καμία περίπτωση δεν το διατυμπανίζω δημόσια.
Ξεπερνάμε όμως την τεράστια αντίφαση του να διαφημίζεις ασύστολα αυτό που υποτίθεται ότι θέλεις να μείνει κρυφό και υποθέτουμε ότι ο άθλιος, κομπλεξικός σνομπισμός σου δικαιολογείται επειδή “πήγατε πρώτοι”. Σου έχω νέα: τίποτα δεν κάνατε πρώτοι. Κανένα από τα στέκια σου δεν περίμενε άδειο να το ανακαλύψει κάποιος hipster, για να γίνει μετά το nextbigthing στα (social) media – όλοι ξέρουμε ότι λειτουργεί αντίστροφα αυτή η σχέση. Το ίδιο ισχύει και με τα ρούχα που φοράς και φυσικά τη μουσική που ακούς. Κάποιος σου τα πλάσαρε, για να τα πλασάρεις κι εσύ σε άλλους με τη σειρά σου.
Όταν μας αδειάσατε τη γωνιά από την Καρύτση (τί αγαλλίαση), δεν ήταν επειδή είχαν “πλακώσει οι «κάγκουρες»”. Απλώς κάποιοι έκλεισαν μαγαζιά εν μία νυκτί για να επανεμφανιστούν λίγους μήνες αργότερα στην (τότε φρέσκια) Αγία Ειρήνη. Γιατί δεν είχαν ιδέα τί πάει να πει μακροπρόθεσμη επένδυση (χρήματος και κυρίως ενέργειας) – που μόνο αυτή δημιουργεί πραγματικά στέκια που αντέχουν στο χρόνο. Και κάποιοι κολλητοί τους έπρεπε να κάνουν καινούρια πληρωμένα αφιερώματα στα siteκαι τα περιοδικά τους. Το αν θα γίνει το ίδιο με την Αγία Ειρήνη, μένει να φανεί.
Ποιος είσαι, όμως, τελικά; Ένας σκυλάς από την ανάποδη. Ποια η διαφορά του marketingπου ωθεί εκείνον να “μεταφέρει το σαρκίο του «όπου έχει τζέρτζελο»” με το marketing που ωθεί εσένα να πηγαίνεις κάπου -δήθεν- “πρώτος”; Στην ουσία τα τατού, τα Vansκαι η “νεοϋορκέζικη αισθητική” σου ελάχιστα διαφέρουν από το “πειραγμένο” αμάξι και τα τσιφτετέλια του σκυλά – και οι δύο συμπεριφορές δεν αποτελούν παρά καταναλωτικές τάσεις που σας επιβάλλονται έξωθεν. Διότι και οι δύο ικανοποιείτε την ίδια ανάγκη για ετεροπροσδιορισμό. Κάποιος πρέπει να ορίσει για λογαριασμό σας τί είναι “hot” ή “hip“, “μοδάτο” ή “cool“, γιατί δεν έχετε το θάρρος της προσωπικής επιλογής και αισθητικής. Μόνο που ο σκυλάς – μ’ όλα τα δικά του κόμπλεξ – δεν έχει καμία πρεμούρα να μας τα πρήξει με το πόσο διαφορετικός είναι.
ΥΓ. Όσο για τον “ζωτικό χώρο” που ζητάς, να θυμίσω ότι ο όρος έγινε γνωστός λόγω ενός βιβλίου που ήταν πολύ hipστην εποχή του. “MeinKampf” λεγόταν. Όλοι ξέρουμε πού κατέληξε αυτή η ιστορία, γι’ αυτό έχουμε μάθει να προσπαθούμε να συνυπάρχουμε με όλους στα μπαρ και τις γειτονιές της πόλης – ακόμη και με τους hipsters.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.