Οι Greeklish Babylon είναι ο Παύλος Συνοδινός, ο Νίκος Ζαδές, ο Πάνος Τόλιος, ο Μιχάλης Πορφύρης, είναι και άλλοι κρυφοί ήρωες… Οι Greeklish Babylon παίζουν αυτά που ζουν… μιλάνε ελληνικά αλλά μιλάνε και ξένα, ποτέ όμως Greeklish… Οι Greeklish Babylon είναι ροκ, είναι και ποπ, είναι και κρυφορεμπέτες, είναι και έντεχνοι; Οι Greeklish Babylon παίζουν δικά τους αλλά και αυτά που θα ήθελαν να είναι δικά τους…
Αυτοί είναι οι Greeklish Babylon, κι εμείς τους συναντήσαμε, με αφορμή τις δυο εμφανίσεις τους στη Θεσσαλονίκη και στο 4ο TrollFestival απόψε (31/1) στην Αθήνα. Βρεθήκαμε λίγη ώρα πριν την έναρξη της εμφάνισης τους στη συμπρωτεύουσα. Μοιραστήκαμε μαζί τους ένα τραπέζι, σκέψεις, λέξεις και… μπαταρίες, οι οποίες έγιναν το αγαπημένο παιχνίδι του Παύλου όταν χρειάστηκε να τις αλλάξουμε στη φωτογραφική.
Η ιδιαιτερότητα των Greeklish Babylon είναι φανερή ακόμα και στον τρόπο που συζητάνε, με τον καθένα να έχει τις δικές του απόψεις, αλλά όλα να δένουν σχηματίζοντας έναν ομοιόμορφο κύκλο. Πριν κλείσω τον πρόλογο για να τους απολαύσετε, να σας πω ότι ήταν η πρώτη φορά που τους είδα ζωντανά, αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, με έπεισαν οι ίδιοι για αυτό.
Οι Greeklish Babylon είναι ένα σχήμα νέο, αλλά από μουσικούς «παλιούς», αφού όλοι μετράτε κάποια χρόνια στο χώρο… πώς έδεσε η συνταγή;
Νίκος: Βρεθήκαμε αρχικά για να εξυπηρετήσουμε κάποιες συναυλίες και μια παρουσίαση δίσκου του δεύτερου προσωπικού άλμπουμ του Παύλου, εκεί ήταν η πρώτη μας συνάντηση. Κάναμε κάποια live και είδαμε ότι αυτό λειτουργούσε, όποτε κάναμε κάποια στιγμή μια αφίσα η οποία αντί να γράφει «Παύλος Συνοδινός», έγραφε «Greeklish Babylon». Αυτή ήταν μια απόφαση και κίνηση του Παύλου, αλλά μας βρήκε όλους σύμφωνους, όλοι αισθανθήκαμε μέλη αυτού, το υλικό του το αισθανόμαστε και δικό μας και ταίριαξε και το παίξιμο μας. Αυτό είναι ευλογία, να βρίσκονται κατά τύχη άνθρωποι, να δένουνε και να βγαίνει αυτό το αποτέλεσμα.
Πάνος: Στην ουσία το γκρουπ έγινε χωρίς να το καταλάβουμε. Πριν ακόμα το ονοματίσουμε ή το αποδεχθούμε ότι είναι ένα συγκρότημα αυτό, ήδη υπήρχε.
Όπως λέτε και οι ίδιοι, είστε και ποπ και ροκ, και κρυφορεμπέτες και έντεχνοι, γενικά, απλώς αγαπάτε τη μουσική…
Πάνος: Αν μπορώ να διαχωρίσω τη θέση μου, εγώ είμαι όλα αυτά εκτός από κρυφορεμπέτης!
Νίκος: Αυτό ειπώθηκε περισσότερο γιατί ο καθένας μας έχει διαφορετικά ακούσματα. Εγώ ασχολούμαι περισσότερο με την ηλεκτρονική μουσική, ο Μιχάλης έχει μια πιο κλασσική παιδεία, ο Πάνος και ο Παύλος έχουν πιο ροκ δουλειές, οπότε πρόκειται για μια μίξη. Είμαστε «λίγο απ’ όλα» γιατί ο καθένας καταθέτει τον προσωπικό του ήχο και την προσωπική του άποψη, με βάσει αυτών που έχει μέσα του.
Στιγμιότυπο από το live στη Θεσσαλονίκη.
Για τις ετικέτες στη μουσική, και συγκεκριμένα για τους «ροκοπατέρες» και τους «εντεχνάδες», ποια είναι η γνώμη σας;
Παύλος: Είναι λάθος να κατηγοριοποιούμε η αλήθεια είναι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όπου υπάρχει καπνός δεν υπάρχει και φωτιά, επίσης η αλήθεια είναι, όποτε η αλήθεια κρύβεται μάλλον κάπου στη μέση. Καλό είναι να μην γίνεται διαχωρισμός, ούτε στο έντεχνο, ούτε στο σκυλάδικο, ούτε στο ροκ. Όμως, κάθε είδος κουβαλάει μια κουλτούρα πίσω του, πως δουλεύεις, τι θες να εκφράσεις. Καλό θα ήταν να μην υπάρχουν αυτοί η διαχωρισμοί, δυστυχώς υπάρχουν, ειδικά στην Ελλάδα.
Πάνος: Είναι ένα αναγκαίο κακό. Παραδείγματος χάριν, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, θα ήταν πιο πρακτικό από το να περιγράφουμε αυτό που παίζουμε, με όρους μουσικούς, να υπήρχε η δυνατότητα να ακούσεις και από μόνος σου να βγάλεις ένα συμπέρασμα. Πρέπει να πεις με λόγια ένα πράγμα που εκ φύσεως δεν γίνεται να περιγραφεί λεκτικά.
Τα τελευταία χρόνια έχουν μπλεχτεί και οι μουσικές, και πλέον με το διαδίκτυο είναι πιο εύκολο να ακούσεις κάτι, από το να το δεις.
Πάνος: Σαφώς και είναι ευκολότερο τώρα, από τη στιγμή που κάτι θα σου προξενήσει το ενδιαφέρον να ανακαλύψεις τι είναι αυτό και να φτάσεις σε ένα δικό σου συμπέρασμα, χωρίς να χρειάζεται να περιγράφεται με λόγια.
Νίκος: Παρ’ όλα αυτά, το κάθε τι χρειάζεται ένα σωστό τρόπο διαχείρισης. Από τη μια το διαδίκτυο έχει δώσει μια τρομερή δύναμη και σε νέους καλλιτέχνες και σε παλαιότερους, να παρουσιάσουν τη μουσική τους, γρήγορα, παντού και πολύ εύκολα. Από την άλλη, έχω βρεθεί σε συζήτηση όπου να μου λένε «έχω στο σκληρό μου δίσκο 150GB μουσική» και τους ρωτάω «όντως έχεις ακούσει 150GB μουσική;». Έχει χάσει δηλαδή λίγο την αξία του. Παλιά ήταν μια διαδικασία να πάρεις ένα CD, να το ανοίξεις, να διαβάσεις το booklet, πλέον είναι τόσο εύκολο, απλά έχεις γεμάτο το δίσκο σου και δεν τα έχεις ακούσει ποτέ.
Πάνος: Σκέψου ότι εγώ αγόραζα βινύλια, και έγραφα κασέτες. Είχα μια τεράστια κασετοθήκη. Εκείνα τα χρόνια, επειδή ήταν ακριβό «σπορ» το να αγοράζεις μουσική, οι παρέες συνεννοούμασταν, έπαιρνε ο καθένας από έναν δίσκο και μετά τα κάναμε μεταξύ μας κασέτες. Σήμερα, με ένα κλικάρισμα το κατεβάζεις και τελείωσε, άρα το σέβεσαι και λιγότερο. Εμείς όταν παίρναμε δίσκο και δεν μας άρεσε ήταν κηδεία! Τώρα αν δεν σ’ αρέσει το διαγράφεις και δεν έγινε τίποτα.
Στιγμή από το live στη Θεσσαλονίκη.
Παρακολουθείτε ειδήσεις στην τηλεόραση ή γενικά στα «κατευθυνόμενα μέσα»;
Πάνος: Εγώ παρακολουθώ φανατικά αθλητικά ραδιόφωνα!
Παύλος: Εγώ προσωπικά δεν παρακολουθώ καθόλου τηλεόραση και ραδιόφωνα (ειδησεογραφικά). Προτιμώ το ίντερνετ για την προκειμένη δουλειά. Δε νομίζω πως υπάρχει ένα αντικειμενικό site, αλλά μπορείς μόνος σου να δεις τις διαφορετικές απόψεις, αντίθετα με τα ιδιωτικά κανάλια που όλοι θα σου πουν το ίδιο.
Σήμερα παίζετε στη Θεσσαλονίκη, πρώτη φορά ως Greeklish Babylon;
Παύλος: Πρώτη φορά, και είμαστε χαρούμενοι γι αυτό. Είναι τα πρώτα ξεπορτίσματα από την Αθήνα, που δεν είναι τυπικά η βάση μας, καθ’ ότι ο Πάνος είναι από εδώ. Μόλις μπήκε το ’14 κάναμε τα πρώτα μας live εκτός Αθήνας, παίξαμε στην Κρήτη και τώρα εδώ. Το θέλουμε αυτό πολύ, να συμβαίνει και να συνεχίσει.
Νίκος: Εγώ πάντα χαίρομαι να παίζω στη Θεσσαλονίκη γιατί, αν και ακούγεται γραφικό, αλλά το έχω ζήσει, το κοινό της Θεσσαλονίκης το περιμένει και το σέβεται το live. Είναι ωραίο κοινό. Το έχω ζήσει πολλές φορές, αλλά πάντα μου κάνει εντύπωση! Ίσως επειδή μπορεί να μην έχει τόσα live, σε ποσότητα, όσα στην Αθήνα, δεν ξέρω, αλλά αυτήν την εντύπωση έχω αποκομίσει τόσα χρόνια, οπότε είναι πάντα χαρά να παίζω σε ένα τέτοιο κοινό. Πολλές φορές το κοινό στην Αθήνα δεν δείχνει το ίδιο πάθος με το κοινό στη Θεσσαλονίκη, ή τουλάχιστον εγώ αυτό έχω νιώσει.
Αύριο (σ.σ. σήμερα 31/1) επιστρέφετε στη βάση και στο «δύσκολο κοινό», για να παίξετε στο TrollFestival…
Παύλος: Είναι επίσης η πρώτη φορά μας σαν Greeklish Babylon, που θα παίξουμε σε φεστιβάλ! Τα φεστιβάλ μ’ αρέσουν πάρα πολύ, όχι επειδή βαριέμαι να παίζω, αλλά είναι ωραία όλη η ποικιλία, αρκεί να είναι οργανωμένο σωστά. Αύριο θα έχουμε μια τέτοια εμπειρία για πρώτη φορά και μας αρέσει πολύ, όπως μας αρέσει και ότι είναι το ένα αμέσως μετά το άλλο, και περιμένουμε η Αθήνα να ανακάμψει στη δυναμική του κοινού της!
Σε ένα υποθετικό σενάριο σας δίνεται η ευκαιρία να πάτε στο εξωτερικό, χωρίς να έχετε σίγουρη την ανταπόκριση του κοινού, γνωρίζοντας όμως ότι θα κυκλοφορήσετε σίγουρα δυο τρεις δίσκους, θα δεχόσασταν μια τέτοια πρόταση;
Πάνος: Περπατώντας!
Παύλος: «Μα ο Νίκος γύρισε ξανά… Αδύναμος και φώναζε μαμά…» λέει ένα τραγουδάκι που έχουμε φτιάξει τώρα πρόσφατα. Η αλήθεια είναι ότι θα πηγαίναμε, όχι περπατώντας, αλλά και με κατακόρυφο. Πάντα όμως σκέφτεσαι το βαθμό επιτυχίας ή αποτυχίας, σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω, παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι εμείς είμαστε άνθρωποι που δεν θα το σκεφτόμασταν, θα το κάναμε. Είναι μια ευκαιρία, όχι μόνο για ένα μουσικό σχήμα, για οποιονδήποτε ζει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Είναι η χώρα του, η βάση του, την αγαπάει, αλλά από την άλλη δεν είναι ζωή αυτό.
Πάνος: Πέραν από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που είναι στην Ελλάδα αυτή που ξέρουμε όλοι, προσωπικά θα έβρισκα μεγαλύτερο κίνητρο και θα με «γαργαλούσε» περισσότερο κάτι τέτοιο, έχοντας ακούσει περιπτώσεις συγκροτημάτων από εδώ, που ξεκίνησαν σαν «μπουλούκι». Πήραν τα όργανα τους και ξεκίνησαν από τα Σκόπια, προχωρούσαν προς τα πάνω και όπου έβρισκαν χώρο παίζανε, ταξίδι προς το άγνωστο κανονικά. Δεν έχω τολμήσει να το κάνω ποτέ αυτό, αλλά το ζήλευα ανέκαθεν. Εάν βρω παρέα διατεθειμένη να το κάνει, είμαι πεπεισμένος ότι θα το κάνω. Αυτό είναι και μια πρόκληση, και οι προκλήσεις στη δουλειά μας δεν τελειώνουν ποτέ.
Παύλος: Τότε Πάνο να το οργανώσουμε!
Αν μπορούσατε να συνοψίσετε τη ζωή σας μέσα στο και από το συγκρότημα, με ένα στίχο, ποιος θα ήταν αυτός;
Πάνος: Είναι ένας στίχος που τον λέω συχνά στον Παύλο, «δεν θα πω ποτέ σε κανέναν τίποτα». Όπως λέγαμε πριν, ότι περιγράφουμε τη μουσική και περισσότερο δημιουργούμε παρεξηγήσεις παρά καταφέρνουμε να σχηματοποιήσουμε τα πράγματα. Είμαι της άποψης ότι «τα λίγα λόγια είναι χρυσός και το κανένα πλούτος». Ό,τι πρέπει να μαθευτεί μαθαίνεται, και νομίζω το κλίμα που υπάρχει είναι εμφανές.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.