Η πλατεία Συντάγματος έχει γεμίσει. Δεν θυμίζει σε πολλά τις μεγάλες κινητοποιήσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει κάτι ξεχωριστό. Έχει παλμό. Έχει χαμόγελο κι αποφασιστικότητα. Ο κόσμος δεν μιλά απλώς για τα προβλήματά του, μιλά για το πως θα αντιδράσει. Πώς θα κατεβάσει τον γείτονά του στον δρόμο, πώς θα διεκδικήσει το μισθό του στον επιχειρηματία που το παίζει καμπόσος με τις νέες βολικές ρυθμίσεις. Οι πρωτότυπες ιδέες δεν λείπουν ούτε αυτή τη φορά. Τέσσερις μεγάλες σημαίες καλύπτουν το πάνω δρόμο της πλατείας. Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα. Χώρες που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των ίδιων πολιτικών. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Κανείς δεν είναι μόνος του.
Σε ανύποπτο χρόνο, όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στέκονται μπροστά από τη Βουλή με ένα απλωμένο πανό. “Καταστρέφετε τη χώρα, φύγετε τώρα”. Δεν το δείχνουν απλά. Με υψωμένες γροθιές φωνάζουν δυνατά. Ο κόσμος μαζί τους. Ίσως όχι όλοι, αλλά σίγουρα περισσότεροι από αυτούς που βρίσκονται στα μπλοκ του κόμματος. Τραγουδούν “πότε θα κάμει ξαστεριά”. Όλο και πιο δυνατά. Κάποια τραγούδια δεν πεθαίνουν ποτέ στο χρόνο. Ίσως αυτή είναι και η απόδειξη του ότι ποτέ δεν κερδίσαμε αυτό που αξίζαμε. Μια ζωή ελεύθερη χωρίς ελλείψεις. Μια ζωή με ισότητα και χωρίς διακρίσεις.
Περνούν λίγα λεπτά και οι βουλευτές βαδίζουν προς το δρόμο. Τα συνθήματα συνεχίζονται. “Ούτε Βενιζέλος, Ούτε Σαμαράς, ήρθε η ώρα της Αριστεράς”, ένα από τα πολλά που ακούγονται. Βγαίνει από τα χείλη σαν μια αυθόρμητη ανάγκη. Η αλλαγή, η ανατροπή, η δίψα για το τέλος μια σκληρής δυναστείας.
Η συγκέντρωση διαπερνάται από συγκίνηση. Από ρίγος. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα κόμμα αποφάσισε να σπάσει τους τοίχους του Κοινοβούλιου και να κατέβει στο δρόμο. Εκεί που ανήκει. Συνηθίσαμε στην αποστασιοποιημένη εκπροσώπηση. Θα ψηφίσω τον τάδε για να μου τα φτιάξει, να βάλουμε και το παιδί στο δημόσιο. Κανείς δεν χάνεται. Μόνο που η πολιτική του ρουσφετιού γύρισε μπούμερανγκ. Και τώρα γίνεται εμφανές ότι το ‘δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά” ισοδυναμεί με… έγκλημα. Η αδιαφορία για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας σκόρπισε αυτοκτονίες, άνεργους, φτωχούς, κοινωνικές παθογένειες που δεν περιμέναμε ότι θα ζούσαμε πάλι. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Δεν θα δοθεί άλλη ευκαιρία. Η αποχή από τα κοινά, συνιστά αποχή από τη ζωή. Ο ατομικός δρόμος πάντοτε καταλήγει στον συλλογικό.
Επικοινωνιακή πολιτική ή κάτι περισσότερο;
Η σημασία του πανό δεν περιορίζεται μόνο στα πιθανά πολιτικά οφέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν υπόθέσουμε ότι έγινε με την λογική του… promotion, πρόκειται για “μια γέφυρα ανάμεσα στο Κοινοβούλιο και στο λαό”, όπως δήλωσε σε συνέντευξη του στη γερμανική εφημερίδα DIE ZEIT , o Aλέξης Τσίπρας. Είναι ένα βήμα προς την άμεση δημοκρατία. Είναι ένα βήμα προς αυτά που υποστήριζε ο Μανώλης Γλέζος τις προάλλες στα Πετράλωνα. “O Aνδρέας Παπανδρέου το είπε περίφημα. Ο λαός στην εξουσία, στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Εμείς δεν θέλουμε αυτό. Θέλουμε ο λαός να αποφασίζει για τα πάντα”.
Αν υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ κτίζει ένα φιλολαϊκό προφίλ για την περίσταση, είτε όχι φυτεύει ένα σπόρο. Το σπόρο του αγώνα. Της κατάργησης του στερεοτυπικού εξουσιαστικού χαρακτήρα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Φυτεύει τον σπόρο της πρωτοβουλίας, που έρχεται σε κόντρα με την λογική της ανάθεσης. Γι΄’ αυτό και δεν ζητά εκλογές. Ζητά από τον λαό να απαιτήσεις τις εκλογές. Αυτόματα απαντά στο αντεπιχείρημα ότι “καταστέλλει” έμμεσα τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Πρόκειται για αίτημα που γεννάται μόνο μέσα από τον αγώνα. Και σε μια χώρα όπου οι πρωθυπουργοί διορίζονται (Παπαδήμος) πρόκειται για μια πολύ σημαντική θέση.
Η σημασία του πανό και ό,τι επακολούθησε όμως εντοπίζεται και αλλού. Ένα από τα… παράπονα του κόσμου είναι η απουσία των πολιτικών στα δύσκολα. Η παρουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο σπάει μια αρνητική παράδοση. Δημιουργεί χρέος. Το “δεν θα σκοτωθώ για χάρη τους”, αποτελούσε μια εύκολη απόκρουση της ευθύνης. Μόνο που αυτή πλέον έχει μεγαλώσει. Και διάολε, αν δεν το καταλάβουμε θα ζούμε μια ζωή υποταγμένοι στα ανεκπλήρωτα θέλω μας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.