Την Πέμπτη, η 20χρονη Σιμόν Μάνιουελ κέρδισε ένα ιστορικό χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα ελεύθερη κολύμβηση. Η ίδια είπε: «Το χρυσό μετάλλιο δεν ήταν μόνο για εμένα. Ήταν για τους ανθρώπους που ήρθαν πριν από εμένα και με ενέπνευσαν να μείνω στο άθλημα. Είναι για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Ελπίζω να είμαι μια έμπνευση για τους άλλους να βγουν εκεί έξω και να δοκιμάσουν να κολυμπήσουν. Ίσως να είναι πολύ καλό αυτό» και πρόσθεσε πως με την όξυνση της ρατσιστικής βίας απέναντι στους μαύρους στην Αμερική είναι μια πολύ σημαντική νίκη.
Το παρακάτω είναι ένα άρθρο άποψης του George Johnson, ενός Αφροαμερικανού, αρθρογράφου, blogger και ακτιβιστή για τα δικαιώματα των μαύρων και των lgbtq, στο ebony.com, ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που ασχολείται με θέματα της αφροαμερικανικής κοινότητας.
Μετάφραση: Μαρινίκη Κολιαράκη
Ο ρατσισμός και ο διαχωρισμός εμπόδιζαν πολλούς Αφροαμερικανούς από το να μάθουν κολύμπι – ένα γεγονός που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε καθώς πανηγυρίζουμε για το ιστορικό χρυσό μετάλλιο της Σιμόν Μάνιουελ.
Η Σιμόν Μάνιουελ κλαίει κατά την απονομή των μεταλλίων για τα 100 μέτρα γυναικών ελεύθερης κολύμβησης. AP/Michael Sohn
Την Πέμπτη 11 Αυγούστου, ο κόσμος παρακολούθησε τη Σιμόν Μάνιουελ να γίνεται η πρώτη Αφροαμερικανή που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε ένα ατομικό αγώνισμα κολύμβησης και η πρώτη μαύρη γυναίκα που κέρδισε ολυμπιακό μετάλλιο στην κολύμβηση. Καθώς γλιστρούσε στο νερό, φώναζα “ΚΟΛΥΜΠΑ, ΚΟΛΥΜΠΑ, ΚΟΛΥΜΠΑ!”, καθώς την παρακολουθούσα να αγγίζει τον τοίχο της πρώτης θέσης, ξεκινούσε η διαδικασία ενός νέου ολυμπιακού “ρεκόρ”. Γεμάτος περηφάνια, πήγα αμέσως να ποστάρω τα συγχαρητήριά μου στο Twitter και το Facebook, όταν είδα τυχαία ένα άρθρο σχετικά με το ρατσισμό στην κολύμβηση. Η σκέψη μου γρήγορα μετατοπίστηκε, αφού ήξερα ότι υπήρχαν βαθύτερες προεκτάσεις σε αυτό που έκανε η Μάνιουελ εκτός από το να κερδίσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο.
Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν η δυνατή σκηνή στην ταινία “Introducing Dorothy Dandridge”, της ΗΒΟ σχετικά με τη ζωή της ηθοποιού. Στη σκηνή, η Dandridge (που την υποδύεται η Χάλυ Μπέρι), περπατάει μπροστά από την πισίνα ενός ξενοδοχείου αφού της έχουν πει ότι δεν μπορούσε να μπει. Αντί να αισθανθεί ηττημένη, εκείνη βουτά το δάχτυλο του ποδιού της στο νερό και το κινεί κυκλικά. Στην επόμενη σκηνή, παρόλα αυτά, η πισίνα αδειάζεται και καθαρίζεται από μαύρους εργάτες ενώ η Dandridge παρακολουθεί από το δωμάτιό της στο ξενοδοχείο. Προφανώς, ακόμα και η βύθιση ενός δάχτυλου στο νερό δεν ήταν ανεκτή για τους Λευκούς προστάτες του ξενοδοχείου που διαμαρτυρήθηκαν. Με την ταινία και την ιστορική νίκη της Μάνιουελ να παίζουν στο μυαλό μου, πήγα στο Twitter.
Ξύπνησα την επόμενη μέρα με εκατοντάδες ειδοποιήσεις, αφού το tweet είχε γίνει viral και ο κόσμος ξαναθυμήθηκε την άσχημη ιστορία που αντιμετωπίσαμε ως Αφροαμερικάνοι σε αυτή τη χώρα. Σύμφωνα με τα στατιστικά του Ιδρύματος Κολύμβησης των ΗΠΑ, σχεδόν 70% των μαύρων παιδιών δεν μπορούν να κολυμπήσουν και πολλοί μαύροι ενήλικες έχουν φοβία ακόμα και με το να μπουν στο νερό. Η μακρά ιστορία του αφροαμερικάνικου φόβου για το νερό δεν είναι παράλογη καθώς το τραύμα των προγόνων μας έχει βαθιές ρίζες σε εμάς σήμερα. Οι δέσμιοι Αφρικανοί που ταξίδευαν χιλιάδες μίλια διασχίζοντας τον ωκεανό, στερούμενοι νερό και φαγητό, ενώ παρακολουθούσαν τα κορμιά των συνταξιδιωτών τους να πετάγονται στη θάλασσα, βρίσκονται ακόμα εντυπωμένοι στο DNA μας.
Αν ρίξουμε μια ματιά στα προηγούμενα 100 χρόνια, η ιστορία μας με το “φόβο για το νερό” είναι ακόμα πιο κατανοητή. Οι ρατσιστικές διαφημίσεις προϊόντων προσωπικής καθαριότητας -που απεικόνιζαν μαύρα μωρά ως “βρώμικα” στην εικόνα “πριν” και έβγαινε ένα “καθαρό λευκό” στην εικόνα “μετά”- ακόμα κυκλοφορούν στο ίντερνετ. Εικόνες διαχωρισμού πηγών νερού με βάση την πεποίθηση ότι οι μαύροι είχαν αρρώστιες που μπορεί να μεταδίδονταν αν μοιραζόταν το νερό υπάρχουν ακόμα στη συλλογική μνήμη. Οι ιστορίες των μαύρων celebrities όπως η Dandridge και o Sammy Davis Jr. που βούτηξαν σε πισίνες ξενοδοχείων (όπως στο New Frontier Hotel & Casino το 1952), απλώς για να τις αδειάσουν όταν βγήκαν ακόμα συζητούνται.
Πίσω στα ’60s, οι μαύροι Αμερικάνοι απαγορευόταν συστηματικά να έχουν πρόσβαση στην κολύμβηση και πολλοί το έβλεπαν ως προνόμιο των λευκών το οποίο δεν προοριζόταν ποτέ για εμάς. Με την άρση του διαχωρισμού ήρθαν οι ελπίδες ότι αυτή η παθολογία μπορούσε να αλλάξει, αλλά το μόνο πράγμα που άλλαξε ήταν πόσο περισσότερο η χώρα μας θα χρονοτριβούσε για να μη λύσει το θέμα του ρατσισμού στο κοινόχρηστο νερό. Από το να άρουν το διαχωρισμό, πολλές δημόσιες πισίνες έκλεισαν ή γεμίστηκαν με τσιμέντο για να διαφυλάξουν ότι δε θα κολυμπήσει κανείς. Αυτές που παρέμειναν ανοιχτές ήταν εχθρικές στους Αφροαμερικάνους. Σύμφωνα με τη Washington Post, “Λευκοί έφτασαν στο σημείο να ρίξουν οξύ στο νερό ενώ κολυμπούσαν μαύροι στις πισίνες και κλιμάκωσαν τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις μετά την άρση του διαχωρισμού”.
Αργότερα, οι λέσχες της χώρας έγιναν ένας νέος τρόπος να κρατήσουν τους μαύρους Αμερικάνους μακριά από το νερό. Ως ιδιωτικοί, συνήθως ακριβοί χώροι, αυτές οι λέσχες δημιούργησαν ένα μέρος όπου τα λευκά παιδιά μπορούσαν να κολυμπούν ελεύθερα χωρίς να μοιράζονται το νερό με μαύρα παιδιά. Ακόμα και όταν οι Αφροαμερικάνοι είχαν πρόσβαση στις πισίνες, φτιάχνονταν με ρηχά νερά και δεν ήταν αρκετά μεγάλες για να διδαχθούν παραδοσιακό κολύμπι, και ως εκείνη την εποχή, πολλοί από εμάς δεν είχαν πια την επιθυμία να ξεπεράσουν το φόβο που παραμέριζε την επιθυμία για κολύμπι.
Περνώντας στο σήμερα, συνεχίζουμε να βλέπουμε θανάτους από πνιγμό σε επίπεδα συναγερμού για τους Αφροαμερικάνους επειδή πολλοί από εμάς δεν μπορούν να κολυμπήσουν. Οι ρυθμοί με τους οποίους πνίγονται τα μαύρα παιδιά είναι τριπλάσιοι από τους λευκούς συνομηλίκους τους, σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών. Όταν ο Κάλεν Τζόουνς κέρδισε το ολυμπιακό μετάλλιο το 2008, μίλησε σχετικά με το πόσο αναγκαίο είναι η κολύμβηση να γίνει απαίτηση, ειδικά στις κοινότητες των μαύρων. Ο Τζόουνς, που έχει τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια, γράφτηκε σε μαθήματα κολύμβησης αφού παραλίγο να πνιγεί στα πέντε του χρόνια. Αυτή η ιστορία του “σχεδόν πνιγμού” ακούγεται πολύ συχνά στην κοινότητά μας και αυτός είναι ο λόγος που η νίκη της Σιμόν Μάνιουελ είναι τόσο σημαντική.
Η ιστορική στιγμή της Μάνιουελ είναι το πρώτο βήμα σε μια επαναστατική αλλαγή που χρειάζεται για να διορθωθεί η αφήγηση σχετικά με τους Αφροαμερικανούς και την κολύμβηση. Σε μια χώρα που έχει τόσο πολύ αρνηθεί στους μαύρους την πρόσβαση στο νερό και τις πισίνες, ενώ βοηθάει να διαιωνιστεί το στίγμα ότι οι μαύρες γυναίκες “αρνούνται να βρέξουν τα μαλλιά τους” και “οι μαύροι δεν μπορούν να κολυμπήσουν”, η Μάνιουελ διέψευσε και τους δύο μύθους και μας έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε νέα ιστορία. Η ιστορία μας με τις ρατσιστικές πρακτικές και την περιστολή των δικαιωμάτων μας στην κολύμβηση και να βρούμε την αποδοχή στο νερό είναι επίπονη, άσχημη, αξιοθρήνητη αλλά μπορεί να διορθωθεί.
Ενώ πανηγυρίζουμε αυτή τη στιγμή, ας αφιερώσουμε ένα λεπτό να ευχαριστήσουμε αυτούς που άνοιξαν το δρόμο για τους μαύρους να διεκδικήσουν το δίκαιο χώρο τους στην πισίνα.
Ευχαριστούμε Σιμόν Μάνιουελ επειδή ξέρεις ότι αυτό που έκανες ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το να κερδίσεις απλά ένα χρυσό μετάλλιο. Ευχαριστούμε Κάλεν Τζόουνς επειδή ξέρεις ότι αυτό που έκανες ήταν πολλά περισσότερα από το να εμφανιστείς απλώς σε ένα ολυμπιακό βάθρο. Και σας ευχαριστούμε Ντόροθι και Σάμι, που πήρατε το προνόμιο που οι πρόγονοί σας έπρεπε πάντοτε να έχουν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.