Συγχωρέστε με, αλλά θα σας χαλάσω την “απεργία”. Αυτή την απεργία που δε θέλετε να λέγεται αργία. Τιμάτε τα θύματά της και τους αγώνες τους, με το να μη χτυπάτε κάρτα. Με το να κόβετε βόλτες στις καφετέριες του κέντρου και στα mall των προαστίων. Με το να μαζεύεστε μερικοί γραφικοί και να φωνάζετε, ότι τόσοι εργάτες έπεσαν για αυτά που σήμερα θεωρούνται κεκτημένα, την οχτάωρη εργασία και την κατάργηση της εκμετάλλευσης της υπεραξίας του εργάτη.
Συγχωρέστε με που σας χαλάω την “απεργία” σας. Γιατί, όσοι έχετε ακόμα το δικαίωμα να “απεργείτε”, πίνοντας τον καφέ σας ή κάνοντας τα ψώνια σας, εκμεταλλεύεστε την υπεραξία μιας σερβιτόρας ή μιας πωλήτριας, που δουλεύει ανασφάλιστη τουλάχιστον ένα δεκάωρο. Και μαντέψτε: δεν έχει το δικαίωμα να απεργήσει για να απαιτήσει τα κεκτημένα σας.
Συγχωρέστε με αλλά πρέπει να σας χαλάσω την “απεργία” σας. Γιατί, όσοι φωνάζετε από τις ντουντούκες σας, για τη νίκη των ξυλουργών της Βοστόνης και για τους πεσόντες απεργούς της Θεσσαλονίκης, έχετε πατήσει ποτέ στις υπηρεσίες σας; Ή απλώς συνδικαλίζεστε, ξέροντας ότι τη δουλειά σας θα τη βγάλει ένας συμβασιούχος, με επτάμηνη σύμβαση και πενιχρό μισθό, που θα δουλέψει υπερωρίες, τις οποίες δε θα πληρωθεί; Αναλογίζεστε ότι την ώρα που εσείς “απεργείτε”, απαιτώντας μεγαλύτερους μισθούς, κάποιος νέος έχει προσληφθεί στον ιδιωτικό τομέα ως ημιαπασχολούμενος αλλά ουσιαστικά απασχολείται ολόκληρο οχτάωρο; Και αν, ο μη γένοιτο αυτός ο άνθρωπος αρρωστήσει, καλύπτει τα έξοδα περίθαλψής του, από τον μισθό του. Και επειδή ο μισθός του δε φτάνει ούτε για ασπιρίνες, δανείζεται από συγγενής και φίλους.
“Απεργείτε”, για να απαιτήσετε τη μείωση της ανεργίας και ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σας. Αλλά για τα δικά σας παιδιά, όχι για τα παιδιά του διπλανού και τα παιδιά του μετανάστη. “Απεργείτε” για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων σας, χωρίς να αναλογίζεστε και τις υποχρεώσεις σας. “Απεργείτε” για να καταγγείλετε τα μνημόνια, τη σαπίλα της κοινωνίας, τη σύγχρονη δουλεία αλλά τα χρόνια που όλοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, καταβροχθίσατε και εσείς μερικές μπουκιές, έστω και χωρίς χρυσά κουτάλια.
Συγχωρέστε με και πάλι. Δε θέλω να είμαι ισοπεδωτική, ούτε να τσουβαλιάζω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, ούτε να φοράω ταμπέλες στον καθένα.
Θα απεργήσω και εγώ σήμερα. Θα πάω στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, να τιμήσω τους 200 ανθρώπους, που εκτελέστηκαν πολεμώντας για τη δική τους ελευθερία. Θα τιμήσω και τους απεργούς του Σικάγο. Και εκείνους της Θεσσαλονίκης. Θα φωνάξω “αλληλεγγύη” σε αυτούς που θα ήθελαν να απεργήσουν, αλλά δε μπορούν να φωνάξουν έστω “βοήθεια”, γιατί φοβούνται ότι δε θα ακουστούν. Και που ξέρεις; Μπορεί να βρω τους δικούς μου συντρόφους. Αυτούς που ακούνε τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου και δακρύζουν.
Γιέ μου, στ’ ἀδέρφια σου τραβῶ καί σμίγω τήν ὀργή μου,
σοῦ πῆρα τό ντουφέκι σου˙ κοιμήσου, ἐσύ, πουλί μου.
Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος, 1936.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.