Η διαχρονικά καλύτερη πεντάδα των Νικς

Μπορεί τα τελευταία χρόνια να βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όμως οι Νικς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του NBA. Μία από τις τρεις ιδρυτικές ομάδες της σημερινής λίγκας, μαζί με τους Μπόστον Σέλτικς και τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, οι Knickerbockers πήραν το όνομά τους από ένα βιβλίο του Ουάσινγκτον Έρβινγκ, το οποίο χαρακτήριζε έτσι τους πρώτους Ολλανδούς αποίκους στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Νέα Υόρκη.

Τη φανέλα τους έχουν τιμήσει πολλοί μεγάλοι παίκτες, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 1950 και του 1970, κατά τις οποίες η ομάδα γνώρισε τη μεγαλύτερή της άνθηση, με έξι τίτλους περιφέρειας και δύο πρωταθλήματα. Ακολουθούν οι, κατά τη γνώμη μου, σπουδαιότεροι.

Γκαρντ: Γουόλτ Φρέιζερ (1967-­1977)

Η επιτομή του κουλ τύπου, ο Φρέιζερ ήταν ηγετικό μέλος και των δύο πρωταθλητριών ομάδων των Νικς. Εκτός παρκέ κέρδισε το παρατσούκλι “Clyde” από την ταινία “Μπόνι και Κλάιντ”, επειδή συνήθιζε να φοράει παρόμοια ρούχα με εκείνα του πρωταγωνιστή της. Οι στιλιστικές του επιλογές υπήρξαν πάντοτε σημείο αναφοράς, ακόμα και σήμερα (κατά δική του δήλωση κατέχει πάνω από 125 φανταχτερά κοστούμια).

Ως παίκτης ξεχώριζε για τις αμυντικές του ικανότητες, τις οποίες ανέπτυξε στο κολέγιο επειδή ο τότε προπονητής του τον ανάγκαζε να παίζει μόνο άμυνα στις προπονήσεις. Ειδικά η έφεσή του στα κλεψίματα υπήρξε παροιμιώδης. Ωστόσο διέθετε και ένα πολυδιάστατο επιθετικό παιχνίδι, ως ένας πολύ καλός οργανωτής και ικανός σκόρερ.

Το καλοκαίρι του 1977 οι Νικς τον έστειλαν με ανταλλαγή στο Κλίβελαντ, σε μια ιστορικά ασεβή κίνηση. Λίγα χρόνια αργότερα τον υποδέχτηκαν πίσω ως σχολιαστή στις τηλεοπτικές μεταδόσεις των παιχνιδιών τους. Ο Κλάιντ υπέφερε από δυσλεξία, παρόλα αυτά μελέτησε πολύ για να γίνει ένας από τους καλύτερους στο είδος. Έχει για σήμα κατατεθέν τις ευφάνταστες ρίμες του, τις οποίες σερβίρει στο κοινό του καναλιού MSG μέχρι και τις μέρες μας.

Γκαρντ: Ερλ Μονρό (1971-­1980)

Ήταν γνωστός με το προσωνύμιο “Earl The Pearl” εξαιτίας των φαντεζί κινήσεών του με την μπάλα στα χέρια. Το στιλ του δεν έμοιαζε με κανενός άλλου παίκτη και αυτό ήταν κάτι που εφηύρε στα ανοιχτά γήπεδα της γενέτειράς του Φιλαδέλφειας, όπου όλοι τον αποκαλούσαν “Ιησού”.

Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του αποτέλεσε ατραξιόν για τους οπαδούς της Βαλτιμόρης, παίζοντας με τους τοπικούς Μπούλετς. Όμως ήταν στη Νέα Υόρκη εκεί που ολοκληρώθηκε ως παίκτης, μαθαίνοντας να παίζει πιο ομαδικά στο πλευρό του Φρέιζερ, με τον οποίο συνέθεσε το θρυλικό “Rolls­Royce backcourt”. Η συνεργασία τους απέφερε το πρωτάθλημα του 1973.

Φόργουορντ: Καρμέλο Άντονι (2011-­σήμερα)

Αν και είναι νωρίς ακόμα για να αξιολογηθεί πλήρως η καριέρα του, διαφαίνεται ήδη ότι μιλάμε για έναν από τους σπουδαιότερους παίκτες που έχουν φορέσει ποτέ την μπλε και πορτοκαλί φανέλα.

Μια πραγματική μηχανή παραγωγής πόντων, ο Μέλο είναι τρίτος σε μέσο όρο σκοραρίσματος στην ιστορία της ομάδας, με 26,1 ανά παιχνίδι. Σε ένα ματς πέρυσι κόντρα στους Μπακς έβαλε 62 πόντους, κάνοντας νέο ρεκόρ επιθετικής συγκομιδής για Νικ. Το προηγούμενο καλοκαίρι υπέγραψε ένα καινούργιο συμβόλαιο διάρκειας πέντε ετών, με την ελπίδα να καταφέρει να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα σε αυτό το διάστημα.

Φόργουορντ: Γουίλις Ριντ (1964­-1974)

Μάιος του 1970. Οι Νικς ετοιμάζονται να παίξουν το καθοριστικό έβδομο ματς των τελικών απέναντι στους Λέικερς των Τζέρι Γουέστ, Γουίλτ Τσάμπερλεϊν και Έλτζιν Μπέιλορ χωρίς τον αρχηγό τους και MVP της λίγκας για εκείνη τη σεζόν, ο οποίος υποφέρει από έναν τραυματισμό στον μηρό.

Κι όμως ο Ριντ, λίγα λεπτά αφότου έχει αρχίσει το ζέσταμα, εισβάλει στο παρκέ του Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν εν μέσω γενικής αποθέωσης. Αν και κουτσαίνει φανερά, βάζει τα δύο πρώτα τζαμπ σουτ που επιχειρεί και εμπνέει τους συμπαίκτες του να φτάσουν στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου της ομάδας, με τον Φρέιζερ να ολοκληρώνει με 36 πόντους και 19 ασίστ. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στα πλέι­οφ του NBA.

Ο “Captain” παραμένει τρίτος σε πόντους και δεύτερος σε ριμπάουντ στην ιστορία των Νικς.

Σέντερ: Πάτρικ Γούινγκ (1985-­2000)

Έπειτα από μια λαμπρή καριέρα με το κολέγιο Τζόρτζταουν, ο Γούινγκ έφτασε στην Νέα Υόρκη με υψηλότατες προσδοκίες το 1985, όταν και επιλέχθηκε στο πρώτο νούμερο του ντραφτ από τους Νικς. Στην πορεία των χρόνων πέτυχε τα πάντα, εκτός από το να πάρει ένα πρωτάθλημα, αν και έφτασε δύο φορές σε τελικούς (1994, 1999). Το πρόσωπό του είναι, πάντως, συνυφασμένο με εκείνες τις σκληρές ομάδες των Πατ Ράιλι και Τζεφ Βαν Γκάντι.

Αρκετοί θεωρούν τον Γούινγκ ως τον σπουδαιότερο Νικ στα χρονικά. Βάσει στατιστικών δεν έχουν άδικο, καθώς ο ψηλός με καταγωγή από την Τζαμάικα είναι αυτή τη στιγμή πρώτος σε πόντους, ριμπάουντ, κοψίματα, κλεψίματα, παιχνίδια, εύστοχα σουτ και εύστοχες ελεύθερες βολές στην ιστορία της ομάδας.

Προπονητής: Ρεντ Χόλτζμαν (1967-­1977, 1978-­1982)

Οι 613 νίκες του σε 1097 παιχνίδια θα αργήσουν να ξεπεραστούν από άλλον κόουτς των Νικς, αν ποτέ συμβεί αυτό. Ο Χόλτζμαν έφερε επανάσταση στο NBA, σε μια εποχή που οι σέντερ­ σταρ κυριαρχούσαν, ρίχνοντας μεγάλο βάρος στον ομαδικό τρόπο παιχνιδιού. Παρότι σκληρός και απαιτητικός, κέρδιζε τους γύρω του με την αίσθηση δικαίου που τον διακατείχε, υπηρετώντας την απαράβατη αρχή της ίσης μεταχείρισης. Αυτά τα στοιχεία υιοθέτησε ένας από τους παίκτες του, ο Φιλ Τζάκσον, θεμελιώνοντας αργότερα τη δική του τεράστια καριέρα στους πάγκους, με τον αριθμό­ρεκόρ των 11 πρωταθλημάτων.

Ο γεννημένος στο Μπρούκλιν Χόλτζμαν οδήγησε τους Νικς σε πέντε σεζόν 50 νικών και σε δύο πρωταθλήματα.

Αναπληρωματικοί
Ντικ ΜακΓκουάιρ (1949­1957)
Ρίτσι Γκέριν (1956­1964)
Μάικλ “Sugar” Ρέι Ρίτσαρντσον (1978­1982)
“Dollar” Μπιλ Μπράντλεϊ (1967­1977)
Μπερνάρντ Κινγκ (1982­1987)
Ντέιβ ΝτεΜπούσερ (1968­1974)
Τσαρλς Όκλεϊ (1988­1998)