Ανήκω κι εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους που λατρεύουν την άνοιξη… Μπορεί το «Μνημόνιο 3» να έχει ψηφιστεί, οι μεταλλουργοί, οι εργάτες στο μετρό και προσφάτως οι εκπαιδευτικοί, να έχουν επιταχθεί, μπορεί να βιώνουμε στο πετσί μας καθημερινά τη δίνη των μέτρων και να μην ξεσηκωνόμαστε, παρ’ όλα αυτά ακόμα κι έτσι, υπάρχουν λόγοι για να χαρείς (η άνοιξη που λέγαμε -όχι η αραβική… για τους ψαγμένους αριστερούς-).
Και όχι δεν είμαι ανώμαλη, να χαίρομαι απλά και μόνο επειδή είναι άνοιξη (αν και πολλοί με χαρακτηρίζουν χαζοχαρούμενη, αλλά άλλο αυτό). Θα σου εξηγήσω οσονούπω…
Η άνοιξη είναι μία καλή αιτία για να χαρείς, διότι συνεπάγεται ανεβασμένη διάθεση, εξόδους, βόλτες, ποτά, φλερτ, σορτάκια, κτλ. Οι ολιγαρκείς θα έχουν καλυφθεί αφού και μόνο τα παραπάνω, αποτελούν μεγάλο έναυσμα για να ξεχαστείς (και όχι να ξεχάσεις, μην είμαστε και αφελείς).
Διότι θα πιεις, θα βγεις, θα φλερτάρεις, θα ανοίξει το μάτι σου, θα «βολτάρεις», αλλά γυρνώντας σπίτι τα προβλήματα είναι πάντα προβλήματα, η ανεργία είναι πάντα ανεργία και ο φαύλος κύκλος των αρνητικών και αγχωτικών σκέψεων, κάνει πάλι την εμφάνισή του.
Θετικά όλα αυτά -δε λέω- πολλές φορές ωστόσο δεν αρκούν. Οι κακές σκέψεις, τα άγχη, η ανεργία, ο έρωτας, σε προβληματίζουν και δε σε αφήνουν να χαρείς αυτό το μαγευτικό σκηνικό. Θέλοντας να ξεχαστώ και να ξεφύγω από τη μιζέρια που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό (διότι ανώμαλη μπορεί να μην είμαι, αλλά καταθλιπτική, μελαγχολική και μίζερη σίγουρα!) αποφασίζω να πάω σε μία παιδική χαρά. Ήθελα να δω χαρούμενες εικόνες, παιδικά χαμόγελα, παιχνίδια, κλάματα, γέλια, να ξεχαστώ βρε αδερφέ. Και… ναι, είδα λιγότερους άστεγους και πολλά παιδιά… πρωτοφανές!
Είχαν εκλείψει το χειμώνα. Αλλά στιγμιαία μου έρχεται στο μυαλό ο Δένδιας και ο Καμίνης. Ναι, έκαναν καλή δουλειά αυτά τα αγόρια! Θέρισαν τα πάρκα, καθάρισαν τις πλατείες, μείωσαν τους άστεγους (χωρίς φυσικά να εξασφαλίσουν αυτούς τους ανθρώπους.) Αρχίζω ήδη να νιώθω καλύτερα με αυτή τη σκέψη και η διάθεσή μου ανεβαίνει. Παρατηρώ τα παιδιά να παίζουν, να χτυπιούνται μεταξύ τους, να κατουράνε όπου βρουν, να τρέχουν πάνω κάτω στις κούνιες και σκέφτομαι τα δικά μου παιδικά χρόνια. Δεν πάνε και πολλά χρόνια, παρ’ όλα αυτά τα αναπολώ γιατί μου θυμίζουν πόσο αθώα και ανέμελη υπήρξα!
Τι καλά θα ‘ταν να ‘μουν παιδί! Να μην είχα ευθύνες, βάσανα, στενοχώριες. Ακούω μία μάνα να μαλώνει τον Γιαννάκη, γιατί κατουρήθηκε πάνω του. Και ενώ θέλεις ν’ αγιάσεις και να ξεχαστείς σου ‘ρχεται πάλι στο μυαλό. Ο Γιάννης, αχ αυτός ο Γιάννης, μέσα στα όλα προβλήματα με χώρισε και αυτός. Άλλος ένας βραχνάς. Όχι, θα ξεχαστώ εδώ που είμαι, δε μας παρατάει και αυτός. Αυτός χάνει.
Νιώθω αθώα κι εγώ εκεί, ξεχνιέμαι έστω και για λίγα λεπτά (ούτε τα χαράτσια με νοιάζουν, ούτε ότι είμαι άνεργη, ούτε ότι με παράτησε και ο άλλος και δεν το διαπραγματεύεται για επανένωση (βέβαια και ο Φώτης εδώ που τα λέμε για απαγκίστρωση έλεγε και καμία θυσία για τους εργαζομένους, αλλά ωραιότατα συναίνεσε στο να τους… π@#$%% -με συγχωρείτε για το πηδήξει, αλλά μεγάλα παιδιά είμαστε αδερφέ!-) επομένως σε αυτό το θέμα γράψε: υπό συζήτηση (μπορεί να είναι σαν τον Φώτη και ο Γιάννης, και να διαπραγματευτεί το μεταξύ μας).
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, μου έκανε καλό η βόλτα μου αυτή, η αθώα περιήγηση στα παιδικά μου χρόνια, αλλά με γέμισε με βάρη, σκέψεις και τύψεις (διότι είμαι και ενοχική). Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής, με βασάνιζαν διάφορες σκέψεις. Αν τώρα δεν αντιδράσω, εγώ, εσύ, τότε πώς θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά; Με ξενοφοφικά, ομοφοβικά και ρατσιστικά πρότυπα; Ποια κοινωνία θα τους παραδώσουμε; Τι θα τους λέμε αύριο μεθαύριο;
Ότι όταν ήμουν «εν δυνάμει εργαζόμενη» η χώρα χρεοκοπούσε; Ότι ιδιωτικοποιούνταν τα πάντα; Ότι άκμαζε ο πιο ακραίος καπιταλισμός; (τύφλα να έχουν οι πιο ακραίοι φιλελεύθεροι , Φρίντμαν και Θάτσερ). Ότι η κυβέρνηση Σαμαρά (και Βενιζέλου και του Φώτη βεβαίως βεβαίως, που διαπραγματεύεται πιο σκληρά απ όλους- μην το ξεχνάμε αυτό) έστελνε επιτάξεις στους εργαζομένους σαν να είναι φυλλάδια πίτσας; Ότι οι φασίστες ετοιμάζονται για φεστιβάλ στην Καλαμάτα; Μάλλον λυπηρή η κατάσταση, αλλά δε βαριέσαι! Ίσως και να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή, ίσως και να συνειδητοποιήσουμε τί μας συμβαίνει, ίσως αν ο καθένας μας πάει σε μία παιδική χαρά και δει αυτά τα αθώα χαμόγελα, να θέλει να παλέψει για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Το σίγουρο είναι ότι και μέσα από τα συντρίμμια μπορεί να γεννηθεί κάτι. Μπορεί να φουντώσει η σπίθα που θα μας ξεσηκώσει και θα μας φέρει αντιμέτωπους με το σύστημα, με τους εργοδότες, με τους φασίστες. Αν όχι τώρα που είναι άνοιξη πότε;
Bono
Υ.Γ. Να, εγώ πρώτη, μετά από αυτή μου τη βόλτα θα έρθω σε ρήξη με τα αδιαπραγμάτευτα. Λέω να προσεγγίσω το πρόσωπο που λέγαμε και να διαπραγματευτούμε από κοινού το δικό μας σύστημα. Άλλωστε είναι άνοιξη…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.