«Ποτέ δεν βιάζουν μια γυναίκα με υπόληψη στην Ινδία», μέσα σε μια ακραία πρόταση, ο δικηγόρος των τριών από τους έξι κατηγορούμενους για τον ομαδικό βιασμό φοιτήτριας, συμπύκνωσε την αντίληψη και την νοοτροπία που υπάρχει στην μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου, όπως θέλουν να αποκαλούν την Ινδία. Ο Μανοχάρ Λαλ Σάρμα υπερασπίζεται τους κατηγορούμενους για την υπόθεση του ομαδικού βιασμού της 23χρονης φοιτήτριας μέσα σε λεωφορείο, υπόθεση που έκανε το γύρο του κόσμου για την αγριότητά της.
Μπορεί ο δυτικός κόσμος να σοκαρίστηκε αλλά για την Ινδία δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, ήταν ένας ακόμη βιασμός από τους χιλιάδες που συμβαίνουν στην χώρα κάθε χρόνο, κυρίως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε χιλιάδες στους δρόμους, γυναίκες και άνδρες, να διεκδικούν το αυτονόητο: σεβασμό και προστασία του γυναικείου φύλου.
Η ανατομία μιας κοινωνίας
«Γιατί τόσοι βιασμοί στην Ινδία;» είναι το ερώτημα που γεννήθηκε σε πολλούς με το άκουσμα του φρικτού βιασμού, αλλά κυρίως του φρικτά μεγάλου αριθμού τέτοιων περιστατικών.
Το «είναι της μόδας», όπως απαράδεκτα έγραψε ένα ελληνικό site, δεν είναι απάντηση πάνω σε ένα σοβαρό κοινωνικό θέμα, όπως αυτό του βιασμού. Η απάντηση βρίσκεται στην δομή της Ινδικής κοινωνίας, στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούν, στην νοοτροπία και την κουλτούρα που κυριαρχεί, στους νομοθετημένους κανόνες που δυστυχώς παρά τον εκδημοκρατισμό δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Παρά την ταχεία ανάπτυξή της, η Ινδία παραμένει εγκλωβισμένη μεταξύ του μοντέρνου τρόπου ζωής και του παλιού, μεταξύ του δυτικού προτύπου κοινωνίας και εκείνου της βαθιάς πατριαρχίας. Μπορεί η ανάπτυξη να είναι ταχεία αλλά τα παραδοσιακά κατεστημένα, όπως η θέση της γυναίκας, παραμένουν τα ίδια. Έτσι σήμερα η γυναίκα στην Ινδία κατέχει ακριβώς την ίδια θέση που κατείχε στην παλιά φεουδαρχική χώρα.
Η θέση μιας Ινδής
Βέβαια ποια διαφορετική θέση θα μπορούσε να έχει μια Ινδή, όταν στην Ινδία κυριαρχεί ακόμα η αντίληψη ότι ένα μωρό κορίτσι είναι κατάρα σε αντίθεση με το αγόρι που είναι ευλογία; Η ζοφερή αλήθεια είναι αυτή που έγραψε ένα κορίτσι σε μια πρόσφατη διαμαρτυρία σε ένα πλακάτ: «Ζω σε μια χώρα όπου ένα κορίτσι δεν είναι ασφαλές ούτε μέσα στη μήτρα ούτε έξω απ’ αυτήν».
Ένα κορίτσι κινδυνεύει πριν ακόμα γεννηθεί. 750.000 εκτρώσεις γίνονται κάθε χρόνο στην χώρα…κυρίως αμβλώσεις αγέννητων κοριτσιών. Για τους περισσότερους γονείς στην Ινδία, το κορίτσι είναι ανεπιθύμητο και οικονομική καταστροφή για την οικογένεια -ιδιαίτερα άμα αυτή είναι φτωχή- καθώς είναι αναγκασμένοι να δώσουν προίκα στον μελλοντικό της άνδρα. Αν και η προίκα έχει απαγορευτεί συνεχίζει να τηρείται σαν άγραφος νόμος.
Όμως και πέρα από την οικογένεια, η γυναίκα στην ινδική κοινωνία δεν έχει θέση ούτε στην παιδεία ούτε στην εργασία. Στατιστικά, η μόρφωση των γυναικών είναι η μισή από αυτήν των ανδρών ενώ πολλές γυναίκες παραμένουν αναλφάβητες καθώς θεωρείται ότι η θέση τους είναι μέσα στο σπίτι φροντίζοντας αρχικά την οικογένειά τους και αργότερα τον άντρα τους.
Οι θλιβεροί αριθμοί και τα περιστατικά
Τα στατιστικά στοιχεία, αλλά και τα περιστατικά που έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος στην Ινδία και τη δυσμενή θέση στην οποία βρίσκονται οι γυναίκες, οι οποίες συνήθως από θύματα καταλήγουν υπεύθυνες για τον βιασμό τους – δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η γυναίκα φταίει όταν βιάζεται καθώς σίγουρα θα προκάλεσε.
Μετά τον άγριο ομαδικό βιασμό της φοιτήτριας ακολούθησε η δημοσιότητα κι άλλων περιστατικών βιασμού. Για παράδειγμα, δεκαεπτάχρονη αυτοκτόνησε όταν ο αστυνομικός στον οποίο κατήγγειλε τον ομαδικό βιασμό της την προέτρεψε να παντρευτεί έναν από τους βιαστές της. Δεκαεξάχρονη αυτοπυρπολήθηκε μετά τον βιασμό της από γείτονά της, ενώ εικοσιεννιάχρονη βιάστηκε από 6 άτομα καθώς ταξίδευε για να πάει στα πεθερικά του συζύγου της.
Τα περιστατικά είναι μερικά από τα χιλιάδες -εκ των οποίων πολλά δεν μαθαίνονται καθώς δεν καταγγέλλονται- αν υπολογίσετε ότι κάθε μια ώρα διαπράττονται δυο βιασμοί στην Ινδία. Συνολικά 25.000 περίπου βιασμοί καταγράφονται ετησίως, οι 572 στην πρωτεύουσα της χώρας το Νέο Δελχί.
Πολιτικοποιώντας το ζήτημα
Πέραν αυτών, ο βιασμός είναι κυρίως ένα σοβαρό πολιτικό θέμα και πρόβλημα, καθώς η σημερινή Ινδική νομοθεσία και οι κανόνες επιτρέπουν ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι ενθαρρύνουν την έλλειψη σεβασμού απέναντι στην γυναικεία φύση και ζωή, αλλά και την διάκριση μεταξύ των φύλων με την γυναίκα να αναδεικνύεται σαν το κατώτερο και χωρίς δικαιώματα φύλο. Η γυναίκα είναι εκτεθειμένη από το ίδιο το κράτος σε κάθε είδους βιασμό, ψυχολογικό και σωματικό, και έρμαιο της οικογένειας και του άνδρα της.
Βέβαια, εκτός από τη νομοθεσία που ευνοεί τους άνδρες και δεν προσφέρει καμία ελευθερία ή ασφάλεια στις γυναίκες, και η δικαιοσύνη ελάχιστες φορές προστατεύει τις γυναίκες μετά από βιασμό. Οι βιαστές τις περισσότερες φορές δεν τιμωρούνται -μόνο το 30% δικάζεται- ενώ πολλές φορές οι γυναίκες δεν καταγγέλλουν το περιστατικό -1 στους 50 βιασμούς δηλώνεται- φοβούμενες ότι θα στιγματιστούν από την κοινωνία τους, ενώ αστυνομία και δικαιοσύνη δεν είναι λίγες οι φορές που αδιαφορούν για τις καταγγελίες των γυναικών.
Άλλωστε, την πρακτική του βιασμού χρησιμοποιούν στρατός και αστυνομία πολύ συχνά. Ακόμα και αξιωματούχοι που τώρα βρίσκονται στην κυβέρνηση έχουν κατηγορηθεί για βιασμό… μεγαλύτερη νομιμοποίηση από αυτό δεν υπάρχει, όταν παράλληλα ελάχιστα μέτρα παίρνονται για την προστασία των γυναικών, για την ταξική και φυλετική ισότητα τους με τους άνδρες και την εξάλειψη του σεξισμού και των διακρίσεων σε βάρος τους.
Στην πολιτισμένη(;) Δύση
Ο βιασμός δεν είναι προϊόν της «απολίτιστης» ακόμα Ινδίας, όπως θέλουν να προβάλλουν και να πιστεύουν στην Δύση. Ο βιασμός είναι επίδειξη εξουσίας, συνδέεται με το σεξισμό και την διάκριση που διακατέχει τις κοινωνίες μας. Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε η γυναίκα δεν έχει καταφέρει να εξισωθεί πλήρως με τον άνδρα, στην οικογένεια, στην δουλειά και την κοινωνία. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στις ΗΠΑ κάθε 90 δευτερόλεπτα βιάζεται μια γυναίκα, στην Γαλλία κάθε 8 λεπτά, ενώ στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι διαπράττονται 4.500 βιασμοί χωρίς να συμπεριλαμβάνονται στο ποσοστό αυτό οι γυναίκες που έχουν με την βία έρθει σε σεξουαλική επαφή με τον σύζυγό τους ή περιστατικά που δεν έχουν καταγγελθεί.
Είναι φανερό λοιπόν ότι ο βιασμός δεν ανθίζει μόνο στην Ινδία, ανθίζει εκεί όπου βασιλεύει η κοινωνική και φυλετική ανισότητα, ο σεξισμός και η διάκριση. Εκεί που βασιλεύει η αδιαφορία και ατιμωρησία των βιαστών, εκεί που η παιδεία και ο σεβασμός εξαφανίζονται, εκεί που η βία είναι μέσο διαπαιδαγώγησης του πατέρα ή του δασκάλου, εκεί που ο σκοταδισμός και τα στερεότυπα του τύπου «τα ‘θελε» κυριαρχούν. Οι θανατικές ποινές για τους άνδρες ή η κόσμια εμφάνιση των γυναικών που προτείνουν κάποιοι δεν χτυπούν το πρόβλημα στην ρίζα του, αντιθέτως… άλλωστε αυτό που φταίει είναι το κυρίαρχο μοντέλο των κοινωνιών που μας φτιάξανε και ότι σταματήσαμε κάπου μεταξύ καταναλωτικού οργίου και διαφημίσεων να διεκδικούμε σαν γυναίκες το αυτονόητο: την ζωή μας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.