Δύο κοπέλες δίπλα μου φιλιούνται θυμίζοντας πρωταγωνίστριες στα πιο ερωτικά video clip. Μπροστά τους, χορεύουν και τραγουδούν με τη ψυχή τους δύο 40αρηδες από την Έδεσσα. «Ήρθαμε πέρυσι, ήρθαμε και φέτος. Θέλουμε να στηρίξουμε τον αγώνα, αλλά και να περάσουμε καλά», μας είπαν. Παντού βέβαια υπήρχαν παρεάκια από τους αγωνιστές κατοίκους των χωριών της περιοχής.
Η συναυλία του Σαββάτου, ήταν μία νίκη για όλους. Στην χώρα που η μία ομοφοβική επίθεση διαδέχεται την άλλη, οι δύο κοπέλες ένιωσαν άνετα να δηλώσουν τη σεξουαλικότητά τους. Στην χώρα που τα δάση γίνονται κατά εκατοντάδες στάχτη κι αποκαΐδια κάθε καλοκαίρι, οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν είδαν την ελπίδα για να σωθούν οι Σκουριές να ανθίζει ξανά. Ήταν όμως και μια νίκη γι΄ αυτούς που αγαπούν την καλή μουσική γιατί είδαν στον τόπο τους κορυφαίους της έντεχνης και ροκ σκηνής.
Κάνοντας μία ευθεία σύγκριση με τις αντίστοιχες πολιτιστικές πρωτοβουλίες της El Dorado, αν και γούστα είναι αυτά, ήταν μία νίκη κατά κράτος σε όλα τα επίπεδα. Για την εξόρυξη τραγούδησαν οι Stavento και ο Μαζωνάκης, για τον αγώνα που θέλει να τη σταματήσει οι Γιάννης Αγγελάκας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Ματούλα Ζαμάνη, Παύλος Παυλίδης & Β-Μοvies, Γιάννης Χαρούλης. Για χιλιάδες ευρώ οι πρώτοι, για την αγάπη τους στη φύση οι δεύτεροι.
Κι όπως έσπευσε να διευκρινίσει εξ αρχής ο Α. Ιωαννίδης «όχι για επαναστατατόσημα, αλλά γιατί θέλουμε τα παιδιά που πάνε τώρα σε αυτό τον παιδικό σταθμό, που βρίσκεται πίσω μας να δουν σε 15 χρόνια τον τόπο τους το ίδιο όμορφο όπως τώρα».
Το Stage στήθηκε με έξοδα των κατοίκων. Την κάλυψη με κάμερες και γερανούς ανέλαβαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ3. Για χάρη τους και το σύνθημα: “Από τις Σκουριές έως την ΕΡΤ3, αγώνας για τη γη και την ελευθερία”.
«Για τη συναυλία», γνώριζαν όλοι. Μας το επιβεβαίωσε η κουβέντα μ’ έναν ταξιτζή. «Κυκλοφορώ και ξέρω. Όλοι σου λέω θα πάνε εκεί. Μόνο μη βρέξει. Δεν ακυρώθηκε έτσι;» Όχι δεν ακυρώθηκε του απάντησα. Οι διοργανωτές της συναυλίας και οι κάτοικοι των χωριών είχαν φροντίσει να μας ενημερώσουν απ’ όλες τις σελίδες τους σε facebook και sites.
Στη Θεσσαλονίκη τα πανό στις κολόνες των δρόμων υπενθύμιζαν το μεγάλο γεγονός. Κι αρκετοί το πρωί του Σαββάτου ξεκίνησαν με προορισμό την Ιερισσό. Τα ΚΤΕΛ γέμισαν, οι δρόμοι για τη Χαλκιδική είχαν για αρκετές ώρες μποτιλιάρισμα. Όσοι προνόησαν, είχαν μαζί τους σκηνές. Έτσι, μετά τη συναυλία των 7 ωρών, δεν χρειάστηκε να πάρουν το δρόμο του γυρισμού.
Tα ξενοδοχεία ήταν όλα κλεισμένα. Οι ιδιοκτήτες τους είχαν δώσει δωμάτια για να μείνουν οι καλλιτέχνες, ενώ οι τιμές για τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μειωμένες στα δέκα και δεκαπέντε ευρώ.
Είδαμε κόσμο από Έδεσσα, Σέρρες, Βόλο, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κρήτη. Είδαμε ομογενείς από Αυστραλία, Ολλανδία και Γαλλία. Ένα ζευγάρι που είχε έρθει από την Κέρκυρα μετρούσε τα λεφτά κέρμα προς κέρμα για να πάρει πριν φύγει και μπλουζάκι. Πολλοί βέβαια ήταν εκείνοι που φορούσαν ήδη μπλούζες με το SOS Χαλκιδική, προφανώς το είχαν προμηθευτεί από κάποια άλλη κινητοποίηση.
“Υπάρχει ενδιαφέρον στην πόλη κι αυτό εκδηλώνεται μέσα από τις κινητοποιήσεις και τις ομιλίες που συχνά πυκνά γίνονται”, μας λέει η Κρίστα. Μαζί με τα δύο της παιδιά, τον Αλέξανδρο και τη Νικολέτα πήγαν στην Ιερισσό για να υπερασπιστούν με τη συμμετοχή τους ένα τόπο που αγάπησαν. “Κάθε καλοκαίρι ερχόμαστε εδώ. Θεωρήσαμε από την πρώτη στιγμή αυτονόητο καθήκον μας να κάνουμε τα πάντα για να μην καταστραφεί”.
Πρώτος στη σκηνή βγήκε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Τραγούδησε μόνος του με μια κιθάρα, εντυπωσίασε όπως πάντα με τη φωνή του, προκαλώντας ρίγος, με τις λέξεις από τους στίχους του να γίνονται αιχμηρά βέλη προς το “κατεστημένο”.
Την ώρα που οι καλλιτέχνες τραγουδούσαν οι κάτοικοι του χωριού είχαν χωρίσει βάρδιες και καθήκοντα για να εξυπηρετούν τον κόσμο. Τα είχαν οργανώσει τόσο καλά που δεν έγινε ούτε μια φορά ουρά.
Κρασάκι δικιάς τους παραγωγής, φτηνές μπύρες και φαγητά έτοιμα από το σπίτι τους, δίνονταν από τους ειδικά διαμορφωμένους πάγκους. Ακόμα όμως πιο συγκλονιστική η εικόνα με τους ίδιους να τα μαζεύουν μέσα σε πέντε λεπτά όλα, ξημερώματα, όταν όλοι σκεφτόμασταν τη ζεστασιά της κουβέρτας.
Ο οικοδεσπότης Παύλος Παυλίδης
Τραγούδησε με κέφι, χόρεψε σε δαιμονισμένο ρυθμό, μας ξεσήκωσε με το “Τόσο Κοντά”. Ο Παυλίδης ήταν απολαυστικός. Ήταν χαμογελαστός. Ήταν μαζί με πολλούς αγαπημένους φίλους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αισθανόταν και σαν οικοδεσπότης. Το καταφύγιό του βρίσκεται εδώ και χρόνια στην Ιερισσό. Εκεί γράφει στίχους και κάποιες πρώτες μελωδίες.
Στα διαλείμματα Μπαλούρδος
Στις αλλαγές από το ένα μουσικό σχήμα στο άλλο, έβγαινε ο Μπαλούρδος. Ντυμένος Ματατζής με όστρακα αλά Lady Gaga αναρωτήθηκε αρχικά που βρίσκεται. «Δεν είμαι στο συνέδριο της ΝΔ;». Ατάκα που έκανε τους πάντες να λυθούν στα γέλια, για να κάνουν το ίδιο και λίγο αργότερα, με τη σύλληψη του Αγγελάκα, ενόσω τραγουδούσε το «Σιγα μη κλάψω, Σιγά μη φοβηθώ». Ο Αγγελάκας έδωσε κι αυτός το δικό του show ως γνήσιος ροκάς που όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένει το ίδιο επιβλητικός. Ακούσαμε την αγάπη, φωνάξαμε στις «Τηλεντρόγκες» για τα συστημικά media.
Ο Γιώργος που δεν ήταν στη συναυλία, αλλά πουλούσε βιβλία στα πέριξ της πλατείας από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων και τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, είπε ότι το χωριό δεν είναι χωρισμένο στα δύο. «Ωστόσο, δουλεύουν πολλοί στην εταιρεία κι αυτό προκαλεί εντάσεις». Όπως μας έχουν πει ξανά οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, η εταιρεία αν και δεν χρειάζεται βάσει πλάνου τόσους πολλούς εργαζόμενους προχωρά στην πρόσληψή τους μόνο και μόνο «για να τους έχει με το μέρος της».
Ο Θανάσης με τις θαρραλέες δηλώσεις
Δεν ήταν εύκολο, ακόμα και για το βεληνεκές του Παπακωνσταντίνου, να πει ορισμένες κουβέντες που ξέφευγαν από την αλληλεγγύη στον αγώνα και κοιτούσαν κριτικά το παρελθόν. «Κάποτε είχα έρθει να ξαναπαίξω εδώ. Πάλι ενάντια στα μεταλλεία, τότε όμως η μάχη δινόταν αλλού. Τότε όμως στην Ιερισσό ήταν υπέρ των μεταλλείων». Αρκετοί πάγωσαν, κάποιοι χειροκρότησαν αναγνωρίζοντας το λάθος, κανείς όμως δεν έβρισε. Κι αυτό έχει τη σημασία του.
Στη συνέχεια βέβαια, ο Θανάσης υποκλίθηκε στο μεγαλείο του αγώνα, βάφτισε τους αγωνιστές της Χαλκιδικής «Ζαπατίστας της Ελλάδας» και ακολούθησε ό,τι συμβαίνει πάντα στις συναυλίες του. Πολύς χορός, διαδοχικά mosh pit και καπνογόνα.
Ο Μάλαμας ανέτρεξε στον Γκάντι. Αναφέροντας ένα διάλογο που είχε πριν τη συναυλία, είπε ότι τον ρώτησαν γιατί συμμετέχει. Τι θα καταφέρει. «Η μητέρα μου δεν μου επιτρέπει να απαντώ σε ανόητες ερωτήσεις. Όπως είχε πει κι ο Γκάντι: Σχεδόν ό,τι κάνεις είναι ασήμαντο, αλλά είναι σημαντικό να το κάνεις».
Άρωμα… Κρήτης
Στην Ιερισσό, είδαμε και Κρητικούς. Ο ένας φορούσε την κλασσική παραδοσιακή ενδυμασία και ο Χαρούλης επί της σκηνής μας ταξίδεψε νότια. «Γεια σας κοπέλια, καλώς βρεθήκαμε», ήταν τα πρώτα λόγια του. Κάλεσε πάνω και τον Θανάση για να πουν το Σκουλαρίκι, αλλά και τον Δημήτρη Αποστολάκη από τους Χαϊνηδες για να πουν τον «Ακροβάτη». Μέχρι τις 4 το πρωί, ο κόσμος δεν είχε αραιώσει στο ελάχιστο. Θα ‘λεγες ότι παρακαλούσαν αυτή η «συνάντηση όλων των τρελών», όπως την αποκάλεσε με χιούμορ ο Αποστολής να μην τελειώσει ποτέ. Το σημαντικό όμως σε σχέση με την προηγούμενη φορά ήταν η παρουσία των διωκόμενων. Πέρυσι στη φυλακή, φέτος μαζί με τους δικούς τους.
Η επόμενη μέρα στην Ιερισσό
Κοκόρια, καλός καιρός και μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Η επόμενη μέρα στην Ιερισσό ήταν μια υπέροχη Κυριακή όπως όλες, αλλά με αλατοπίπερο τις κουβέντες για τη συναυλία. Οι περισσότεροι κάτοικοι της Ιερισσού ήταν μαζεμένοι στο αγαπημένο τους Dam, το ροκάδικο του χωριού κι έδειχναν ο ένας στον άλλο τα βιντεάκια που ‘χαν βγάλει. Κάποιοι από τους καλλιτέχνες είχαν μείνει επίσης. Έπαιζαν μουσικούλα στο χαλαρό. Γελούσαν. Έβλεπες την ανθρώπινη όψη τους που μυθοποιείται, δικαίως, πάνω στη σκηνή. Αρκετοί ανεβήκαν και πάνω στο βουνό όπου αντίκρισαν την καταστροφή. Είπαν να ανταμώσουν ξανά.
Ραντεβού στον Κάκκαβο
Oι συνεχείς αγώνες των κατοίκων σε συνδυασμό με το πιο ορατό πια από ποτέ ενδεχόμενο των εκλογών, γύρω από την El Dorado σχηματίζουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Η βιασύνη που παρατηρείται να τελειώσουν τα έργα, δείχνει την αγωνία που υπάρχει για να ξεκινήσει η παραγωγική διαδικασία το συντομότερο. Τα φορτηγά έχουν πατημένο το γκάζι και κάνουν ατελείωτες βάρδιες ακόμα και τις Κυριακές στον Κάκκαβο. Αφενός θα είναι σημαντικό να κερδηθεί ένας «αγώνας για τη γη και την ελευθερία». Αφετέρου όμως, όπως είπε και ο Παπακωνσταντίνου, είναι και να βρεθούν δουλειές για τους εργαζομένους της El Dorado. Στόχο που έχει θέσει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Γιάννης Μίχος κι ίσως σε αυτό το σημείο η συμβολή του (ή μη) να αποδειχτεί καθοριστική. Μέχρι τότε, οι κάτοικοι θα συνεχίζουν. Όπως έγραφαν κι οι ίδιοι σ’ ένα από τα πανό τους: «Κι αν λίγο ξαποστάσαμε να γιάνουν οι πληγές μας – Ήρθε ο καιρός να δείξουμε ποιες είναι οι αντοχές μας».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.