Ήταν Σάββατο το απόγευμα όταν βρεθήκαμε στην παιδική παράσταση της θεατρικής ομάδας Τσόκαρα που παρουσιάζει το έργο “Η Αλίκη είχε αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν πάνω στο χορτάρι”. Mια παράσταση για μικρούς και μεγάλους, εμπνευσμένη από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Lewis Carrol. Η παράσταση ξεκινάει, τα φώτα ανοίγουν και επικρατεί σιωπή στον χώρο, ώσπου εμφανίζεται η Αλίκη μπροστά μας και αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ιστορία επί σκηνής.
Το κοινό απαρτίζονταν από μικρά παιδιά αλλά κυρίως από ενήλικο κόσμο, κάτι που προκαλούσε θετική εντύπωση. Μέχρι να δω το έργο δεν είχα απαντήσεις σε οποιοδήποτε ερώτημα και αν είχα. Στο τέλος λοιπόν θυμάμαι στα τελευταία λόγια της Αλίκης το «ζουμί» του λόγου της: ”Γιατί οι μεγάλοι δεν μας ακούνε; Γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι μπορεί να γκρινιάζουμε γιατί θέλουμε κάτι μόνο και μόνο για το χρώμα του”. Άραγε οι μεγάλοι είναι πραγματικά ενήλικες και τα παιδιά είναι τόσο μικρά όσο νομίζουμε; Γιατί πάψαμε να πιστεύουμε στα παραμύθια σε αυτή την αόρατη χρυσόσκονη της παιδικής μας πλευράς; Γιατί ξεχνάμε να ονειρευτούμε το αδύνατο;
Όλα αυτά και άλλα πολλά μας θυμίζουν οι περιπέτειες της μικρής Αλίκης που αναζητά μέσα σε αλλόκοτες μορφές όπως ο καπελάς, η αλεπού, η γάτα που χαμογελά και η χελώνα που λέει ιστορίες με την δική της αλήθεια. Βουτά μέσα σε έναν κόσμο που δεν πίστευε ότι υπάρχει αλλά τελικά δεν υπάρχει τίποτα απίθανο ή ακατόρθωτο. Η φαντασία, η ενηλικίωση και η απελευθέρωση από κάθε μορφή καταπίεσης προβάλεται έντονα με έντεχνο τρόπο στο χώρο οπού η λογική αποτελεί τον λάθος καθοδηγητή. Σε έναν τόπο όπου το πιο φυσιολογικό πλάσμα (άτομο) είναι ένα μικρό κορίτσι. Άραγε στις σύγχρονες πολιτισμένες μη παραμυθένιες κοινωνίες ποιο είναι το πιο φυσιολογικό κύτταρο της; Νομίζω πως η απάντηση είναι ίδια άρα ποιος μας διαβεβαιώνει πως αυτά που ζούμε δεν είναι φανταστικά. Όταν ο χρόνος δεν έχει σημασία, όλα είναι πιθανά στην χώρα των θαυμάτων αλλά και όχι μόνο, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει αν απλά κλείσεις για λίγο τα μάτια σου. Όποια ηλικία και αν γράφει το κοντέρ, αφέσου για λίγο στην χώρα της φαντασίας που κρύβεις μέσα σου.
Σκηνοθεσία: Ομάδα Τσόκαρα
Μετάφραση – Δραματουργική Επεξεργασία: Μελίσσα Κωτσάκη, Άρτεμις Φλέσσα
Πρωτότυπη Μουσική: Θάνος Κοσμίδης (από τους Burger Project)
Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Σχεδιασμός αφίσας: Θεόδωρος Κωβαίος
Βίντεο: Κωνσταντίνος Φραγκούλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Μαρία Γεωργιάδου
Παραγωγή: Ομάδα Τσόκαρα / Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αντανακλάσεις»
Παίζουν: Ελεάννα Αποστολάκη, Μελίσσα Κωτσάκη, Ανδρομάχη Σπανέλλη
Πότε: κάθε Σάββατο στις 19:00 από 16/1/2016
Διάρκεια: 70’
Πού: ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ studio (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη Τηλ: 210 9248 328)
Είσοδος: 7 €
Ηλικίες: Από 5 ετών και πάνω
Επικοινωνία με την ομάδα: Αποστολάκη Ελεάννα 6973310991
reflections.theatercompany@gmail.com
Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη, Αρτίνα Γκέτση
Διεύθυνση: Ερεχθείου 22, Ακρόπολη
Τηλ: 2109248328 – info@kinitiras.com – www.kinitirastudio.com
Facebook page: Kinitiras-Studio Twitter: https://twitter.com/KINITIRAStudio
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.