Όπως όλοι οι νεαροί δημοσιογράφοι έτσι και εγώ, όταν κάναμε τα πρώτα πρώτα δειλά μας βήματα στον χώρο, ονειρευόμασταν να περάσουμε μια μέρα το κατώφλι μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας, όχι προφανώς ως περαστικοί, αλλά για να εργαστούμε σε αυτή.
Με το Ιντερνετ να κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα, «στόχος» του κάθε δημοσιογράφου, ήταν και για πολλούς συνεχίζει να είναι και σήμερα, να δει το όνομά του τυπωμένο σε μία εφημερίδα. Ξεκινώντας από τα φαρμακεία, συνεχίζοντας με μονόστηλο και κυνηγώντας κάποιο πρώτο θέμα. Αυτό θα ήταν και το ιδανικό.
Δεν θα αναφερθώ τόσο στην υποβάθμιση του επαγγέλματος του δημοσιογράφου, ειδικά τα τελευταία χρόνια, καθώς είναι αντικειμενικά αποδεκτό ότι πλέον είναι ένας από τους δυσκολότερους τομείς, σε ότι έχει να κάνει με την επαγγελματική αποκατάσταση και οι μισθοί συγκριτικά με τις ώρες είναι σχεδόν απάνθρωπες.
Το θέμα είναι άλλο στην προκειμένη περίπτωση και η αφορμή του κειμένου δεν έχει να κάνει με όλα τα παραπάνω. Έχει να κάνει με τους στοιχειώδεις κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, που έχουν πάει περίπατο τον τελευταίο καιρό, ειδικά στο διαδίκτυο.
Ο καθένας φτιάχνει ένα μπλογκ, γράφει ό, τι του κατέβει στο κεφάλι, χωρίς καμία πηγή, ή μάλλον με μοναδική πηγή το διεστραμμένο του μυαλό, χωρίς καμία τεκμηρίωση και το χειρότερο όλων είναι πως Ό, ΤΙ και να γράψει δεν θα λογοδοτήσει ποτέ και σε κανέναν.
Η αλήθεια είναι πως είναι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ελέγχεται ότι γράφεται στο τελευταίο ελληνικό μπλογκ και πλέον δεν εκπλήσσεσαι με οτιδήποτε διαβάσεις στο ελληνικό Ίντερνετ. Αντίθετα, περιμένεις από πριν την οποιαδήποτε υπερβολή τύχει να πέσει στην αντίληψή σου.
Αυτό που δεν περιμένεις, είναι μια από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία και ιστορικότερες εφημερίδες της χώρας να μην τηρεί βασικούς κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ούτε στην έντυπη, αλλά ούτε και στην ηλεκτρονική της έκδοση.
Ο λόγος για την «Καθημερινή» που σε άρθρο της για τα συσσίτια των εορτών, για ανθρώπους που έχουν ανάγκη, δεν έκρινε σκόπιμο να καλύψει τα πρόσωπα των απόρων συνανθρώπων μας που έσπευσαν σε αυτά (η φωτογραφία είναι από το 2012), αδιαφορώντας για την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων και της αξιοπρέπειας τους.
Σε ένα ασόβαρο κράτος όμως, δεν μπορείς να περιμένεις σοβαρό Τύπο. Ας μην είναι σοβαρός, ας είναι τουλάχιστον τυπικός. Δεν φταίνε κάπου οι άνθρωποι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.