H μειοψηφία κυβερνά και η πλειοψηφία χτενίζεται

του Περικλή Κοροβέση

Ολοι μιλούν για πρόοδο, ανάπτυξη και επενδύσεις. Και υπάρχει παράδοση σε αυτή τη χώρα, όσο πιο άσχετος είναι κάποιος τόσο πιο περιζήτητος να γίνεται στα κανάλια. Ας ενταχθώ κι εγώ σε αυτό το κυρίαρχο ρεύμα και ας θέσω ένα ερώτημα: Θα αγόραζε κάποιος μια επιχείρηση που έχει χρέος 359 εκατ. και τζίρο 184 εκατ.;

Επιπλέον, θα υπήρχε ένα κυμαινόμενο ποσό που θα έπρεπε να καταβάλλεται ετησίως στους δανειστές και που θα έφτανε μέχρι και τα 12,2 εκατ. Και αυτή η κατάσταση θα ήταν σταθερή μέχρι το 2060. Στις μεγάλες επιχειρήσεις που λειτουργούν στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού, τα πράγματα κινούνται τελείως διαφορετικά. Βάζουν στόχο ένα υψηλό ποσοστό κέρδους 500%-1.000% ή ακόμα παραπάνω για το τρέχον οικονομικό έτος.

Αν αυτό δεν επιτευχθεί, ο διευθύνων σύμβουλος πάει στο σπίτι του. Και όταν μιλούν για ζημιές ύψους 30%-50% δεν είναι πραγματικές ζημιές αλλά είναι από τα κέρδη που έχασαν και τα θεωρούσαν δεδομένα. Αυτήν λοιπόν την υπερχρεωμένη επιχείρηση δεν θα την αγόραζε κανένας και θα την άφηναν στην τύχη της.

Αν δούμε όμως έναν εξοντωτικό αγώνα μεταξύ δύο ανταγωνιστών που να θέλουν με κάθε θυσία αυτήν την καταδικασμένη σε θάνατο επιχείρηση, τότε να είμαστε σίγουροι πως δεν είναι επιχειρηματίες αλλά πολιτικοί. Αν τώρα τα εκατομμύρια τα κάνουμε δισεκατομμύρια, θα έχουμε την εικόνα της Ελλάδας, με το δημόσιο χρέος, το ΑΕΠ και τις δόσεις που πρέπει να πληρώνουμε μέχρι το 2060. Οι ανταγωνιστές είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν μια θέση «εξυπηρετητή χρέους». Βέβαια, επιχειρήσεις και κράτη δεν είναι το ίδιο. Αλλά έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Και οι δύο οργανισμοί έχουν πάγια έξοδα και πάγιες υποχρεώσεις προς τους δανειστές. Αλλά έχουν και διαφορές. Μια επιχείρηση παράγει ένα προϊόν, αδιάφορο αν είναι απαραίτητο ή χρήσιμο για την κοινωνία, με σκοπό το ύψιστο δυνατόν κέρδος, χωρίς απολύτως κανέναν ηθικό φραγμό. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η μείωση του κόστους παραγωγής στο ελάχιστο (κυρίως απλήρωτη εργασία και χωρίς δικαιώματα).

Το κράτος δεν παράγει τίποτε. Επομένως, δεν μπορεί να έχει κανένα κέρδος. Εχει όμως τεράστια πάγια έξοδα (Υγεία, Παιδεία, Αμυνα, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Υποδομές). Χωρίς αυτά, δεν λογίζεται πολιτισμένο κράτος. Και επειδή αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι κερδοφόρα προϊόντα (άσχετα αν σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται με τη διαφθορά), κάποιος πρέπει να τις πληρώσει. Και αυτός είναι ο φορολογούμενος, που θεωρητικά πρέπει να πληρώνει τις κοινωνικές παροχές ανάλογα με το εισόδημά του. Στην ουσία εργοδότης του κράτους είναι ο φορολογούμενος που αγοράζει υπηρεσίες.

Αλλά στην πράξη, μερικές φορές τα πράγματα βγαίνουν διαφορετικά. Πληρώνεις τον αστυνομικό για να είσαι ασφαλής και αυτός με το δημόσιο κλομπ σού ανοίγει το κεφάλι και σε στέλνει στο νοσοκομείο με διάσειση. Το ίδιο και ο στρατιωτικός. Του καταβάλλεις τον μισθό του κι αυτός, αντί για ευχαριστώ, κάνει πραξικόπημα, σε συλλαμβάνει και σε φυλακίζει.

Αλλά αυτά ευτυχώς δεν γίνονται κάθε μέρα. Γίνονται όμως άλλα χειρότερα και αφορούν το βιοτικό επίπεδο του λαού. Καλείται να πληρώσει δυσθεώρητα δημόσια χρέη με τίμημα τη βέβαιη πορεία του προς τη φτώχεια. Με την αθόρυβη επανάσταση του νεοφιλελευθερισμού και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του αρπακτικού καπιταλισμού, η κεϊνσιανική χρυσή τριακονταετία που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανατράπηκε σταδιακά.

Ο,τι είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι θεωρήθηκε αρχαϊκή μορφή εργασίας, κάθε μέτρο προστασίας της εργασίας καταργήθηκε, είτε με νόμους είτε ντε φάκτο, και τα συνδικάτα εξαφανίστηκαν. Αυτή η καταστροφή δεν έγινε μόνο από την παραδοσιακή Δεξιά. Οι σοσιαλιστές και οι μεταλλαγμένοι κομμουνιστές έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Π.χ. ο Μπερλινγκουέρ, ο Μωυσής του ευρωκομμουνισμού, πίστευε πως η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι στάδιο της ιστορικής εξέλιξης, αλλά πανανθρώπινο και διαχρονικό σύστημα αξιών.

Και ο σοσιαλισμός μπορεί να επιτευχθεί μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Δηλαδή ο κλασικός διαχωρισμός που έχει κάθε κοινωνία, Αριστερά- Δεξιά, έπαψε να υφίσταται και έγινε Δεξιοαριστερά. Αποτέλεσμα: η αναβίωση του νεοφασισμού, με διάφορες μορφές και ενδύματα, που αποτελεί την εναλλακτική πολιτική λύση του νεοφιλελευθερισμού. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν κατάλαβε αυτές τις αλλαγές παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά και όταν ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στην τσέπη του.

Με θλίψη διαπίστωσε πως οι πολιτικοί της εξουσίας είναι όλοι ίδιοι και υπηρετούν το ίδιο σύστημα του νεοφιλελευθερισμού. Στις αποχρώσεις διαφέρουν, όπως το βλέπουμε στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πούρος νεοφιλελευθερισμός η πρώτη, νεοφιλελευθερισμός με φιλοδώρημα ο δεύτερος.

Εκλογές αύριο. Αλλά για ποιους; Μόνο γι’ αυτούς που έχουν πειστεί από την τηλεόραση -που βρίσκεται στα χέρια του αρπακτικού κεφαλαίου και υπηρετεί τα συμφέροντά του- και πιστεύουν πως η ψήφος έχει κάποια αξία. Είναι αυτό αλήθεια για όλους;

Για να δούμε το έμπρακτο γκάλοπ των ευρωεκλογών. Αποχή 41,31%. Αν προσθέσουμε και αυτούς που πήγαν στις κάλπες και ψήφισαν λευκό ή άκυρο, έχουμε ακόμα ένα 4,46%. Μας μένουν οι «λοιποί» που συγκέντρωσαν ένα 21%. Συνολικά μας κάνουν 5.911.827 πολίτες, ήτοι το 60% του εκλογικού σώματος. Με άλλα λόγια: Εξι στους δέκα πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούν τα κόμματα εξουσίας και αυτά που έχουν μόνιμη παρουσία στη Βουλή. Αυτό δεν δημιουργεί καμία σκέψη;