“Όποιος από ‘δω μέσα δεν πιστεύει ότι πρέπει να επιστρατευθούν οι καθηγητές για να γίνουν ομαλά οι Πανελλήνιες, να μου αδειάσει τη γωνιά παρακαλώ”, έλεγε το statusενός διαδικτυακού “φίλου”. Ήρθα σε αμηχανία. Δεν ήθελα να διαγράψω αυτόν τον άνθρωπο από τις επαφές μου. Μπορεί σε ορισμένα ζητήματα να έχει ακραίες απόψεις, αλλά ακόμη και αυτές είναι καλογραμμένες και τεκμηριωμένες. Ανήκει, δηλαδή, σε αυτή τη μειοψηφία των χρηστών των socialmedia, που συνήθως παράγει πρωτότυπη σκέψη, αντί να ανα-παράγει συνθήματα. Αυτούς τους ανθρώπους, είναι καλό να τους “παρακολουθεί” κανείς, όσο κι αν διαφωνεί με τις απόψεις τους: ο μόνος τρόπος να βελτιώσεις τη θέση σου είναι να ακούς την αντίπαλη θέση, για να ανακαλύπτεις νέες οπτικές και νέα επιχειρήματα.
Θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε παρέα – πραγματική και διαδικτυακή – μόνο με όσους συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Αλλά τότε θα δεχόμασταν να κλειστούμε σε έναν μικρόκοσμο ομοφωνίας, όπου δεν θα κάναμε τίποτα άλλο παρά να επικροτούμε ο ένας την άποψη του άλλου.
Ακόμη και σκεπτόμενοι, δημοκράτες -υποτίθεται- άνθρωποι, λοιπόν, τέτοιους μικρόκοσμους φαίνεται ότι επιδιώκουν να φτιάξουν. Πρώτη τους προτεραιότητα, να πάρουν θέση: απαγορεύεται η αμφιβολία, επιβάλλεται να διαλέγουμε στρατόπεδα σε όλα τα ζητήματα. Και τα στρατόπεδα είναι πάντα δύο – αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας.
Απαγορεύεται, για τον “φίλο” του παραδείγματος, οι καθηγητές να έχουν τα δίκια τους. Απαγορεύεται να εγείρει κανείς ενστάσεις για το μέτρο της επιστράτευσης – που, όπως και να το κάνουμε, είναι ακραία επιλογή, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Αν υπερασπιστείς τα αιτήματα των καθηγητών, γίνεσαι αυτομάτως υπερασπιστής όλων των “συντεχνιών που λυμαίνονται το Δημόσιο”. Επιβάλλεται να βλέπεις κάθε απεργία, ειδικά των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως προσπάθεια υπονόμευσης των μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αλλά και για το άλλο στρατόπεδο, απαγορεύεται να αμφιβάλλει κανείς για την σκοπιμότητα, το χρόνο, την αποτελεσματικότητα οποιασδήποτε κινητοποίησης. Απαγορεύεται να μην σου φαίνονται εξίσου δίκαιες όλες οι “λαϊκές διεκδικήσεις”. Αν εκφράσεις ενστάσεις για κάποια από αυτές, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς μέχρι και χουντικός. Επιβάλλεται να υποταχτείς στο δίκαιο του καθηγητή, όπως και στο δίκαιο του ταξιτζή, του φορτηγατζή, του τραπεζικού, του εφοριακού – “αγώνας” να ‘ναι, κι ό,τι να ‘ναι.
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένοι καθηγητές δίνουν μάχη για την παιδεία υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Είμαι όμως ταυτόχρονα βέβαιος ότι αυτή η μάχη γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από συνδικαλιστές και πολιτικά κόμματα, που τελευταία τους προτεραιότητα είναι η πραγματική αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας.
Ζητώ συγγνώμη που δεν παίρνω πάντα θέση, που δεν συντάσσομαι αυτόματα με τη μία ή την άλλη πλευρά, που ψάχνω απεγνωσμένα επιχειρήματα ανάμεσα στα συνθήματα και συνεχίζω να προβληματίζομαι. Ζητώ ταπεινά το δικαίωμα στην αβάσταχτη μοναξιά της αβεβαιότητας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.