Η δημοκρατία εκδικείται

Σαν σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων του 1975 η νεοσύσταση τότε, οργάνωση “17 Νοέμβρη” πραγματοποιεί το πρώτο της χτύπημα. Εκτελεί τον σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Ρίτσαρντ Γουέλς.

 Σήμερα, μετά από 38 πλέον χρόνια η “17 Νοέμβρη” δεν υπάρχει πια. Τα “κύρια” μέλη της εκτίουν τις ποινές ισόβιας κάθειρξης, ενώ τα “περιφερειακά” μέλη έχουν αποφυλακιστεί. Υπάρχει όμως και ένα μέλος της, στο οποίο το κράτος έχει επιδείξει το πιο σκληρό του πρόσωπο, οδηγώντας το αργά και βασανιστικά στον θάνατο.

 Ο Σάββας Ξηρός αποτέλεσε την ‘άκρη του νήματος’ για την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης, όταν στις 29 Ιουνίου 2002, στο λιμάνι του Πειραιά ο αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός που μετέφερε στη περιοχή με ταξί, εξερράγη στα χέρια του. Έκτοτε και λόγω αυτού, τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ολοένα και αυξάνονται.

 Η ακοή και η όρασή του έχουν επηρεαστεί ανεπανόρθωτα, επιλέον του έχει διαγνωστεί σκλήρυνση κατά πλάκας και νευρολογικά προβλήματα. Πρόσφατα, εμφανίστηκαν οζιδία στο θώρακα, που πρέπει να διερευνηθεί αν είναι καρκίνος ή φυματίωση.

 “Κουφοί” δικαστές

Ό,τι προσπάθεια έχει γίνει από πλευράς γιατρών, ώστε ο Σάββας Ξηρός να μεταφερθεί σε νοσοκομειακή κλινική -φρουρούμενος πάντα- ώστε να λάβει την απαραίτητη θεραπεία για την -όσο το δυνατό καλύτερη- αποκατάσταση της υγείας του, “βρίσκει τοίχο”, αφού οι δικαστικές αρχές έχουν απορρίψει κάθε αίτημα.

 Ακόμη και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) του Στρασβούργου, το Σεπτέμβρη του 2010 καταδίκασε το ελληνικό κράτος, διότι “εφαρμόζει πάνω στον Σάββα Ξηρό εκδικητικές μεθόδους κράτησης, αρνούμενο να του δώσει τη δυνατότητα να φροντίσει τα πολλαπλά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει”.

Αντιμετωπίζοντας τη σκλήρυνση με… σιλικόνη!

Παρά την καταδικαστική απόφαση και τις γνωματεύσεις των αρμόδιων γιατρών, οι δικαστικές αρχές έδωσαν ακόμη ένα ρεσιτάλ αναλγησίας, απέναντι σε έναν άνθρωπο “τελειωμένο”. Το τελευταίο αίτημα του Ξηρού για νοσηλεία στη Νευρολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Λάρισας, ο διευθυντής της οποίας, καθηγητής Χατζηγεωργίου, με έγγραφό του δηλώνει ότι δέχεται να τον νοσηλεύσει, έπεσε και αυτό στο κενό.

 Οι δικαστές δεν έλαβαν υπόψη τις καταθέσεις των γιατρών και συνηγόρων υπεράσπισης, που πρότειναν να συνεχιστεί σε νοσοκομείο η έκτιση της ποινής του για πέντε μήνες, με τους ίδιους όρους που είχε θέσει και η προηγούμενη απόφαση (συνεχής παραμονή και νοσηλεία και συνεχής φρούρησή του).

 Αντ’ αυτού, οι δικαστές αποφάσισαν να αγνοήσουν τις γνωματεύσεις των γιατρών και να στείλουν για έναν μόνο μήνα τον Σάββα Ξηρό στην Οφθαλμολογική Κλινική του Νοσοκομείου της Λάρισας (χωρίς να έχει κάνει αίτηση γι’ αυτό και χωρίς να υπάρχει έγγραφο αποδοχής από την κλινική) με σκοπό να του αφαιρεθεί η σιλικόνη από το μάτι!

 Η απάνθρωπη και εξευτελιστική αυτή μεταχείριση, που στόχο έχει να “ξεμπερδεύει” με τον Ξηρό, όπως έκανε και στο ΑΧΕΠΑ και να τον στείλει πάλι πίσω να αργοπεθαίνει στις φυλακές, μόνο ως δείγμα εκδικητικότητας του ελληνικού κράτους προς έναν κρατούμενο “ειδικής φύσης” μπορεί να εξηγηθεί.

 Η αναλγησία και η παντελής έλλειψη ανθρωπιάς ενός δικαστικού συστήματος -και κατ’ επέκταση ενός κράτους- που δεν σέβεται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου -ακόμη κι αν αυτός είναι ο πιο στυγνός δολοφόνος- στη νοσηλεία και αντ’ αυτού δείχνει το πιο ρεβανσιστικό του πρόσωπο, εξαντλώντας πάνω σε αδύναμους ανθρώπους όλη του τη σκληρότητα, μόνο σε κράτος δικαίου δεν προσομοιάζει. Και σίγουρα μόνο κράτος δικαίου δεν μπορεί να αυτοαποκαλείται.